Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

VIII Ka 643/14 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Białymstoku z 2014-11-20

Sygn. akt VIII Ka 643/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący- Sędzia SO Krzysztof Kamiński – spr.

Sędziowie: SO Marzanna Chojnowska

SO Grażyna Zawadzka-Lotko

Protokolant Agnieszka Malewska

po rozpoznaniu w dniu 13.11.2014 r. w obecności prokuratora Bożeny Romańczuk sprawy A. F. oskarżonego o czyn z art. 107§1 k.k.s. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 25 czerwca 2014 roku (sygn. akt VII K 100/14).

I. Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 480-zł. (czterystu osiemdziesięciu złotych) tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w kwocie 50-zł. (pięćdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

A. F.i A. N.zostali oskarżeni o to, że w okresie od 1.05.2012 r. do 9.05.2012 r. wspólnie i w porozumieniu w lokalu Bar (...)w B., przy ul. (...)urządzali gry na automacie (...) (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2009.201.1540), to jest o przestępstwo skarbowe określone w art. 107§1 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt VII K 100/14 oskarżonego A. F.uznał za winnego tego, że w okresie od 1.05.2012 r. do 9.05.2012 r. w lokalu Bar (...)w B.przy ul. (...)wbrew przepisom ustawy, nie mając koncesji urządzał gry o charakterze losowym w celach komercyjnych na urządzeniu elektronicznym, to jest automacie (...) (...), czym naruszył przepisy art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201 poz. 1540 ze zm.), to jest czynu z art. 107§1 kks i za to na mocy art. 107§1 kks w zw. z art. 23§1 i 3 kks skazał go na karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 60 (sześćdziesięciu) złotych.

Oskarżoną A. N.uznał za winną tego, że w okresie od 1.05.2012 r. do 9.05.2012 r. w lokalu Bar (...)w B.przy ul. (...)w zamiarze, aby A. F.dokonał czynu zabronionego polegającego na urządzaniu wbrew przepisom ustawy gier na urządzeniu elektronicznym, to jest automacie (...) (...) ułatwiała mu jego popełnienie w ten sposób, że wydzierżawiła A. F.powierzchnię w swoim lokalu w celu wystawienia na niej ww. urządzenia i udostępniała je grającym, to jest czynu z art. 18§3 kk w zw. z art. 20§2 kks w zw. z art. 107§1 kks i za czyn tak przypisany na mocy art. 18§3 kk w zw. z art. 20§2 kks w zw. z art. 107§1 kks skazał ją, a na mocy art. 19§1 kk w zw. z art. 20§2 kks w zw. z art. 107§1 kks wymierzył jej karę grzywny w wysokości 40 (czterdziestu) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 60 (sześćdziesięciu) złotych.

Na mocy art. 30§5 k.k.s. orzekł przepadek urządzenia o nazwie M. (...)nr (...)oraz klucza, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod poz. 1 i 2 (k. 198), a przechowywanych w magazynie Urzędu Celnego w B..

Na mocy art. 230§2 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s. nakazał zwrócić oskarżonej A. N. umowę najmu i opinie techniczną, opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod poz. 3 i 4 (k. 198), a przechowywane w magazynie Urzędu Celnego w B..

Na mocy art. 230§2 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s. nakazał zwrócić Urzędowi Celnemu w B. banknot o nominale 10 złotych, opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod poz. 5 (k. 198), a przechowywany w magazynie Urzędu Celnego w B..

Zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego A. F. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych, zaś od oskarżonej A. N. – kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych - tytułem opłaty oraz obciążył ich pozostałymi kosztami sądowymi w częściach ich dotyczących, to jest w kwotach po 341,25 zł (trzysta czterdzieści jeden złotych 25/100) od każdego z nich.

Powyższy wyrok, na mocy art. 444 k.p.k. i art. 425§1 i 2 k.p.k. zaskarżył w całości obrońca oskarżonego A. F. i na podstawie art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. zarzucił temu wyrokowi:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść poprzez uznanie, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, że urządzenie M. (...) ma charakter automatu do gier hazardowych,

3. naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 2 ust. l ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 20l, poz. 1540) poprzez ich błędną interpretację, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie tych przepisów do stanu faktycznego ustalonego w sprawie, podczas gdy prawidłowa wykładnia powołanych przepisów wskazuje, że gry na zakwestionowanym urządzeniu nie mają charakteru losowego, a zatem w/w przepisy nie powinny znaleźć zastosowania w sprawie,

4. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 4§2 i 3 k.k.s. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że oskarżonemu można przypisać działanie z zamiarem popełnienia przestępstwa skarbowego, podczas gdy zarówno okoliczności faktyczne sprawy, jak i wątpliwości co do obowiązującego stanu prawnego wskazują, że zarzutu działania z zamiarem nie można oskarżonemu przypisać,

5. naruszenie prawa materialnego w postaci art. 6 ust. l i 4 oraz art. 14 ust. l ustawy o grach hazardowych poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie w treści uzasadnienia, że organizowanie gier na zatrzymanym urządzeniu może naruszać przepisy tej ustawy oraz poprzez zastosowanie ich w sprawie w sytuacji, gdy przepis art. 14 ust. 1, jako uznany wprost za niezgodny z art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. I 204, s.37), ostatnio zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U. L 363, s. 81) (zwanej dalej "dyrektywą 98/34") nie może być stosowany przez organy władzy publicznej w stosunku do osób prywatnych - zarówno fizycznych, jak i prawnych, a analiza orzeczenia Trybunału i powołanej Dyrektywy wskazują. że przepisy art. 6 ust. l i 4 ustawy mają taki sam charakter (tj. przepisu technicznego).

6. naruszenie prawa materialnego w postaci art. 6 ust. l, art. 14 ust. I ustawy o grach hazardowych poprzez ich błędną wykładnię oraz zastosowanie i przyjęcie, że organizowanie gier na urządzeniu M. (...) (...)może naruszać powołane przepisy tej ustawy, w sytuacji kiedy w/w przepisy są potencjalnie niezgodne z art. 2 i 7 Konstytucji oraz z art. 20 i 22 w związku z art. 3 l ust. 3 Konstytucji, na co Sąd zwraca uwagę, a taka okoliczność wskazywałaby na rozważenie zasadności zawieszenia postępowania, czego Sąd nie uczynił,

7. naruszenie prawa materialnego w postaci art. 23§3 k.k.s. poprzez ustalenie wysokości stawki dziennej grzywny w sposób dowolny, przy jednoczesnym braku rozważań sądu w przedmiocie przesłanek faktycznych, jakimi kierował się Sąd ustalając wysokości tej stawki,

a z ostrożności procesowej:

8. w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów - podniósł naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zakwalifikowanie czynu oskarżonego, jako spełniającego znamiona z art. 107§l kks, podczas gdy, jeśli w ogóle można przyjąć, że czyn zarzucany oskarżonemu może być czynem zabronionym, to okoliczności faktyczne sprawy wskazują, że właściwe będzie zakwalifikowanie jego czynu z art. 107§4 k.k.s., co stanowi wykroczenie skarbowe.

Wobec powyższego wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

2. alternatywnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

3. w przypadku uwzględnienia apelacji o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów obrony udzielonej mu z wyboru w postępowaniu apelacyjnym,

4. na wypadek uwzględnienia zarzutu dot. błędnej kwalifikacji prawnej czynu o zmianę orzeczonej wobec oskarżonego kary poprzez orzeczenie grzywny w dolnych granicach zagrożenia ustawowego przewidzianych za przestępstwo i modyfikację wysokości jednej stawki lub orzeczenie grzywny kwotowej za wykroczenie skarbowe w dolnych granicach ustawowych,

a nadto z ostrożności procesowej o:

5. zawieszenie postępowania odwoławczego do czasu rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny pytania o zgodność przepisu art. 14 ust. l, ustawy z dnia 19 listopada 2009 r o grach hazardowych z art. 2 i art. 7 w zw. z art. 9 Konstytucji RP skierowanego do Trybunału przez Sąd Rejonowy Gdańsk -Południe w Gdańsku postanowieniem z dn, 8.01.2014 r, sygn. X K 950/12 oraz przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dn. 15.01.2014 r, sygn. II GSK 686/13.

W przedmiocie powyższego wniosku Sąd Okręgowy orzekł postanowieniem na rozprawie apelacyjnej w dniu13 listopada 2014 r. (k. 319v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny dowodów. Ustalenia faktyczne poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. Stanowisko swoje w sposób precyzyjny uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami, o jakich mowa w art. 424§1 i 2 k.p.k.

Przede wszystkim chybione są zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku wskazane w pkt. 1, 2 i de facto w pkt. 3 i 4 apelacji. Odnośnie dwóch ostatnich zarzutów podkreślić należy, że obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można zatem mówić o naruszeniu przepisów prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych (w zakresie oceny urządzenia M. oraz zamiaru w działaniu oskarżonego) przyjętych za jego podstawę ( por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2013 r., II KK 260/13, Prok. I Pr. –wkł. 2014 r./1/19, LEX nr 1380933).

Odnosząc się do meritum w/w zarzutów, sugerujących przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, wskazać należy, że zarzut, o którym mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. jest trafny jedynie wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłom logicznego rozumowania (oraz gdy błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia). Zarzut ten nie może natomiast sprowadzać się do samej tylko polemiki z ustaleniami sądu ( por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), nieuzasadnionej oceną dowodów, lecz powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu odnośnie do oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu, jak czyni to autor apelacji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Stanowisko przedstawione w skardze odwoławczej należało zatem uznać za odmienny pogląd jej autora co do okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego i możliwych do wyciągnięcia z nich wniosków co czyni zbędnym jest odnoszenie się w szerszym zakresie do omawianych zarzutów. Tym bardziej, że okoliczności w nich podnoszone były przedmiotem rozważań i oceny przez Sąd I instancji. W tym miejscu podkreślić jedynie należy, że:

Po pierwsze, Sąd I instancji precyzyjnie i logicznie wykazał, dlaczego gry na urządzeniu M. (...)mają charakter losowy i w związku z tym mają do niego zastosowanie przepisy art. 2 ust. 3, 4 i 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (k. 277 – 278). Oparł się w tym zakresie na jednoznacznej opinii biegłego z zakresu informatyki oraz informatyki śledczej i kryminalistycznej, a także w pełni z nimi korespondujących dowodach rzeczowych ( vide protokół przeszukania, protokoły oględzin wraz z dokumentacją zdjęciową, zapis eksperymentu na płycie DVD) oraz osobowych (vide zeznania M. W., A. R., M. M.). Wynika z nich ewidentnie, że gdy oferowane na w/w urządzeniu były grami o charakterze losowym, tj. o wyniku nieprzewidywalnym dla grającego, niezależnym od jego woli i zręczności. Co więcej, organizowanymi w celach komercyjnych. Tym samym zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowym ( vide m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2012 r., V KK 420/11, OSNKW 2012/08/85) miały do nich zastosowanie przepisy art. 2 ust. 3, 4 i 5 ustawy o grach hazardowych. W konsekwencji tego nietrafny jest pogląd apelującego, iż zakwestionowany M.42 nie ma charakteru automatu do gier hazardowych ( vide zarzut z pkt. 2 apelacji, notabene pozbawiony uzasadnienia).

Apelujący starając się podważyć ustalenia faktyczne w omawianym zakresie odwołuje się do zeznań Z. S.. Zdaje się nie dostrzegać przy tym tego, że w/w świadek przyjął dla potrzeb sporządzanej przez siebie opinii (na zlecenie oskarżonego) własną definicję charakteru losowego gry, notabene sprzeczną z ogólnie obowiązującą, zgodnie z którą, jeżeli gra zawiera elementy losowe, ale dominują w niej elementy inne (np. zręcznościowe), to nie ma ona charakteru losowego.

Po drugie, Sąd I instancji precyzyjnie wykazał powody, dla których przyjął, że działanie A. F. miało charakter umyślny. Oskarżony od lat zawodowo zajmował się działalnością związaną m.in. z grami na automatach. Jak sam przyznał, miał takich urządzeń ponad 3.000. Zważywszy, że gra na automacie nie miała charakteru zręcznościowego (wynik gry był nieprzewidywalny), co było oczywiste nawet dla przeciętnego gracza ( vide zeznania M. M.), logicznym jest, że oskarżony musiał mieć świadomość, iż urządzenie umożliwiało urządzanie gier hazardowych. Musiał też mieć wiedzę na temat przepisów regulujących organizowanie tego rodzaju gier. Świadczy o tym m.in. dodanie do zainstalowanych w urządzeniu gier elementów zręcznościowych w celu upozorowania zręcznościowego charakteru gry.

Reasumując, zaprezentowana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen i tym samym pozostaje pod jego ochroną.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrazy prawa materialnego, o których mowa w pkt. 5 i 6 skargi apelacyjnej.

Możliwość stosowania art. 6 ust. 1 i 4 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Przypomnieć należy, że postanowieniem z dnia 28 listopada 2013 roku ( I KZP 15/13, LEX nr 1393793) Sąd Najwyższy, w odpowiedzi na zagadnienie prawne przedstawione w trybie art. 441§1 k.p.k., stwierdził, iż „Naruszenie wynikającego z dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. ( Dz. U. L. 363, s. 81) obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jeżeli w konkretnym postępowaniu sąd dochodzi do wniosku, że doszło do takiej wadliwości trybu ustawodawczego, może nie stosować tych przepisów tylko w ten sposób, że zawiesi prowadzone postępowanie, w którym miałyby one zostać zastosowane i skieruje stosowne pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego. Jednak do czasu zainicjowania tej kontroli lub podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny stosownego rozstrzygnięcia brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, w tym jej art. 6. ust 1 i art. 14 ust. 1”. Tożsame stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 stycznia 2014 roku ( IV KK 183/13, LEX nr 1409532 ).

W uzasadnieniu powyższych judykatów Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, iż w wyroku z dnia 19 lipca 2012 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie wypowiedział się kategorycznie o charakterze przepisów ustawy o grach hazardowych, a stwierdził jedynie, iż „stanowią potencjalne przepisy techniczne”. Podkreślił przy tym, że ostateczne ustalenie charakteru przepisów ustawy z 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych należy do sądów krajowych, a nie Trybunału, który zajmuje się wykładnią prawa unijnego. Jednocześnie stwierdził, że nawet ewentualne przyjęcie, że przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych mają charakter przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 roku, nie oznacza, że sądy mogą odmówić stosowania tychże przepisów (jako regulacji, do których odsyła art. 107§1 k.k.s.). W ocenie Sądu Najwyższego naruszenie obowiązku notyfikacji, ustanowionego w powyższej dyrektywie, nie powoduje kolizji norm prawa wewnętrznego z regulacjami unijnymi, którą można by rozstrzygnąć w oparciu o reguły kolizyjne, a stanowi o wadliwości procesu stanowienia prawa. Natomiast przy naruszeniu trybu ustawodawczego, konstytucyjność przepisów, a co za tym idzie – możliwość ich stosowania – może być rozstrzygana jedynie przez Trybunał Konstytucyjny.

W świetle powyższych zapatrywań, które Sąd Okręgowy w pełni podziela, brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska skarżącego, iż powołane w zarzucie przepisy nie mogą być przez polskie sądy stosowane. Jak bowiem podkreślił Sąd Najwyższy, konstytucyjny obowiązek poszanowania i przestrzegania ustaw ciąży na nich tak długo, dopóki ustawa ta nie utraci mocy obowiązującej.

Dodać należy, że Sąd Okręgowy w pełni podziela pogląd wyrażony przez Sąd I instancji, notabene szczegółowo uzasadniony (z odwołaniem się do orzecznictwa sądów administracyjnych) zgodnie z którym brak jest podstaw do uznania powyższych przepisów za „techniczne” w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE. Analizując przepisy ustawy o grach hazardowych w świetle art. 1 pkt 3, 4 i 11 Dyrektywy 98/34/WE należy wskazać, że przepis art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych stanowi, iż grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 tejże ustawy oraz art. 14 ust. 1 działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona wyłącznie w kasynach gry na podstawie udzielonej koncesji. W ocenie Sądu Odwoławczego przepisy te nie są przepisami technicznymi, specyfikacjami technicznymi, ani też innymi wymaganiami bądź zasadami dotyczącymi usług, o których mowa w Dyrektywie 98/34/WE.

W związku z powyższym Sąd I instancji rozstrzygając o odpowiedzialności oskarżonego A. F. na podstawie art. 107 k.k.s., mógł dokonywać ustaleń o realizacji znamion tego przestępstwa w oparciu o przepisy art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 (w zw. z art. 2 ust. 5) ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, jak też mógł samodzielnie dokonywać oceny ich charakteru.

Bezzasadny jest zarzut z pkt. 8 apelacji, który – podobnie jak w przypadku zarzutów z pkt. 3 i 4 – winien być rozpatrywany w kategoriach błędu w ustaleniach faktycznych, konsekwencją którego była obrazy art. 107§1 k.k.s.

Nie można zgodzić się z apelującym, że gry realizowane były w krótkim okresie czasu, skoro oskarżonemu przypisano działanie na przestrzeni ponad 1 roku. Nadto nie sposób mówić o działaniu oskarżonego „w oparciu o zaufanie do posiadanej opinii technicznej” (na marginesie, gdyby tak rzeczywiście było nie można byłoby mu przypisać winy umyślnej). W realiach niniejszej sprawy opinię sporządzoną przez Z. S. należy traktować wyłącznie w kategoriach dowodu mającego uchronić oskarżonego A. F. od odpowiedzialności na wypadek wszczęcia postępowania karnoskarbowego.

Końcowo stwierdzić należy, że nie budzi zastrzeżeń wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary, rozumianej jako całokształt kar i środków karnych. Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku uwzględnia ona wszystkie istotne dyrektywy, o których mowa w art. 12§2 k.k.s. i art. 13§1 k.k.s., w tym stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunki osobiste oskarżonego (m.in. z jednej strony jego niekaralność sądową, z drugiej zaś wysokie dochody miesięczne na poziomie od 5 do 15 tysięcy złotych) oraz cele kary (na marginesie, w świetle powyższego chybiony jest zarzut z pkt. 7 skargi apelacyjnej).

Orzeczona wobec oskarżonego kara (m.in. grzywny w kwocie 4.800-zł.) mieści się w granicach sądowego uznania i z całą pewnością nie jest niewspółmierna, a zwłaszcza w stopniu rażącym (art. 438 pkt. 4 k.p.k.).

Dlatego należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O opłacie za drugą instancję orzeczono na mocy art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), natomiast o pozostałych kosztach sądowych na podstawie art. 636§1 k.p.k. Na pozostałe koszty sądowe złożyły się:

- koszt uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 30-zł. (art. 618§1 pkt 10 k.p.k. w zw. z §3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego /Dz. U. 2014 r. poz. 861/);

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20-zł. (art. 618§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. z 2013 r., poz. 663 j.t./).

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Iwona Sacharewicz
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Białymstoku
Osoba, która wytworzyła informację:  Krzysztof Kamiński –,  Marzanna Chojnowska ,  Grażyna Zawadzka-Lotko
Data wytworzenia informacji: