Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Mirosław Trzaska
Sędziowie:	SSO Barbara Puchalska SSR del. Jolanta Klimowicz-Popławska (spr.)
Protokolant:	st. sekr. sąd. Zofia Szczęsnowicz

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2014 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w P.

przeciwko A. K.

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 28 sierpnia 2013 r. sygn. akt XI C 712/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt II Ca 1159/13

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. wystąpiła przeciwko pozwanej A. K. (poprzednio W.) z powództwem o uznanie za bezskuteczną względem powoda nieodpłatnej czynności prawnej dokonanej w dniu 9 lutego 2009 roku przed notariusz G. C. (Rep. (...)), między dłużnikami powoda E. W. i M. W. a pozwaną, której to przedmiotem było przeniesienie w drodze darowizny na pozwaną własności nieruchomości położonej w B. przy ul. (...), oznaczonej geodezyjnie jako działka gruntu nr (...), obręb (...), dla której Sąd Rejonowy w Białymstoku IX Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...), a także o zasądzenie od pozwanej kwoty 4.023 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwana A. K. (poprzednio W.) wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2013 roku, sygn. akt XI C 712/13, uznał za bezskuteczną w stosunku do powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. umowę darowizny zabudowanej murowanym budynkiem mieszkalnym w zabudowie szeregowej działki oznaczonej nr geodezyjnym (...) powierzchni 0,0252 ha, położoną w B. przy ul. (...), obręb (...) – B. Południowy, powiat miasto B., województwo (...), dla której Sąd Rejonowy w Białymstoku IX Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...), zawartą w dniu 9 lutego 2009 roku przed Notariuszem G. C. w Kancelarii Notarialnej w B. Rep. A nr (...), na mocy której E. W. i M. W. przenieśli na A. W. (obecnie K.) prawo własności ww. nieruchomości (pkt I). Nakazał ponadto pozwanej A. K. (poprzednio W.), aby zezwoliła na przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości opisanej w pkt I celem zaspokojenia przysługującej powódce (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. wobec E. W. i M. W. wierzytelności w kwocie 32.118,74 złotych (pkt II). Zasądził od pozwanej A. K. (poprzednio W.) na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 4.023,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sąd Rejonowy ustalił, że nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 grudnia 2008 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII GNc 2735/08 Sąd Rejonowy w Białymstoku VIII Wydział Gospodarczy zasądził na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. od (...) Spółka Jawna E. i M. W. w B. kwotę 32.118,74 złotych wraz z odsetkami i kosztami procesu. Dnia 9 lutego 2009 roku nakaz zapłaty opatrzono klauzulą wykonalności. Na mocy umowy darowizny z dnia 9 lutego 2009 roku E. H. i M. P. małżonkowie W. darowali swojej córce A. W. wchodzącą w skład ich majątku wspólnego i zabudowaną drewnianym budynkiem mieszkalnym w zabudowie szeregowej działkę oznaczoną nr geodezyjnym 927 o pow. 0,0252 ha, położoną w B. przy ul. (...), obręb (...) – B. Południowy, powiat miasto B., województwo (...), zaś A. W. darowiznę przyjęła. Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2010 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIV GUp 2/10 Sąd Rejonowy w Białymstoku zatwierdził układ dłużnika (...) Spółka Jawna E. i M. W. w B. – w upadłości układowej – zawarty z wierzycielami na zgromadzeniu wierzycieli w dniu 23 marca 2010 roku. Wydanie postanowienia o upadłości układowej skutkowało umorzeniem postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie nakazu zapłaty. Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2011 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIV GUp 2/10 Sąd Rejonowy w Białymstoku uchylił układ dłużnika (...) Spółka Jawna E. i M. W. w B. zawarty z wierzycielami na zgromadzeniu wierzycieli w dniu 23 marca 2010 roku, otworzył zakończone postępowanie i zmienił postanowienie z dnia 19 kwietnia 2010 roku o ogłoszeniu upadłości dłużnika z możliwością zawarcia układu na postanowienie o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika, a także umorzył postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku dłużnika. Postanowieniem z dnia 21 września 2011 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII GCo 259/11 Sąd Rejonowy w Białymstoku Sąd Gospodarczy VIII Wydział Gospodarczy nadał klauzulę wykonalności prawomocnemu nakazowi zapłaty wydanemu w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w Białymstoku Sąd Gospodarczy VIII Wydział Gospodarczy z dnia 16 grudnia 2008 roku w sprawie o sygn. akt VIII GNc 2735/08 przeciwko (...) Spółka Jawna E. i M. W. w B., także przeciwko (...) spółki jawnej (...), a także zasądził na rzecz wierzyciela koszty postępowania klauzulowego. Pismem z dnia 2 listopada 2011 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. złożyła wniosek do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku o wszczęcie egzekucji na podstawie nakazu zapłaty z dnia 16 grudnia 2008 roku przeciwko E. W. i M. W.. Dnia 5 stycznia 2012 roku Komornik dokonał zajęcia rachunku bankowego E. i M. W.. Egzekucja z nieruchomości wspólników okazała się niemożliwa z uwagi na przeniesienie jej własności na pozwaną. Przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez (...) Spółka Jawna E. i M. W. w B. była produkcja opakowań.

Na podstawie zeznań świadków E. i M. W. Sąd I instancji ustalił, iż w roku 2008 bank odmówił odnowienia Spółce kredytu, gdyż stwierdził, iż ma ona zbyt niskie obroty. Spółka regulowała swoje należności w miarę, jak otrzymywała pieniądze od swoich dłużników. K. stałych kontrahentów Spółki postawionych zostało w stan upadłości, co ostatecznie doprowadziło ją do bankructwa. W skład jej majątku wchodziły dwa samochody i dwa lub trzy urządzenia do produkcji opakowań. Wspólnicy nie posiadali znacznych oszczędności, gdyż inwestowali w działalność gospodarczą prowadzoną w ramach spółki. Ich poprzednie przedsiębiorstwa ogłosiły upadłość.

Dokonując oceny prawnej Sąd Rejonowy, w oparciu o wykładnię przepisów art. 22 § 2 k.s.h. i 31 § 1 k.s.h., stwierdził, że (...) Spółki jawnej (...) odpowiadali za zobowiązanie Spółki już w momencie jego powstania, co miało miejsce nie później niż 2 listopada 2008r. i wynika z treści nakazu zapłaty. Zdaniem Sądu I instancji już wówczas wspólnicy spółki byli dłużnikami w rozumieniu art. 527 § 1 k.c. i tym samym, ich odpowiedzialność nie powstała z dniem nadania przeciw nim klauzuli wykonalności stosownie do treści art. 778 ¹ k.p.c.

W oparciu o zeznania świadków E. i M. W., a także mając na względzie poczynione ustalenia w zakresie funkcjonowania Spółki, Sąd uznał, iż została potwierdzona niewypłacalność wspólników spółki. Wskazał, iż z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynikało, aby poza udziałami w Spółce i darowaną nieruchomością wspólnicy posiadali majątek wystarczający do zaspokojenia wierzytelności określonej w nakazie zapłaty.

Sąd Rejonowy uznał nadto, że darczyńcy mieli świadomość, że usunięcie tak istotnego składnika majątku, jak zabudowana nieruchomość, spowoduje ich niewypłacalność. Sąd I instancji odmówił waloru wiarygodności twierdzeniom E. i M. W. jakoby nie zdawali sobie sprawy z solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania Spółki wskazując, że darczyńcy, jako osoby prowadzące działalność gospodarczą od 1991 roku, którym nie sposób odmówić doświadczani ani dostatecznej dbałości o prowadzenie swoich spraw, decydując się na założenie spółki jawnej, musieli mieć świadomość obowiązywania normy z art. 22 § 2 k.s.h. mającej podstawowe znaczenie dla umowy spółki jawnej.

Uznając, że w sprawie zostały spełnione wszelkie przesłanki skargi paulińskiej, Sąd Rejonowy orzekł o bezskuteczności przedmiotowej czynności prawnej, jak w punkcie I i II sentencji na podstawie art. 527 § 1 k.c.

O kosztach procesu (punkt III sentencji wyroku) Sąd rozstrzygnął w myśl przepisów art. 98 § 1 k.p.c. (zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu) i art. 99 k.p.c. oraz § 2, 4, 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), a także części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 z późn. zm.).

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając orzeczenie w całości i zarzucając:

1.  naruszenie art. 527 § 1 -3 k.c. poprzez jego błędną wykładanie i zastosowanie, poprzez przyjęcie, iż:

- dokonując darowizny na rzecz pozwanego M. i E. W. działali jako (...). j., a co za tym idzie, że byli dłużnikami powoda;

- pozwana jest osobą bliską w stosunku do dłużnika powódki;

- majątek, który został przekazany w drodze umowy darowizny na rzecz pozwanej należał do majątku dłużnika powódki;

2.  naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 527 § 1-3 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że strona powodowa udowodniła przesłanki wskazane w art. 527 k.c.

3.  naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 528 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzi domniemanie działania dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a także uznanie, iż pozwana jest osobą bliską w stosunku do dłużnika powoda, w sytuacji, gdy w chwili dokonywania darowizny E. i M. W. nie byli dłużnikami powódki, a stali się nimi dopiero w 2011 roku, a więc w chwili rozszerzenia przeciwko nim klauzuli wykonalności;

4.  naruszenie przepisu prawa procesowego, a mianowicie art. 778 ¹ k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że solidarna odpowiedzialność wspólników spółki jawnej powstanie w momencie powstania zobowiązania spółki wobec wierzyciela;

5.  naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 31 § 1-3 k.s.h. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż egzekucję z majątku wspólnika spółki jawnej, mającą na celu zaspokojenie wierzyciela spółki można przeprowadzić w każdym czasie, nawet jeżeli spółki posiada majątek, z którego wierzyciel może zostać zaspokojony;

6.  naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 28 k.s.h. poprzez przyjęcie, iż majątek osobisty wspólników spółki jawnej stanowi majątek spółki;

7.  naruszenie przepisu prawa procesowego, a mianowicie art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, mającej wpływ na wynik sprawy, polegające na dokonaniu pobieżnej i nie wszechstronnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, błędnych ustaleń faktycznych sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w odniesieniu do: odmowy przyznania waloru wiarygodności świadków wskazanych przez stronę pozwaną, przyjęcie za udowodnione przesłanek z art. 527 § 1-3 k.c., mimo braku powołania się przez stronę powodową na jakiekolwiek dowody świadczące o ich spełnieniu;

Mając na względzie powyższe, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy, poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Domagała się ponadto zasądzenia od powódki na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję, według norm przepisanych.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom pozwanej, dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie stanu faktycznego i wszechstronnej, należytej oceny dowodów, słusznie uznając, iż w sprawie zostały spełnione wszelkie przesłanki warunkujące uwzględnienie skargi paulińskiej wniesionej przez powódkę. Wobec tego, poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne oraz ocenę prawną Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do kluczowej kwestii, w oparciu o którą skarżąca konstruowała większość podniesionych w apelacji zarzutów. Chodzi mianowicie o całkowicie nietrafne stanowisko pozwanej, zgodnie z którym (...) spółki jawnej (...) małżonkowie W. w dacie dokonywania przedmiotowej darowizny na jej rzecz, tj. w dniu 9 lutego 2009 roku, nie byli dłużnikami powódki, a stali się nimi dopiero po daniu przeciwko nim klauzuli wykonalności w 2011 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego powyższe twierdzenie jest błędne, a u jego źródła leży niewłaściwa interpretacja przepisów kodeksu spółek handlowych, dotyczących charakteru odpowiedzialności wspólników spółki jawnej w odniesieniu do zobowiązań spółki jawnej, a mianowicie art. 22 § 2 k.s.h. oraz art. 31 § 2 k.s.h.

Według ugruntowanego w orzecznictwie i doktrynie poglądu, wykładnia przepisu art. 22 § 2 k.s.h. prowadzi do wniosku o solidarnym charakterze odpowiedzialności spółki jawnej i jej wspólników w odniesieniu do zobowiązań spółki. Należy zauważyć, że cechą charakterystyczną odróżniającą spółkę jawną od innych osobowych spółek handlowych jest osobista i nieograniczona odpowiedzialność wszystkich wspólników za zobowiązania spółki. Powyższa odpowiedzialność wynika z istoty konstrukcji spółki, jest normatywną konsekwencją zawarcia umowy spółki jawnej i nie wymaga uregulowania w umowie spółki. Nie ulega zatem wątpliwości, że wspólnicy spółki są odpowiedzialni za zobowiązania spółki od momentu zawiązania spółki, a ich odpowiedzialność za konkretne zobowiązania spółki powstaje z chwilą powstania danego zobowiązania i pozostaje niezależna od ewentualnego wszczęcia postępowania upadłościowego wobec spółki, czy też bezskuteczności egzekucji prowadzonej z majątku spółki (por. postanowienie SN z dnia 7 stycznia 2009 roku, sygn. akt II CSK 411/08, LEX nr 526895).

Należy natomiast zaznaczyć, że czym innym jest odpowiedzialność subsydiarna wspólników spółki jawnej przewidziana w dyspozycji art. 31 § 1 k.s.h., która polega na tym, że egzekucja przeciwko wspólnikowi może być prowadzona dopiero po stwierdzeniu bezskuteczności egzekucji wobec spółki. Wymaga podkreślenia, że o ile powyższa regulacja oznacza konieczność powstrzymania się z egzekucją z majątku wspólnika dopóty dopóki nie zostanie wykazana bezskuteczność egzekucji z majątku spółki, to powołane unormowanie nie wyklucza możliwości wytoczenia powództwa przeciwko wspólnikowi zanim egzekucja przeciwko spółce stanie się bezskuteczna. Do takiego wniosku prowadzi wprost wykładnia art. 31 § 2 k.s.h.

W świetle powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem prezentowanym przez skarżącą w zakresie interpretacji przepisów art. 31 § 1 -3 k.s.h., jakoby odpowiedzialność wspólnika spółki jawnej powstawała dopiero wtedy, gdy zostanie stwierdzona bezskuteczność egzekucji z majątku spółki. Wprawdzie za takim poglądem opowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 czerwca 2010 roku (I CSK 453/09, LEX nr 607234 ), jednak powyższe stanowisko zostało poddane słusznej krytyce z tą argumentacją, że pozostaje ono w sprzeczności z treścią art. 31 § 2 k.s.h., który jednoznacznie wskazuje, że subsydiarność odpowiedzialności nie stanowi przeszkody do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikowi zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (por. A. Kidyba w Komentarz do art. 22 Kodeksu spółek handlowych, LEX el./2013; Kodeks spółek handlowych. Komentarz. J. Bieniak i inni, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2012, s. 187). Przychylając się do tych krytycznych uwag należy dodatkowo zaznaczyć, że koncepcja zawarta w powołanym wyroku SN pozostaje w sprzeczności z gwarancyjnym charakterem solidarnej odpowiedzialności wspólników spółki jawnej przewidzianym w art. 22 § 2 ksh, stanowiącym istotę instytucji spółki jawnej i mającym na celu wzmocnienie pozycji wierzycieli, którzy dzięki specyficznej konstrukcji prawnej tego rodzaju spółki uzyskują możliwość dodatkowego zaspokojenia, w sytuacji gdy egzekucja z majątku spółki okazuje się bezskuteczna.

Skoro zatem już z chwilą powstania zobowiązania spółki powstaje odpowiedzialność wspólnika, który odpowiada za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem, solidarnie z pozostałymi wspólnikami i wraz ze spółką, to należy stwierdzić, że jednocześnie uzyskuje on z mocy prawa status dłużnika prawnego wobec wierzyciela spółki. W konsekwencji wspólnik spółki jawnej staje się też dłużnikiem w rozumieniu art. 527 k.c. i może być w stosunku do niego skutecznie wniesiona skarga paulińska (por. wyrok SN z dnia 29 listopada 2006 roku, II CSK 250/06, LEX nr 224609).

Wobec powyższego prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, że E. i M. małżonkowie W. jako wspólnicy spółki jawnej, już w dacie powstania zobowiązania spółki tj. jak wskazuje treść nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie VIII GNc 2735/08 Sądu Rejonowego w Białymstoku (k. 14), najpóźniej w dniu 2 listopada 2008 roku stali się dłużnikami powódki i byli nimi również w dacie dokonania darowizny na rzecz pozwanej, w dniu 9 lutego 2009 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego za całkowicie nietrafne należy też uznać pozostałe zarzuty podnoszone przez skarżącą, a odnoszące się do naruszenia zaskarżonym orzeczeniem przepisów prawa materialnego tj. art. 527 § 1 – 3 k.c. i art. 528 k.c. Należy zaznaczyć, że w związku z tym, że stanowisko pozwanej opierało się na z gruntu niesłusznym założeniu co do braku statusu E. i M. małżonków W. jako dłużników powódki, nie zasługiwały na uwzględnienie argumenty skarżącej w zakresie niespełnienia w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy przesłanek skargi paulińskiej. Sąd Rejonowy szczegółowo i wszechstronnie przeanalizował materiał dowodowy pod tym kątem i trafnie uznał, że w przedmiotowej sprawie wystąpiły warunki do uznania czynności prawnej objętej aktem notarialnym Rep A (...) za bezskuteczną wobec powódki. Dokonaną w tym zakresie ocenę Sąd Okręgowy w pełni aprobuje.

Z tych samych względów nie można też zgodzić się z twierdzeniem skarżącej co do rzekomej sprzeczności zaskarżonego orzeczenia z art. 28 k.s.h. Należy zaznaczyć, że powyższy przepis odnoszący się do istoty majątku spółki jawnej nie znajduje bezpośredniego zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawy, a przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena prawna nie zawiera wniosku jakoby majątek osobisty wspólników spółki jawnej stanowił majątek spółki. W związku z tym, że to E. i M. małżonkowie W. zostali uznani w rozumieniu art. 527 k.c. za dłużników powódki, to prawidłowo Sąd I instancji uznał, że dokonanie przez nich nieodpłatnej czynności prawnej, której przedmiotem był lokal stanowiący ich majątek wspólny, spowodowało pokrzywdzenie wierzyciela.

Zdaniem Sądu Okręgowego całkowicie bezzasadny był również zarzut naruszenia art. 778 ¹ k.p.c. Nie można zgodzić się z wadliwą interpretacją powyższego przepisu zaprezentowaną w apelacji, zgodnie z którą, to nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu wydanemu przeciwko spółce jawnej przeciwko wspólnikowi tej spółki stanowi moment, z którym powstaje solidarna odpowiedzialność wspólnika za zobowiązania spółki. Takiemu rozumowaniu przeczy zarówno literalne brzmienie przepisu, jak i zaprezentowane wyżej wnioski w zakresie wykładni przepisów art. 22 § 2 k.s.h. i art. 31§2 k.s.h. co do solidarnej odpowiedzialności wspólnika spółki jawnej, która powstaje w chwili powstania zobowiązania spółki jawnej. Poza tym oczywiste jest, czego nie zauważa skarżąca, że interpretacja treści przepisu art. 778 ¹ k.p.c. nie może stanowić punktu odniesienia dla ustalenia momentu powstania odpowiedzialności wspólnika spółki jawnej, z uwagi na to, że przepis ten dotyczy dochodzenia roszczeń przeciwko wspólnikowi takiej spółki.

Nie zasługiwał też na aprobatę zarzut skarżącej wskazujący na dokonanie przez Sąd Rejonowy dowolnej oceny materiału dowodowego. Należy zauważyć, że skuteczne postawienie zarzutu nieprawidłowego zastosowania art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów oraz ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 6.11.1998 r., II CKN 4/98, niepubl., także orzeczenie Sądu Najwyższego z 10.04.2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10/189 i z 5.08.1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000/19/732). Należy zaznaczyć, że skarżąca powyższym wymaganiom nie sprostała. Poza ogólnikowym stwierdzeniem o naruszeniu przepisu art. 233 k.p.c., stanowisko skarżącej w tym zakresie nie zostało bliżej uargumentowane. W szczególności pozwana nie wskazała, na czym konkretnie polega zarzucany brak wszechstronnej, a jedynie pobieżnej oceny materiału dowodowego, jak też jakich błędów, wynikających z braku stosowania reguł logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, dopuścił się Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanej jako pozbawioną uzasadnionych podstaw (pkt I wyroku).

W punkcie II wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., § 2, 4, 6 pkt 5, 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).