Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Białymstoku

UZASADNIENIE

T. W. został oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od 31 stycznia 2012 r. do 02 lutego 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby tuszy dzika warchlaka nie będąc uprawnionym do jej upolowania, a następnie poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...)z dnia 02.02.2012 r. na kopii upoważnienia nr (...) z dnia 13.01.2012 r. oraz asygnacie nr (...) w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez Z. N. dzika warchlaka o wadze tuszy 21 kg i zakupu przez wymienionego tuszy tego dzika na własny użytek po 6 zł za kilogram za kwotę 132.30 zł podczas, gdy to nie nastąpiło, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 53 pkt 6 Ustawy Prawo Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 kk;

II.  w okresie 23-27 lutego 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczył nieprawdę w dokumentach rozliczeniowych w postaci wykazu odbiorczego (...) z dnia 27.02.2012 r. i upoważnienia nr (...) z dnia 21.02.2012 wystawionego dla J. S. w ten sposób, że podał w rozliczeniu fakt pozyskania przez wymienionego dzika warchlaka o wadze 28 kg w trakcie polowania w dniu 24.02.2012 r., podczas gdy to nie nastąpiło, a następnie sprzedał w punkcie skupu (...) tuszę dzika o wadze 28 kg pozyskanego od nieustalonej osoby za kwotę 176.40 zł za co otrzymał wynagrodzenie od punktu skupu (...) w kwocie 28 zł czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 53 pkt 6 Ustawy Prawo Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 kk;

III.  w dniu 01 marca 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyn) na użytek własny, poświadczył nieprawdę na kopii upoważnienia nr (...) z dnia 27.02.2012 r. wystawionego na J. W. w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez wymienionego jenota w dniu 01 marca 2012 r. podczas, gdy to nie nastąpiło, tj. o czyn z art. 271 § 1 kk;

IV.  w dniu 04 marca 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, poświadczył nieprawdę na kopii upoważnienia nr (...) z dnia 15.02.2012 r. wystawionego na M. S. w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez wymienionego jenota w dniu 04 marca 2012 r. podczas, gdy to nie nastąpiło, tj. o czyn z art. 271 § 1 kk;

V.  w dniu 05 marca 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, poświadczył nieprawdę na kopii upoważnienia nr (...) z dnia 20.02.2012 r. wystawionego na Z. N. w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez wymienionego jenota w dniu 05 marca 2012 r. podczas, gdy to nie nastąpiło, tj. o czyn z art. 271 § 1 kk;

VI.  W dniach 07-08.03.2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby tuszy dzika warchlaka nie będąc uprawnionym do jej upolowania, a następnie poświadczył nieprawdę na kopii upoważnienia nr (...) z dnia 17.02.2012 r. oraz podrobił asygnatę nr (...) w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez A. B. dzika warchlaka o wadze tuszy 28 kg i zakupu przez wymienionego tuszy tego dzika na własny użytek po 4.20 zł za kilogram za kwotę 88.20 zł podczas, gdy to nie nastąpiło, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 53 pkt 6 Ustawy Praw o Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 kk w zb. z art. 270 § 1 kk;

VII.  w dniu 10 września 2012 r. w B. przywłaszczył pieniądze w kwocie 1500 zł przekazane przelewem na jego prywatny rachunek bankowy nr (...) w (...) SA przez G. R. K. z rachunku bankowego nr (...) należącego do Towarzystwa (...) powierzone mu z przeznaczeniem na budowę ambony myśliwskiej w rejonie Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 284 § 2 kk;

VIII. w okresie od 30 września 2012 r. do 01 października 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...) z dnia 01.10.2012 r. oraz podrobił asygnatę nr (...) z dnia 01.10.2012 r., w ten sposób, że wpisał fakt zakupu przez H. M. tuszy dzika warchlaka o wadze 15 kg na własny użytek po 6 zł za kilogram za kwotę 94.50 zł podczas, gdy to nie nastąpiło tj. o czyn z art. 271 § 3 kk w zb. z art. 270 § 1 kk

IX.  w dniach 12-13 listopada 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby tuszy jelenia łani nie będąc uprawnionym do jej upolowania, a następnie poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...)oraz na upoważnieniu nr (...) z dnia 07.11.2012 r. fakt pozyskania przez T. K. jelenia łani o wadze 82 kg i sprzedaży przez wymienionego tuszy tego jelenia łani po 8,50 zł za kilogram za kwotę 697 zł do punktu skupu (...), podczas gdy to nie nastąpiło i otrzymał z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 82 zł od punktu skupu (...), czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 53 pkt 6 Ustawy Prawo Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 kk;

X.  w okresie od 16 do 21 listopada 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał nieprawidłowości w rozliczeniu odstrzału jelenia byka dokonanego przez J. S. w dniu 17.11.2012 r., w ten sposób, że poświadczył nieprawdę na upoważnieniu nr (...) z dnia 16.11.2012 r. wpisując fakt pozyskania przez wymienionego jelenia łani, poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym Nr (...) z dnia 18.11.2012 r. w ten sposób, że podał w rozliczeniu fakt pozyskania jelenia łani o wadze 73 kg, podrobił asygnatę nr (...) z dnia 18.11.2012 r. wystawioną na wymienionego dokumentującą fakt nabycia przez niego tuszy jelenia łani za kwotę 689.85 zł, które to fakty w rzeczywistości nie miały miejsca, a jednocześnie wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby tuszy jelenia łani nie będąc uprawnionym do jej upolowania, następnie zaś w rozliczeniu z Nadleśnictwem B. wykazał kwotę 939.85 zł jako uiszczoną przez wymienionego należność za organizację polowania w dniach 16-17.11.2015 r., trofeum i tuszę jelenia lani, podczas gdy trofeum jelenia byka w rzeczywistości odstrzelonego przez J. S. wartości około 2605-3184 zł wycenił na kwotę 2200 zł, którą to kwotę podał mu wraz z numerem swojego prywatnego rachunku bankowego (...) w (...) S.A, na które ten myśliwy w dniu 21.11.2012 r. przelał kwotę 2.200 zł tytułem opłaty za polowanie ze swojego rachunku bankowego nr (...) i działając w ten sposób przywłaszczył pieniądze w kwocie 1260,15 zł pochodzące z przelewu J. S. na rzecz Nadleśnictwa B. oraz spowodował stratę w mieniu tego Nadleśnictwa w kwocie co najmniej 390,15 zł z tytułu różnicy wagowej i cenowej upolowanego w rzeczywistości przez J. S. jelenia byka w 4-5 roku życia o wadze około 120-130 kg przy cenie 9 zł za kilogram, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w zb. z art. 271 § 3 kk w zb. z art. 270 § l kk w zb. z art. 53 pkt 6 Ustawy Prawo Łowieckie w zw. z art. l2 kk;

XI.  w dniu 10 grudnia 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby tuszy jelenia łani nie będąc uprawnionym do jej upolowania, a następnie poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...) oraz w upoważnieniu nr (...) z dnia 12.11.2012 r., w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez L. W. jelenia łani o wadze 59 kg i sprzedaży przez wymienionego tuszy tego jelenia łani po 7 zł za kilogram za kwotę 413 zł do punktu skupu (...), podczas gdy to nie nastąpiło i otrzymał z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 59 zł od punktu skupu (...), czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 53 pkt 6 Ustawy Prawo Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 kk;

XII.  w dniach 16-17 grudnia 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby tuszy jelenia łani nie będąc uprawnionym do jej upolowania, a następnie poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...) oraz w upoważnieniu nr (...) z dnia 10.12.2012 r.. w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez M. P. jelenia łani o wadze 77 kg i sprzedaży przez wymienionego tuszy tego jelenia łani po 7 zł za kilogram za kwotę 539 zł do punktu skupu (...), podczas gdy to nie nastąpiło i otrzymał z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 77 zł od punktu skupu (...), czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 53 pkt 6 Ustawy Prawo Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 kk;

XIII.  w dniu 13 stycznia 2013 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby tuszy jelenia łani nie będąc uprawnionym do jej upolowania, a następnie poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...) oraz w upoważnieniu nr (...) z dnia 09.01.2013 r., w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez J. K. (1) jelenia łani o wadze 82 kg i sprzedaży przez wymienionego tuszy tego jelenia łani po 6 zł za kilogram za kwotę 492 zł do punktu skupu (...), podczas gdy to nie nastąpiło i otrzymał z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 90,20 zł od punktu skupu (...), czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 53 pkt 6 Ustawy Prawo Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 kk;

XIV.  w dniu 13 stycznia 2013 r. w ^; B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby tuszy jelenia łani nie będąc uprawnionym do jej upolowania, a następnie poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...) z dnia 13.01.2013 r. oraz na oryginale i kopii upoważnienia z dnia 09.01.2013 r., w ten sposób, że wpisał fakt zakupu przez J. K. (2) tuszy jelenia łani o wadze 73 kg na własny użytek za kwotę 536 zł, podczas gdy to nie nastąpiło, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 53 pkt 6 Ustawy Prawo Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 kk;

XV.  w okresie od 09 do 12 lutego 2013 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej poświadczył nieprawdę na upoważnieniu z dnia 07.02.2013 r. nr (...) wystawionym na W. G. oraz w wykazie odbiorczym nr (...) z dnia 12.02.2013 r. w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez W. G. dzika przelatka i sprzedaży tuszy tego dzika o wadze 68 kg po 2 zł za kilogram za kwotę 136 zł w punkcie skupu (...) podczas, gdy w rzeczywistości myśliwy ten upolował dzika odyńca o wadze 80-150 kg i wartości oręża 400-800 zł tj. o czyn z art. 271 § 3 kk;

XVI.  w okresie od 27 lutego 2013 r. do 01 marca 2013 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał nieprawidłowości w rozliczeniu odstrzału jelenia byka o wadze około 120-150 kg i wadze trofeum 5.9 kg dokonanego przez T. D. w dniu 27.02.2013 r. w ten sposób, że poświadczył nieprawdę na kopii upoważnienia nr (...) z dnia 21.02.2013 r. wpisując fakt pozyskania przez wymienionego jelenia byka z trofeum o wadze 2,2 kg wartości 350 zł i dzika warchlaka w dniu 27.02.2013 r. z trofeum wartości 50 zł oraz dokumentując fakt pozyskania przez wymienionego jelenia byka i dzika w książce ewidencji pobytu myśliwych, w sprawozdaniu z polowania z dnia 28.02.2013 r., a także w wykazie odbiorczym Nr (...) z dnia 28.02.2013 r. pozyskanie przez wymienionego jelenia byka o wadze pomniejszonej o co najmniej 35 kg i dzika warchlaka z przekazaniem tuszy do punktu skupu (...), a następnie w dniu 01.03.2013 r. pieniądze w kwocie 500 zł wpłacił w kasie Nadleśnictwa B. jako zapłatę za polowanie i trofea T. D., podczas gdy trofeum jelenia byka w rzeczywistości upolowanego przez T. D. wycenił na kwotę 2400 zł, podał ją wymienionemu wraz z numerem swojego prywatnego rachunku bankowego (...) w (...) S.A. na które ten myśliwy w dniu 01.03.2013 r. przelał kwotę 2400 zł tytułem opłaty za trofeum o wadze 5.90 kg i 100 zł za polowanie ze swojego rachunku bankowego nr (...) i działając w ten sposób przywłaszczył pieniądze w kwocie 2000 zł pochodzące z przelewu T. D. na rzecz Nadleśnictwa B., którą to kwotę uregulował w dniu 15.03.2013 r. w trakcie kontroli zarządzonej przez Dyrektora Regionalnej Dyrekcji lasów Państwowych w B. oraz spowodował stratę w mieniu tego Nadleśnictwa w kwocie co najmniej 245 zł z tytułu różnicy wagowej i cenowej upolowanego w rzeczywistości przez T. D. jelenia byka w 4-5 roku życia o wadze około 120-150 kg przy cenie 7 zł za kilogram, a jednocześnie wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby tuszy dzika warchlaka o wadze 38 kg nie będąc uprawnionym do jej upolowania, którą po uprzednim poświadczeniu nieprawdy, że pochodzi z odstrzału T. D. w trakcie polowania w dniu 27.02.2013 r. zdał do punktu skupu (...) w dniu 28.02.2013 r. za kwotę 76 zł po 2 zł za kilogram, za co otrzymał wynagrodzenie od punktu skupu (...) w kwocie 41.80 zł, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w zb. z art. 271 § 3 kk w zb. z art. 53 pkt 6 Ustawy Prawo Łowieckie w zw. z art. l2 kk;

XVII.  w dniu 14 marca 2013 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc jednocześnie na podstawie Zarządzenia nr 15 Nadleśniczego Nadleśnictwa B. z dnia 02.09.2010 r. członkiem komisji do oceny trofeów łowieckich poświadczył nieprawdę i wyłudził poświadczenie nieprawdy przez dwóch pozostałych członków komisji polegającego na wpisaniu w arkuszu oceny prawidłowości odstrzału poroża jelenia byka jednostronnie koronnego nieregularnego dwunastaka przez podstępne przedstawienie do oceny poroża innego jelenia byka niż odstrzelonego przez T. D. w dniu 27.02.2013 r. obustronnie koronnego nieregularnego czternastaka tj. o czyn z art. 271 § 1 kk w zb. z art. 272 kk.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 11 września 2017 r. w sprawie o sygn. akt VII K 232/15 oskarżony T. W. w ramach zarzuconych mu punktami I,II,IX,XI,XIII,XIV aktu oskarżenia czynów został uznany winnym tego że:

⚫

(w ramach czynu opisanego pkt. I) w dacie bliżej nieustalonej, w okresie od 31 stycznia do 2 lutego 2012 r. w B., pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...) z dnia 02.02.2012 r.. na kopii upoważnienia nr (...) z dnia 13.01.2012 r. oraz asygnacie nr (...) w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez Z. N. dzika warchlaka o wadze tuszy 21 kg i zakupu przez wymienionego tuszy tego dzika na własny użytek po 6 zł za kilogram za kwotę 132.30 zł, podczas, gdy w rzeczywistości to oskarżony jako pracownik Służby Leśnej posiadający uprawnienia do wykonywania polowania wydane w oparciu o zapisy ustawy Prawo Łowieckie, dokonał odstrzału wyżej opisanego warchlaka dzika w ramach konieczności jego bezzwłocznego uśmiercenia celem skrócenia cierpienia zwierzęcia (o której konieczności mowa w regulacjach art. 4 ust. 3 i art. 33 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 roku z późn. zmianami), a następnie tuszą ową stanowiącą własność Skarbu Państwa, bez zgłoszenia Nadleśnictwu B. w ramach i zakresie obowiązków służbowych faktu wyżej opisanego odstrzału humanitarnego (celem ujęcia upadku zwierzyny w rocznym planie łowieckim i wykonania procedury utylizacji tuszy), przywłaszczył dysponując nią jak swoją własnością i dokonał jej sprzedaży A. I., czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. winnym czynu z art. 284 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k.

⚫

(w ramach czynu opisanego pkt. II) w dacie bliżej nieustalonej, w okresie od 23 do 27 lutego 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczył nieprawdę w dokumentach rozliczeniowych w postaci wykazu odbiorczego (...) z dnia 27.02.2012 r. i upoważnienia nr (...) z dnia 21.02.2012 wystawionego dla J. S. w ten sposób, że podał w rozliczeniu fakt pozyskania przez wymienionego dzika warchlaka o wadze 28 kg w trakcie polowania w dniu 24.02.2012 r., podczas gdy to nie nastąpiło, bowiem w rzeczywistości to oskarżony jako pracownik Służby Leśnej posiadający uprawnienia do wykonywania polowania wydane w oparciu o zapisy ustawy Prawo Łowieckie, dokonał odstrzału wyżej opisanego warchlaka dzika w ramach konieczności jego bezzwłocznego uśmiercenia celem skrócenia cierpienia zwierzęcia (o której konieczności mowa w regulacjach art. 4 ust. 3 i art. 33 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 roku z późn. zmianami), a następnie tuszę ową stanowiącą własność Skarbu Państwa, bez zgłoszenia Nadleśnictwu B. w ramach i zakresie obowiązków służbowych faktu wyżej opisanego odstrzału humanitarnego (celem ujęcia upadku zwierzyny w rocznym planie łowieckim i wykonania procedury utylizacji tuszy), przywłaszczył dysponując nią jak swoją własnością tj. sprzedając w punkcie skupu (...) za kwotę 176.40 zł, za co otrzymał wynagrodzenie od punktu skupu (...) w kwocie 28 zł, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. winnym czynu z art. 284 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k.

⚫

(w ramach czynu opisanego pkt. IX) w dacie bliżej nieustalonej dni od 12 do 13 listopada 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako pracownik Służby Leśnej posiadający uprawnienia do wykonywania polowania wydane w oparciu o zapisy ustawy Prawo Łowieckie, dokonał odstrzału jelenia łani w ramach konieczności jej bezzwłocznego uśmiercenia celem skrócenia cierpienia zwierzęcia (o której konieczności mowa w regulacjach art. 4 ust. 3 i art. 33 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 roku z późn. zmianami), a następnie tuszę owej łani, stanowiącą własność Skarbu Państwa, bez zgłoszenia Nadleśnictwu B. w ramach i zakresie obowiązków służbowych faktu wyżej opisanego odstrzału humanitarnego (celem ujęcia upadku zwierzyny w rocznym planie łowieckim i wykonania procedury utylizacji tuszy), przywłaszczył dysponując nią jak swoją własnością i zdał ją do punktu skupu (...) skąd otrzymał z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 82 zł, a nadto poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr(...) oraz na upoważnieniu nr (...) z dnia 07.11.2012 r. fakt pozyskania przez T. K. jelenia łani o wadze 82 kg i sprzedaży przez wymienionego tuszy tego jelenia łani po 8,50 zł za kilogram za kwotę 697 zł do punktu skupu (...), podczas gdy to nie nastąpiło, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. winnym czynu z art. 284 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k.

⚫

(w ramach czynu opisanego pkt. XI) w dniu 10 grudnia 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako pracownik Służby Leśnej posiadający uprawnienia do wykonywania polowania wydane w oparciu o zapisy ustawy Prawo Łowieckie, dokonał odstrzału jelenia łani w ramach konieczności jej bezzwłocznego uśmiercenia celem skrócenia cierpienia zwierzęcia (o której konieczności mowa w regulacjach art. 4 ust. 3 i art. 33 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 roku z późn. zmianami), poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...) oraz w upoważnieniu nr (...) z dnia 12.11.2012 r., w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez L. W. jelenia łani o wadze 59 kg i sprzedaży przez wymienionego tuszy tego jelenia łani po 7 zł za kilogram za kwotę 413 zł do punktu skupu (...), podczas gdy to nie nastąpiło, a następnie tuszę owej łani, stanowiącą własność Skarbu Państwa, bez zgłoszenia Nadleśnictwu B. w ramach i zakresie obowiązków służbowych faktu wyżej opisanego odstrzału humanitarnego (celem ujęcia upadku zwierzyny w rocznym planie łowieckim i wykonania procedury utylizacji tuszy), przywłaszczył, zadysponowując nią jak swoją własnością i zdając do punktu skupu (...) od którego otrzymał z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 59 zł, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. winnym czynu z art. 284 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k.

⚫

(w ramach czynu opisanego pkt. XIII) w dniu 13 stycznia 2013 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...) oraz w upoważnieniu nr (...) z dnia 09.01.2013 r., w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez J. K. (1) jelenia łani o wadze 82 kg i sprzedaży przez wymienionego tuszy tego jelenia łani po 6 zł za kilogram za kwotę 492 zł do punktu skupu (...), podczas gdy to nie nastąpiło, bowiem oskarżony wspomnianego jelenia łanię odstrzelił jako pracownik Służby Leśnej posiadający uprawnienia do wykonywania polowania wydane w oparciu o zapisy ustawy Prawo Łowieckie, w ramach konieczności jej bezzwłocznego uśmiercenia celem skrócenia cierpienia zwierzęcia (o której konieczności mowa w regulacjach art. 4 ust. 3 i art. 33 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 roku z późn. zmianami), a następnie tuszę owej łani, stanowiącą własność Skarbu Państwa, bez zgłoszenia Nadleśnictwu B. w ramach i zakresie obowiązków służbowych faktu wyżej opisanego odstrzału humanitarnego (celem ujęcia upadku zwierzyny w rocznym planie łowieckim i wykonania procedury utylizacji tuszy), przywłaszczył, zadysponowując nią jak swoją własnością i zdając punktu skupu (...) za co otrzymał wynagrodzenie w kwocie 90,20 zł od czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. winnym czynu z art. 284 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k.

⚫

(w ramach czynu opisanego pkt. XIV) w dniu 13 stycznia 2013 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści osobistej, poświadczył nieprawdę w wykazie odbiorczym nr (...) z dnia 13.01.2013 r. oraz na oryginale i kopii upoważnienia z dnia 09.01.2013 r., w ten sposób, że wpisał fakt zakupu przez J. K. (2) tuszy jelenia łani o wadze 73 kg na własny użytek za kwotę 536 zł podczas gdy to nie nastąpiło, bowiem oskarżony wspomnianego jelenia łanię odstrzelił jako pracownik Służby Leśnej posiadający uprawnienia do wykonywania polowania wydane w oparciu o zapisy ustawy Prawo Łowieckie, w ramach konieczności jej bezzwłocznego uśmiercenia celem skrócenia cierpienia zwierzęcia (o której konieczności mowa w regulacjach art. 4 ust. 3 i art. 33 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 roku z późn. zmianami), a następnie tuszę owej łani, stanowiącą własność Skarbu Państwa, bez zgłoszenia Nadleśnictwu B. w ramach i zakresie obowiązków służbowych faktu wyżej opisanego odstrzału humanitarnego (celem ujęcia upadku zwierzyny w rocznym planie łowieckim i wykonania procedury utylizacji tuszy), przywłaszczył, zadysponowując nią jak swoją własnością i dokonał jej sprzedaży A. I., czym działał na szkodę Nadleśnictwa B.

tj. winnym czynu z art. 284 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k.

i po przyjęciu, że czyny te popełnione zostały w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, a zatem stanowią ciąg przestępstw z art. 284 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. i za taki ciąg przestępstw na mocy art. 284 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazano go, zaś na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, a także na mocy art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 30 złotych.

Oskarżonego T. W. uznano za winnego czynów opisanych punktami III-V aktu oskarżenia z tą zmianą, że przyjęto, że czyny te popełnione zostały w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, a zatem stanowią ciąg przestępstw z art. 271 § 1 k.k. i za taki ciąg przestępstw na mocy art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazano go, zaś na mocy art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżonego T. W. w ramach czynu opisanego pkt. VI aktu oskarżenia uznano winnym tego, że: w dacie bliżej nieustalonej dni od 7 do 8 marca 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby pozyskanej bezprawnie tuszy dzika warchlaka, a następnie poświadczył nieprawdę na kopii upoważnienia nr (...) z dnia 17.02.2012 r. oraz podrobił asygnatę nr (...) w ten sposób, że wpisał fakt pozyskania przez A. B. dzika warchlaka o wadze tuszy 28 kg i zakupu przez wymienionego tuszy tego dzika na własny użytek po 4.20 zł za kilogram za kwotę 88.20 zł podczas, gdy to nie nastąpiło, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. winnym czynu z art. 52 pkt 2 Ustawy Praw o Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k., i za tenże czyn na mocy art. 52 pkt 2 Ustawy Praw o Łowieckie w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazano go, zaś na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a także na mocy art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę grzywny w wysokości 10 stawek dziennych, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 30 złotych.

Oskarżonego T. W. uznano za winnego czynu opisanego punktem VII aktu oskarżenia i za tenże czyn na mocy art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazano go, zaś na mocy art. 284 § 2 k.k. mu wymierzono mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, a także na mocy art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 30 złotych.

Oskarżonego T. W. uznano za winnego czynu opisanego punktem VIII aktu oskarżenia, z tą zmianą, iż przyjęto, że oskarżony w zakresie tego czynu działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i za tenże czyn na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazano go, zaś na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a także na mocy art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę grzywny w wysokości 10 stawek dziennych, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 30 złotych.

Oskarżonego T. W. w ramach czynu opisanego pkt. X aktu oskarżenia uznano winnym tego, że: w dacie bliżej nieustalonej w okresie od 16 do 21 listopada 2012 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał nieprawidłowości w rozliczeniu odstrzału jelenia byka dokonanego przez J. S. w dniu 17.11.2012 r., w ten sposób, że poświadczył nieprawdę na upoważnieniu nr (...) z dnia 16.11.2012 r. wpisując fakt pozyskania przez wymienionego jelenia łani, poświadczył nadto nieprawdę w wykazie odbiorczym Nr (...) z dnia 18.11.2012 r. w ten sposób, że podał w rozliczeniu fakt pozyskania przez w/w jelenia łani o wadze 73 kg, podrobił asygnatę nr (...) z dnia 18.11.2012 r. wystawioną na wymienionego dokumentującą fakt nabycia przez niego tuszy jelenia łani za kwotę 689.85 zł, które to fakty w rzeczywistości nie miały miejsca, następnie zaś w rozliczeniu z Nadleśnictwem B. wykazał kwotę 939.85 zł jako uiszczoną przez wymienionego należność za organizację polowania w dniach 16-17.11.2012 r., tytułem trofeum i tuszy jelenia łani, podczas gdy trofeum jelenia byka w rzeczywistości odstrzelonego przez J. S. wartości około 2605-3184 zł wycenił na kwotę 2200 zł, którą to kwotę podał mu wraz z numerem swojego prywatnego rachunku bankowego (...) w (...) S.A, na które ten myśliwy w dniu 21.11.2012 r. przelał kwotę 2200 zł tytułem opłaty za polowanie ze swojego rachunku bankowego nr (...) i działając w ten sposób przywłaszczył pieniądze w kwocie 1260,15 zł pochodzące z przelewu J. S. na rzecz Nadleśnictwa B. oraz spowodował stratę w mieniu tego Nadleśnictwa w kwocie co najmniej 390,15 zł z tytułu różnicy wagowej i cenowej upolowanego w rzeczywistości przez J. S. jelenia byka w 4-5 roku życia o wadze około 120-130 kg przy cenie 9 zł za kilogram, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. winnym czynu z art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 270 § l k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za tenże czyn na mocy art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 270 § l k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazano go, zaś na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, a także na mocy art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 30 złotych.

Uniewinniono oskarżonego T. W. od popełnienia czynów opisanych punktami XII i XV aktu oskarżenia.

Oskarżonego T. W. w ramach czynu opisanego pkt. XVI aktu oskarżenia uznano winnym tego, że: w okresie od 27 lutego 2013 r. do 1 marca 2013 r. w B. pracując na stanowisku leśniczego do spraw łowiectwa w Nadleśnictwie B. i będąc z tego tytułu zobowiązanym do organizowania polowań indywidualnych, nadzoru nad ich przebiegiem, zabezpieczania tusz pozyskanej zwierzyny oraz prowadzenia związanej z tym ewidencji dotyczącej pobytu myśliwych w łowisku, wystawiania myśliwym asygnat na zakup upolowanej zwierzyny na użytek własny, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał nieprawidłowości w rozliczeniu odstrzału jelenia byka o wadze około 120-150 kg i wadze trofeum 5.9 kg dokonanego przez T. D. w dniu 27.02.2013 r. w ten sposób, że poświadczył nieprawdę na kopii upoważnienia nr (...) z dnia 21.02.2013 r. wpisując fakt pozyskania przez wymienionego jelenia byka z trofeum o wadze 2,2 kg wartości 350 zł i dzika warchlaka w dniu 27.02.2013 r. z trofeum wartości 50 zł oraz dokumentując fakt pozyskania przez wymienionego jelenia byka i dzika w książce ewidencji pobytu myśliwych, w sprawozdaniu z polowania z dnia 28.02.2013 r., a także w wykazie odbiorczym Nr (...) z dnia 28.02.2013 r. pozyskanie przez wymienionego jelenia byka o wadze pomniejszonej o co najmniej 35 kg i dzika warchlaka z przekazaniem tuszy do punktu skupu (...), a następnie w dniu 01.03.2013 r. pieniądze w kwocie 500 zł wpłacił w kasie Nadleśnictwa B. jako zapłatę za polowanie i trofea T. D., podczas gdy trofeum jelenia byka w rzeczywistości upolowanego przez T. D. wycenił na kwotę 2400 zł podał ją wymienionemu wraz z numerem swojego prywatnego rachunku bankowego (...) w (...) S.A. na które ten myśliwy w dniu 01.03.2013 r. przelał kwotę 2400 zł tytułem opłaty za trofeum o wadze 5.90 kg i 100 zł za polowanie ze swojego rachunku bankowego nr (...) i działając w ten sposób przywłaszczył pieniądze w kwocie 2000 zł pochodzące z przelewu T. D. na rzecz Nadleśnictwa B., którą to kwotę uregulował w dniu 15.03.2013 r. w trakcie kontroli zarządzonej przez Dyrektora Regionalnej Dyrekcji lasów Państwowych w B. oraz spowodował stratę w mieniu tego Nadleśnictwa w kwocie co najmniej 245 zł z tytułu różnicy wagowej i cenowej upolowanego w rzeczywistości przez T. D. jelenia byka w 4-5 roku życia o wadze około 120-150 kg przy cenie 7 zł za kilogram, a jednocześnie wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby pozyskanej bezprawnie tuszy dzika warchlaka o wadze 38 kg, którą po uprzednim poświadczeniu nieprawdy, że pochodzi z odstrzału T. D. w trakcie polowania w dniu 27.02.2013 r. zdał do punktu skupu (...) w dniu 28.02.2013 r. za kwotę 76 zł po 2 zł za kilogram, za co otrzymał wynagrodzenie od punktu skupu (...) w kwocie 41.80 zł, czym działał na szkodę Nadleśnictwa B. tj. winnym czynu z art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 52 ust. 2 Ustawy Prawo Łowieckie w zw. z art. 12 k.k. i za tenże czyn na mocy art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 52 ust. 2 Ustawy Prawo Łowieckie w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazano go, zaś na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, a także na mocy art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonemu karę grzywny w wysokości 15 stawek dziennych, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 30 złotych.

Oskarżonego T. W. uznano za winnego czynu opisanego punktem XVII aktu oskarżenia i za tenże czyn na mocy art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazano go, zaś na mocy art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 91 § 2 k.k., 86 § 1 i § 2 k.k., wymierzono oskarżonemu T. W. karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, a także karę łączną grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 30 złotych.

Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono oskarżonemu na okres próby w wymiarze 2 lat.

Na mocy art. 45 § 1 k.k. orzeczono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z tytułu popełnionego przestępstwa w kwotę 3306,15 zł.

Na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązano oskarżonego, w związku z przypisanymi mu punktami VII, X, XVI niniejszego wyroku czynami, do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego - Nadleśnictwa B. w B. kwoty 4490,15.

Na mocy art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego Nadleśnictwa B. w B. kwotę 1560 złotych tytułem czynności zastępstwa procesowego świadczonego na rzecz nadleśnictwa przez ustanowionego z wyboru pełnomocnika w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym w formie śledztwa i postępowaniu sądowym jako zwrot wydatków poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego z tytułu ustanowienia pełnomocnika z wyboru.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1020 złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami procesu (poza wskazanymi w pkt. XIII) w kwocie 6622,46 złotych.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego na mocy art. 425 § l i 2 k.p.k. oraz art. 444 § l k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części co do punktu XIII.

Na mocy art. 427 § l i 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

I. Błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na bezpodstawnym i nieprawidłowym ustaleniu, iż pokrzywdzony- Nadleśnictwo B. poniosło szkodę częściową w wysokości 4490,15 zł (słownie: cztery tysiące czterysta dziewięćdziesiąt złotych i 15/100) podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego powinna doprowadzić do przyjęcia przez Sąd metody wyliczeń zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 21 czerwca 2005r. w sprawie zwierzyny bezpodstawnie pozyskanej, a w konsekwencji wyliczenie szkody w wysokości 40.079,15 zł. ( słownie: czterdzieści tysięcy siedemdziesiąt dziewięć złotych piętnaście groszy) zgodnie z wnioskiem oskarżyciela posiłkowego.

Powołując się na powyższe wniósł o:

- zmianę wyroku w punkcie XIII i zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego - Nadleśnictwa B. w B. kwoty 40.079,15 zł (słownie: czterdzieści tysięcy siedemdziesiąt dziewięć złotych piętnaście groszy).

Obrońca oskarżonego na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., oraz art. 444 k.p.k., zaskarżyła powyższy wyrok w części skazującej w całości.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 439 § 1 punkt 9 k.p.k. i art. 438 punkt 1, 2 i 3 k.p.k. zarzuciła rozstrzygnięciu:

I.  w zakresie czynu opisanego w punkcie I wyroku (zarzut I, II, IX, XI, XIII, XIV aktu oskarżenia)

1. odnośnie występku z art. 284§1 k.k.:

a.  obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 17§1 punkt 9 k.p.k., polegającą na skazaniu oskarżonego za czyn nieobjęty aktem oskarżenia tj. za czyn z art. 284§1 k.k., co stanowiło bezwzględną przyczynę odwoławczą, (zdarzenie faktyczne objęte zarzutem aktu oskarżenia nie dotyczy okoliczności związanych z rozdysponowaniem przez oskarżonego tuszą zwierzyny, a jedynie okoliczności jej pozyskania i następującego po niej poświadczenia nieprawdy w dokumentach),

z ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie podzielił zasadności zarzutu z punktu 1. 1 a. zaskarżonemu wyrokowi również zarzuciła:

b.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż:

- oskarżony z pozyskaną tuszą postąpił jak ze swoją własnością, w sytuacji gdy wszelkie czynności związane z rozdysponowaniem tuszy oskarżony podejmował w imieniu i na rzecz pracodawcy, w ramach swoich obowiązków pracowniczych i w trakcie świadczenia pracy, a środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży tuszy rozliczał w Nadleśnictwie B., tym samym nie miał zamiaru przywłaszczenia tuszy, stąd ewentualnie niedopełnienie przez niego obowiązków (zaniechanie oddania tuszy do utylizacji) może być karane jedynie w drodze dyscyplinarnej,

- fakt niezgłoszenia upadku zwierzyny z uwagi na jej odstrzał humanitarny był działaniem na szkodę Skarbu Państwa (Nadleśnictwa B.) z uwagi na jej nieodnotowanie w planie rocznym pozyskania zwierzyny, w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż zwierzyna choć faktycznie uśmiercona humanitarnie ewidencjonowana była jako postrzelona przez myśliwego i w konsekwencji była odliczana z planu rocznego,

z najdalej zaś idącej ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie podzielił
zasadności zarzutu z punktu l.1 b. zaskarżonemu wyrokowi również zarzuciła:

c.  obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 284§1 k.k. poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa przywłaszczenia, w sytuacji gdy:

- oskarżony nie włączył do swego majątku tuszy zwierząt, a ekwiwalent pieniężny uzyskany z tytułu sprzedaży tuszy przekazał Nadleśnictwu B., stąd Nadleśnictwo B. nie poniosło żadnej szkody, a wręcz przeciwnie osiągnęło zysk,

- opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera ustalenia dotyczącego wartości rzekomo przywłaszczonej tuszy zwierząt, mimo że ma to zasadnicze znaczenia dla kwalifikacji zachowania sprawcy (odpowiedzialność za występek czy wykroczenie)

- poczynione w sprawie ustalenia faktyczne prowadzą do wniosku, iż tusza zwierząt nie przedstawiała żadnej wartości, albowiem zgodnie z procedurami nadawała się wyłącznie do utylizacji.

2. odnośnie występku z art. 271 § 3 k.k.:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż:

- oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej bądź osobistej, w sytuacji gdy analiza wyjaśnień oskarżonego oparta o zasady logiki i doświadczenia życiowego nakazuje przyjąć, iż działał on w celu uchronienia Nadleśnictwa B. przed kosztowną koniecznością utylizacji postrzelonych humanitarnie zwierząt oraz w celu bezwarunkowej pomocy chorym dzieciom, a zebrany materiał dowodowy nie zawiera żądnego dowodu przeciwnego dotyczącego motywacji sprawcy, zaś osiągnięcie przez oskarżonego legalnego wynagrodzenia za wykonaną pracę skupowego w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego nie może być traktowane jako motyw działania oskarżonego, tym bardziej że osiągane wynagrodzenie było wyjątkowo niskie,

- oskarżony był osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia, w sytuacji gdy w Nadleśnictwie B. osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia był wyłącznie Nadleśniczy (przełożony oskarżonego) i tylko on wystawiał te dokumenty,

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 i 3 k.k.. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż:

- wykaz odbiorczy spełnia cechy dokumentu, o którym mowa w art. 271 § 1 k.k., w sytuacji gdy był to dokument przychodowy tworzony jedynie na potrzeby wewnętrznego użytku Nadleśnictwa B.,

- kopia upoważnienia spełnia cechy dokumentu, o którym mowa w art. 271 § 1 k.k., w sytuacji gdy była to kserokopia oryginału dokumentu utworzona jedynie na potrzeby wewnętrznego użytku Nadleśnictwa B., (dotyczy punktu I i XIV aktu oskarżenia)

c.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszu intelektualnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne,

II. w zakresie czynu opisanego w punkcie II wyroku (zarzut III - V aktu oskarżenia)

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony był osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia, w sytuacji gdy w Nadleśnictwie B. osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia był wyłącznie Nadleśniczy (przełożony oskarżonego) i tylko on wystawiał te dokumenty,

z ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie uznał zasadności zarzutu z punktu II 1. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 271§1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż kopia upoważnienia spełnia cechy dokumentu, o którym mowa wart. 271 § 1 k.k., w sytuacji gdy była to kserokopia oryginału dokumentu utworzona jedynie na potrzeby wewnętrznego użytku Nadleśnictwa B.,

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszu intelektualnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne,

III. w zakresie czynu opisanego w punkcie III wyroku (punkt VI aktu oskarżenia):

1.  odnośnie występku z art. 52 pkt 2 ustawy prawo łowieckie i występku z art. 271 § 3 k.k.:

a. naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. polegające na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez:

- ocenę dowodu z zeznań świadka A. B. w sposób wybiórczy i pominięcie, iż świadek w toku rozprawy głównej zeznał, iż „to ja się dzisiaj zastanawiam czy nie mogło być tak, że ja faktycznie tego dzika strzeliłem, a nie odnotowałem na oryginale" (k. 3310),

- ocenię dowodu z wyjaśnień oskarżonego w sposób sprzeczny z logiką i doświadczeniem życiowym, co wynikało z odmowy nadania wyjaśnieniom oskarżonego waloru wiarygodności jedynie w zakresie czynu z art. VI aktu oskarżenia, w sytuacji gdy sąd w całości uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w pozostałej części, a zasady logiki nakazują przyjąć, iż oskarżony nie posiadał żadnych powodów by właśnie w tej części wyjaśniać nieprawdę,

b. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę. orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony wszedł w posiadanie bezprawnie pozyskanej przez inną osobę tuszy zwierzęcia, mimo iż w aktach sprawy nie ma śladu materiału dowodowego świadczącego o wejściu w posiadanie przez oskarżonego bezprawnie pozyskanej przez inną osobę tuszy,

2. odnośnie występku z art. 271§ 3 k.k.:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony był osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia, w sytuacji gdy w Nadleśnictwie B. osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia był wyłącznie Nadleśniczy (przełożony oskarżonego) i tylko on wystawiał te dokumenty,

z ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie uznał zasadności zarzutu z punktu III 2 a. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 271§1 i 3 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż kopia upoważnienia spełnia cechy dokumentu, o którym mowa w art. 271 § 1 k.k., w sytuacji gdy była to kserokopia oryginału dokumentu utworzona jedynie na potrzeby wewnętrznego użytku Nadleśnictwa B.,

c.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszu intelektualnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne,

3. odnośnie występku z art. 270§ 1 k.k.:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczny w sytuacji, gdy okoliczności, w jakich doszło do podrobienia podpisów, a także fakt, iż podpis podrobiono pod oświadczeniem o nikłym znaczeniu prawnym uzasadnia ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu w kategoriach znikomości,

z ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie podzielił zasadności zarzutu z punktu III 3 a. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 270 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszerstwa materialnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony podrobił dokument w celu użycia za autentyczny,

IV. w zakresie czynu opisanego w punkcie IV wyroku (punkt VII aktu oskarżenia)

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony przywłaszczył kwotę 1500 zł należną Nadleśnictwu B., w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż stażyści łowieccy nie mogli wnosić żadnych opłat na rzecz Nadleśnictwa B., a zatem nie była to kwota należna Nadleśnictwu B. (pismo Nadleśnictwa B. z dnia 4 sierpnia 2017 r., znak spr.(...), k. 3644-3645), a pokrzywdzony G. K. czyniąc zadość „wymogom koleżeńskim" obowiązującym w gronie myśliwych dobrowolnie wpłacił oskarżonemu kwotę 1500 zł na budowę ambony myśliwskiej, którą to ambonę oskarżony wybudował;

V. w zakresie czynu opisanego w punkcie V wyroku (punkt VIII aktu oskarżenia)

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie zawiera żadnych informacji o zamiarze osiągnięcia korzyści majątkowej czy ewentualnego osiągnięcia korzyści majątkowej z przypisanego oskarżonemu przestępstwa przeciw dokumentom,

2. odnośnie występku z art. 271§ 3 k.k.:

a.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271§1 i 3 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż wykaz odbiorczy spełnia cechy dokumentu, o którym mowa w art. 271 § 1 k.k., w sytuacji gdy był to dokument przychodowy tworzony jedynie na potrzeby wewnętrznego użytku Nadleśnictwa B.,

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 i 3 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszu intelektualnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne,

3. odnośnie występku z art. 270§ 1 k.k.:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż stopień społecznej czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczny w sytuacji, gdy okoliczności, w jakich doszło do podrobienia podpisów, a także fakt, iż podpis podrobiono pod oświadczeniem o nikłym znaczeniu prawnym uzasadnia ocenę stopnia społecznej szkodliwości w kategoriach znikomości,

z ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie uznał zasadności zarzutu z punktu V 3 a. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 270 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszerstwa materialnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony podrobił dokument w celu użycia za autentyczny,

VI. w zakresie czynu opisanego w punkcie VI wyroku (punkt X aktu oskarżenia)

1. odnośnie występku z art. 271§3 k.k.:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż: .

- oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji gdy analiza wyjaśnień oskarżonego oparta o zasady logiki i doświadczenia życiowego nakazuje przyjąć, iż zachowanie oskarżonego było umotywowane chęcią poprawy infrastruktury leśnej i stworzenia dogodniejszych warunków do polowania, zaś oskarżony żadnej korzyści majątkowej z zaistniałego procederu nie osiągnął, a zebrany materiał dowodowy nie zawiera żądnego dowodu przeciwnego dotyczącego sprawcy,

- oskarżony był osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia, w sytuacji gdy w Nadleśnictwie B. osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia był wyłącznie Nadleśniczy (przełożony oskarżonego) i tylko on wystawiał te dokumenty,

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 i 3 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż:

- wykaz odbiorczy spełnia cechy dokumentu, o którym mowa w art. 271 § 1 k.k., w sytuacji gdy był to dokument przychodowy tworzony jedynie na potrzeby wewnętrznego użytku Nadleśnictwa B.,

z ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie uznał zasadności zarzutu z punktu VI 1a i b. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

c.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 i 3 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszu intelektualnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne,

2. odnośnie występku z art. 270§ 1 k.k.

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż stopień społecznej czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczny, w sytuacji gdy okoliczności, w jakich doszło do podrobienia podpisów, a także fakt, iż podpis podrobiono pod oświadczeniem o nikłym znaczeniu prawnym uzasadnia ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu w kategoriach znikomości,

z ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie uznał zasadności zarzutu z punktu VI 2 a. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 270 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszerstwa materialnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony podrobił dokument w celu użycia za autentyczny,

3. odnośnie występku z art. 284§2 k.k.:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony przywłaszczył pieniądze w kwocie 1260,15 zł, w sytuacji gdy oskarżony nie włączył do swego majątku wskazanej kwoty pieniężnej, a jedynie zagospodarował ją na cele Nadleśnictwa B.,

z ostrożności procesowej na wypadek gdyby Sąd nie uznał zasadności zarzutu z punktu VI 3 a. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 284§2 k.k. polegające na jego błędnym zastosowaniu i przyjęciu, iż oskarżony dopuścili się przestępstwa sprzeniewierzenia, w sytuacji gdy pokrzywdzony Nadleśnictwo B. nie powierzył oskarżonemu żadnego mienia (środków pieniężnych), a opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera ustawowego znamienia przestępstwa w postaci stwierdzenia, iż oskarżony przywłaszczył powierzoną mu rzecz ruchomą,

VII. w zakresie czynu opisanego w punkcie VIII wyroku (punkt XVI aktu oskarżenia)

1. odnośnie występku z art. 52 pkt 2 ustawy prawo łowieckie:

1.  naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. polegające na braku wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego, który wyjaśnił, iż dzika przypisanego T. D. potrącił samochodem (k. 3031, wers nr 9 licząc od dołu), a wobec braku innego materiału dowodowego odnoszącego się do sposobu pozyskania tuszy dzika przez oskarżonego, sąd winien analogicznie jak w przypadku czynów z punktu 1 wyroku uznać, iż oskarżony pozyskał dzika legalnie,

2. odnoście występku z art. 271§3 k.k.:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż:

- oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji gdy oskarżony nie tylko żadnej korzyści majątkowej nie osiągnął, ale również zebrany w sprawie materiał dowodowy w tym przede wszystkim wyjaśnienia oskarżonego, które Sąd podzielił niemal w pełni wskazują, iż motywacja oskarżonego sprowadzała się do chęci pomocy osobie poważanej społecznie i uchronienia jej przed konsekwencjami nieprawidłowego polowania, zaś osiągnięcie przez oskarżonego legalnego wynagrodzenia za wykonaną pracę skupowego w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego nie może być traktowane jako motyw działania oskarżonego, tym bardziej, że osiągane wynagrodzenie było wyjątkowo niskie,

- oskarżony pomniejszył wagę jelenia byka o co najmniej 35 kg, czym spowodował stratę w mieniu Nadleśnictwa B. w kwocie co najmniej 245 zł, w sytuacji gdy jeleń byk pozyskany przez T. D. został zdany do skupu (...) i tam był ważony, stąd w dokumentach rozliczeniowych wskazano rzeczywistą wagę ustrzelonego byka,

- byk ustrzelony przez T. D. ważył 120-150 kg, które to ustalenia Sąd poczynił w oparciu o opinię biegłego, która przedstawia jedynie średnią wagę osobnika danej klasy, a nie wagę zwierzęcia ustrzelonego przez T. D..

- oskarżony był osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia, w sytuacji gdy w Nadleśnictwie B. osobą uprawnioną do wystawienia upoważnienia był wyłącznie Nadleśniczy (przełożony oskarżonego) i tylko on wystawiał te dokumenty,

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271§1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż kopia upoważnienia spełnia cechy dokumentu, o którym mowa wart. 271 § 1 k.k., w sytuacji gdy była to kserokopia oryginału dokumentu utworzona jedynie na potrzeby wewnętrznego użytku Nadleśnictwa B.,

c.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszu intelektualnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne,

3. odnośnie występku z art. 284§2 k.k.:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż oskarżony działał z zamiarem kierunkowym przywłaszczenia kwoty 2000 zł, w sytuacji gdy oskarżony wskazaną kwotę planował rozliczyć w Nadleśnictwie B., a w aktach sprawy brakuje dowodu przeciwnego,

z ostrożności procesowej na wypadek, gdyby Sąd nie podzielił zasadności zarzutu z punktu VII 3 a. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

b.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 284§2 k.k. polegające na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa sprzeniewierzenia w sytuacji gdy pokrzywdzony (Nadleśnictwo B.) nie powierzył oskarżonemu żadnego mienia (środków pieniężnych), a opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera ustawowego znamienia przestępstwa w postaci stwierdzenia, iż oskarżony przywłaszczył powierzoną mu rzecz ruchomą,

VIII. w zakresie czynu opisanego w punkcie IX wyroku (punkt XVII aktu oskarżenia)

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 271 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa fałszu intelektualnego, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamienia czynu zabronionego w postaci stwierdzenia, iż oskarżony poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 272 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa wyłudzenia poświadczenia nieprawdy, w sytuacji gdy opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera stwierdzenia, iż oskarżony wprowadził w błąd inna osobę upoważnioną do wystawienia dokumentu.

IX. Z najdalej idącej ostrożności procesowej na wypadek nie podzielenia przez

Sąd zasadności zarzutów dotyczących występku fałszu intelektualnego z art. 271§ 1 lub 271§3 (czyn I. II. III. V, VI. VIII i IX wyroku) oraz występku wyłudzenia poświadczenia nieprawdy (punkt X wyroku) zaskarżonemu wyrokowi również zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż społeczna szkodliwość czynów zarzucanych oskarżonemu jest znaczna, w sytuacji gdy okoliczności sprawy, motywacja sprawcy oraz niewielkie znaczenie prawne okoliczności, które niezgodnie z prawdą zostały poświadczone w dokumencie uzasadniają ocenę społecznej szkodliwości czynu w kategoriach znikomości.

Na zasadzie art. 437 k.p.k. skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Jeśli chodzi o apelację obrońcy oskarżonego, z częścią zarzutów Sąd Odwoławczy zgodził się i w tych częściach skorygował orzeczenie Sądu Rejonowego. Jednak w przeważającej części zarzuty z tej apelacji również okazały się chybione.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 roku, o sygn. I Kr 197/74, opub. w OSNKW 1975, nr 5, poz. 58, LEX nr 189556).

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy orzekł o obowiązku częściowego naprawienia szkody oskarżycielowi posiłkowemu poprzez orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz Nadleśnictwa B. kwoty 4490,15 złotych. Skarżący kwestionuje brak objęcia rozstrzygnięciem ekwiwalentu za zwierzynę bezprawnie pozyskaną, naliczonego w oparciu o rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie zwierzyny bezprawnie pozyskanej (Dz.U.2005.981). Kwestia ta był przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego, które Sąd Odwoławczy w całości podziela. Tytułem przypomnienia należy wskazać, iż Sąd Najwyższy uznał, że powyższe rozporządzenie wydane na podstawie upoważnienia ustawowego z art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066 ze zm.), określa wysokość zryczałtowanego ekwiwalentu za zwierzynę bezprawnie pozyskaną. Z punktu widzenia procesu karnego przedmiotowy akt prawny nie stwarza formalnej podstawy do orzekania w przedmiocie odszkodowania. Ani art. 15 Prawa łowieckiego ani wydane w oparciu o ten artykuł przepisy wykonawcze nie są normami praw karnego (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. akt II KK 272/10, Lex 688675 oraz z dnia 9 marca 2006 r. w sprawie o sygn. III KK 327/05, Lex 181401). Dlatego zarzut w części dotyczącej powyższego ekwiwalentu Sąd Okręgowy uznał za niezasadny.

Jeśli chodzi o szkodę związaną z wagą zwierzyny, według skarżącego Sąd winien orzec obowiązek naprawienia szkody w kwotach 390,15 zł – czyn X, 44,- zł – czyn XV oraz 245,- zł – czyn XVI. Ponadto z tytułu niewykazania w dokumentacji pozyskanego w wyniku polowania trofeum należało uwzględnić w rozstrzygnięciu kwoty co najmniej 400,- zł – czyn XV oraz 800,- zł – zarzut X.

Analizując wyrok Sądu Rejonowego w powyższej części Sąd Odwoławczy uznał, że i w tej części zarzut jest chybiony. Jedynie kwota 245,- zł odnośnie czynu XVI jest zgodna z kwotą wymienioną w apelacji (str. 51 uzasadnienia, k. 3720). Jeśli chodzi o kwoty 44,- zł i 400,- zł związane z czynem XV, uwadze pełnomocnika uszedł fakt, że w punkcie VII wyroku Sąd Rejonowy uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w punkcie XV aktu oskarżenia. Ponieważ w części związanej z uwolnieniem od winy oskarżonego m.in. od zarzutu XV wyrok Sądu nie został zaskarżony, nie ma możliwości badania dlaczego Sąd nie zasądził kwot wskazanych w apelacji. Również postulat przedstawiciela oskarżyciela posiłkowego, co do kwot 390,15 zł oraz 800,- zł związanych z zarzutem X jest całkowicie nietrafny. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu (str. 51, k. 3720) szczegółowo wskazał, iż oskarżony z tytułu wagi pozyskanej zwierzyny powinien zapłacić co najmniej 1080,- zł (9,- zł x 120 kg), zaś z tytułu odstrzału jelenia byka o masie poroża 3,08 kg – co najmniej 2605,- zł. Ponieważ pokrzywdzonemu została uiszczona kwota 939,85 zł, Sąd Rejonowy orzekł o obowiązku naprawienia szkody poprzez obowiązek uiszczenia różnicy kwoty 3685,- zł (wynikającej z sumowania kwot 1080,- zł oraz 2605,- zł) i kwoty 939,85 zł. Zatem zamiast postulowanej przez skarżącego w apelacji kwoty 1190,15 zł, Sąd nałożył na skazanego obowiązek zapłaty kwoty 2745,15 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę apelacja wniesiona w imieniu Nadleśnictwa B. została uznana w całości za niezasadną.

Przechodząc do apelacji obrońcy oskarżonego Sąd Odwoławczy stwierdził, co następuje.

Za nietrafny uznano zarzut wyjścia poza granice oskarżenia (pkt I.1.) w zakresie punktu I rozstrzygnięcia. Zdaniem skarżącego Sąd przypisując czyn w części dotyczącej art. 284 § 1 k.k. przekroczył ramy historyczne zdarzeń objętych zarzutami I, II, IX, XI, XIII, XIV, bowiem oskarżyciel poddał pod osąd Sądu „rzekome nielegalne wejście w posiadanie tuszy zwierząt, a następnie poświadczenie nieprawdy w dokumentach”.

Granice oskarżenia w sprawach z oskarżenia publicznego zostają zakreślone w momencie wniesienia skargi, najczęściej aktu oskarżenia, co do danego czynu do Sądu (art. 14 § 1 k.p.k.). Sąd może orzekać tylko co do czynu zarzuconego w akcie oskarżenia. Czyn oznacza w badanej kwestii zdarzenie faktyczne, historyczne umiejscowione w określonych ramach faktograficznych. W doktrynie i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że Sąd nie jest związany ani opisem czynu, ani kwalifikacją prawną zaproponowaną przez oskarżyciela. Zwrócić należy uwagę, że wyjście poza ramy oskarżenia nastąpi zawsze w sytuacji przyjęcia - oprócz znamion czynu zabronionego w akcie oskarżenia - jeszcze innych zdarzeń lub znamion, aniżeli tych wskazanych w czynie zarzuconym. Skutkuje to bowiem takim rozszerzeniem zakresu oskarżenia, które jest równoznaczne ze stwierdzeniem, iż in concreto sąd, wbrew rygorom zasady skargowości - orzekł poza podstawą faktyczną aktu oskarżenia, a więc w istocie co do innego niże ten zarzucony, czynu (postanowienie Sądu Najwyższego z 24 kwietnia 2007 r., o sygn. IV KK 58/07, OSNwSK 2007/1/924, Biul PK 2007/12/31, LEX 311087). W wyroku z 5 września 2006 r., o sygn. IV KK 194/06 (OSNwSK 2006/1/1663, LEX 294949), Sąd Najwyższy stwierdził, iż „granice aktu oskarżenia zostają utrzymane dopóty, jak długo w miejsce czynu zarzucanego, w ramach tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) można przypisać oskarżonemu czyn nawet ze zmienionym opisem i jego oceną prawną, ale mieszczący się w tym samym zespole zachowań człowieka, które stały się podstawą poddania w akcie oskarżenia przejawów jego działalności wartościowaniu z punktu widzenia przepisów prawa karnego materialnego. Elementami składowymi ułatwiającymi określenie ram tożsamości zdarzenia historycznego są zaś: identyczność przedmiotu zamachu, identyczność podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, identyczność podmiotów pokrzywdzonych, a wreszcie tożsamość czasu i miejsca zdarzenia, a w wypadku odmiennego niż w akcie oskarżenia określenia daty i miejsca, analiza strony przedmiotowej i podmiotowej czynu w kontekście związku przyczynowego pomiędzy ustalonym zachowaniem osoby oskarżonej i wynikającego z tego zachowania skutkiem takiego działania bądź zaniechania.”

W przypadku czynów objętych aktem oskarżenia z punktów I, II, IX, XI, XIII, XIV faktyczny początek każdego zdarzenia wytycza pozyskanie konkretnego zwierzęcia. Następnie poprzez fałsz intelektualny dochodzi do legalizacji pozyskania tuszy i możliwość zadysponowania nią, jak mógłby to uczynić myśliwy wymieniony w dokumentach. Dysponowanie tuszą zwierzęcia jest ostatnią czynnością określoną w danym zarzucie przez oskarżyciela. Odnosząc powyższe do konkretnych czynów przypisanych w punkcie I rozstrzygnięcia należy wskazać, co następuje. Początek historyczny każdego zdarzenia przypisanego w punkcie I obejmującym zarzuty I, II, IX, XI, XIII, XIV to wejście w posiadanie tuszy odpowiednio w dwóch pierwszych wypadkach dzika warchlaka oraz w czterech kolejnych jelenia łani. Końcem każdego ze zdarzeń jest zadysponowanie tuszą zwierzęcia: zdarzenie I i XIV – sprzedaż na rzecz A. I., II, IX, XI, XIII - sprzedaż w punkcie skupu (...). Zatem ramy historyczne poszczególnych zdarzeń z punktów I, II, IX, XI, XIII, XIV aktu oskarżenia i zdarzeń przypisanych w punkcie I rozstrzygnięcia zostały zachowane. Sąd Okręgowy stwierdził również, że w każdym przypadku porównując czyn zarzucony z przypisanym została zachowana tożsamość zamiaru sprawcy oraz przedmiot czynności wykonawczej (tusza danego zwierzęcia). Biorąc powyższe pod uwagę nie może być mowy o wyjściu przez Sąd poza granice oskarżenia w przypadku zdarzeń objętych punktem I. rozstrzygnięcia, tym samym dopuszczenia się bezwzględnej obrazy przepisów postępowania.

W ocenie skarżącego mocodawca nie dopuścił się zachowań objętych art. 284 § 1 k.k., ponieważ pozyskanych tusz zwierząt nie włączył do swojego majątku (zarzut obrazy prawa materialnego – art. 284 § 1 k.k.), wprost przeciwnie przez cały czas podejmował działania w imieniu i na rzecz pracodawcy w ramach obowiązków pracowniczych, w trakcie świadczenia pracy (zarzut I.1.c). Zgodnie z art. 284 § 1 k.k. przestępstwo popełnia ten, kto postępuje z cudzą rzeczą jak ze swoją własnością. Kluczowym dla rozstrzygnięcia powyższego zarzutu jest odpowiedź na pytanie, jakie obowiązki spoczywały na podsądnym w momencie pozyskania tuszy zwierzęcia, czy istniały przepisy, które zezwalały na zadysponowanie pozyskaną tuszą w sposób, jak w przypisanym zdarzeniu. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił, że zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Państwa (art. 2 ustawy prawo łowieckie). Zwierzyna pozyskana w obwodzie łowieckim zgodnie z przepisami prawa stanowi własność dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego, a na terenach niewchodzących w skład obwodów łowieckich -własność Skarbu Państwa (art. 15 ust. 1 ustawy prawo łowieckie). T. W. był zatrudniony na stanowisku leśniczego do spraw łowieckich w Nadleśnictwie B.. Z zakresu obowiązków w/w wynika m.in., iż był zobowiązany „strzec i egzekwować zasady prawa łowieckiego” na podległym mu terenie (§ 8 ust. 1), nadzorować przebieg i bezpieczeństwo polowań indywidualnych, niezwłocznie informować przełożonego o stwierdzonych bądź ujawnionych przypadkach dokonania nieprawidłowego odstrzału, zabezpieczania tuszy pozyskanej zwierzyny i organizowanie transportu tusz do punktu skupu (§ 9.C ust. 4 i 5). Niekwestionowanym pozostaje fakt, iż oskarżony doskonale wiedział, iż po uśmierceniu zwierzęcia celem skrócenia jego cierpienia, dokonanego na podstawie art. 4 ust. 3 i art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (Dz.U.2017.1814 j.t.) tak pozyskaną tuszę należy zutylizować. Zdawał sobie również sprawę z tego, że tusza nie pochodzi z polowania indywidualnego (art. 4 ust. 2 ustawy prawo łowieckie - polowanie oznacza: 1) tropienie, strzelanie z myśliwskiej broni palnej, łowienie sposobami dozwolonymi zwierzyny żywej, 2) łowienie zwierzyny przy pomocy ptaków łowczych za zgodą ministra właściwego do spraw środowiska - zmierzające do wejścia w jej posiadanie; § 14 a rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz (Dz.U.2005.61.548 z późn. zm.) - polowanie indywidualne - rozumie się przez to polowanie wykonywane przez jednego myśliwego działającego niezależnie od innych myśliwych znajdujących się w tym samym obwodzie łowieckim). Zatem tusza powinna być zutylizowana, a nie wprowadzona do obrotu. Zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy prawo łowieckie tylko osoby wykonujące polowanie mogą odstąpioną im zwierzynę spożytkować według własnego uznania, z wyłączeniem odprzedaży. Oskarżony nie spełniał tych warunków. Zatem nie przekazując poszczególnych tusz zwierzęcych do utylizacji, postąpił wbrew prawu, a następnie tak jak właściciel zadysponował poszczególnymi tuszami sprzedając je osobie fizycznej bądź do punktu skupu. Nie ma przy tym znaczenia z punktu widzenia art. 284 k.k. czy rozliczył się z pracodawcą z pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży tuszy czy też nie.

Naruszając przepisy dotyczące zasad postępowania ze zwierzyną uśmierconą z powodów humanitarnych, nie zgłaszając powyższego faktu Nadleśnictwa B. złamał w sposób rażący ciążące na nim, jako osobie piastującej stanowisko leśniczego ds. łowiectwa obowiązki (zarzut I.1.b.). To prawodawca w ramach przysługujących mu kompetencji określił sposób postępowania z uśmierconymi z powodów humanitarnych zwierzętami, a oskarżony nie był upoważniony do podjęcia decyzji według swojego uznania. Wbrew twierdzeniom skarżącego, czym innym jest ujęcie w planie rocznym pozyskania zwierzyny w wyniku odstrzału, czym innym zaś w wyniku upadku. Zgodnie z art. 8 a ust. 6 pkt 4 e, f ustawy prawo łowieckie w rocznym planie łowieckim zamieszcza się:

e) liczbę zwierząt łownych pozyskanych w drodze odstrzałów i odłowów w łowieckim roku gospodarczym poprzedzającym łowiecki rok gospodarczy, na który jest sporządzany roczny plan łowiecki,

f) liczbę ubytków zwierzyny grubej powstałych w łowieckim roku gospodarczym poprzedzającym łowiecki rok gospodarczy, na który jest sporządzany roczny plan łowiecki, z innych przyczyn niż wymienione w lit. e.

I w tym wypadku w wyniku sfałszowania dokumentacji pracodawca oskarżonego uzyskał informację, że zwierzęta objęte zarzutami I, II, IX, XI, XIII, XIV aktu oskarżenia zostały pozyskane w wyniku odstrzałów, a nie upadku. Dodać należy, że zwierzęta te zostały zaliczone przez Ministra Środowiska do grupy zwierzyny grubej (art. 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie ustalenia listy gatunków zwierząt łownych – Dz.U.2005.45.433). Również w tym wypadku na oskarżonym ciążył obowiązek prawny dostarczania rzetelnych i prawdziwych informacji Nadleśnictwu, które potem były wykorzystywane w sporządzaniu rocznego prawa łowieckiego. Dlatego Sąd Odwoławczy nie zgodził się z zarzutem, że w/w nie działał na szkodę Skarbu Państwa.

Zarzut naruszenia prawa materialnego – art. 271 k.k. poprzez pominięcie znamienia „co do okoliczności mającej znaczenie prawne” dotyczący poszczególnych czynów i objętych nimi zachowań Sąd Okręgowy uznał za chybiony (I.2.c., II.3, III.2.c, V.2.b, VI.1.c, VII.2.c, VIII.1).

Zgodnie z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Należy zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że opis czynu musi obejmować wszystkie jego znamiona. Z apelacji wynika, że apelujący utożsamia znamię czynu z jego wiernym, literalnym odbiciem w treści czynu przypisanego. W utrwalonym na tym tle orzecznictwie zostało wskazane, że czyn przypisany oskarżonemu nie musi zawierać wiernie odwzorowanych znamion z danego materialnoprawnego przepisu. Wystarczającym jest opisowe określenie danego znamienia w czynie przypisanym sprawcy, w oparciu o który to opis w sposób jednoznaczny można zidentyfikować konkretne znamię danego czynu. Omawiany przepis nakazuje również wskazanie zastosowanej kwalifikacji prawnej czynu. Zestawienie opisu czynu, rozumianego jako komplet znamion typu czynu zabronionego, z przyjętą kwalifikacją prawną, jest podstawowym sposobem weryfikacji prawidłowości zastosowania prawa materialnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2016 r., w sprawie II KK 152/16, Legalis 1507570). Innymi słowy „przepisu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. nie można interpretować w sposób tak rygorystyczny, że jedyną formą jego realizacji jest wierne przytoczenie słów ustawodawcy, ale posłużenie się innymi sformułowaniami nie może pozostawiać żadnych wątpliwości, iż są to zwroty na tyle równoważne, że odpowiadają treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy przestępstwa. Wszystkie znamiona czynu zabronionego powinny być oddane w opisie czynu przyjętym w wyroku, a nie jedynie w uzasadnieniu orzeczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2016 r., sygn. V KK 368/15, Legalis 1460684). Bez cienia wątpliwości każdy przypisany w/w czyn zawiera szczegółowe opisy działań oskarżonego powziętych po dokonaniu fałszu intelektualnego, z których wynika, w jakim celu fałszerstwa zostały dokonane i do jakich dalszych czynności wywołujących skutki prawne zostały wykorzystane.

Kolejna grupa zarzutów związana z art. 271 k.k. dotyczy dokumentów w znaczeniu prawnokarnym (I.2.b., II.2., III.2.b, V.2.a, VI.1.b, VII.2.b) oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia polegających na przyjęciu, że w/w był osobą uprawnioną do wystawiania upoważnienia (I.2.a, II.1, III.2.a, VI.1.a, VII.2.a). Powyższe kwestie rozważał Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku i w tej części Sąd Odwoławczy podziela poglądy wyrażone w uzasadnieniu tegoż Sądu. Zgodnie z art. 271 k.k. przestępstwa fałszu intelektualnego dopuszcza się funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Jeżeli sprawca dopuszcza się fałszu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej podlega surowszej odpowiedzialności. Poświadczenie dotyczy okoliczności, która zaistniała wcześniej i może być oceniana w kategorii prawda – fałsz. Fałsz może polegać na opisaniu w dokumentach stanu niezgodnego z rzeczywistością. Sprawca może wystawić dokument, w którym potwierdzi zaistnienie okoliczności, które nie miały miejsca. Mogą to być również okoliczności, które co prawda zaistniały, ale w zupełnie innych warunkach. Sprawca może wreszcie zataić prawdę, którą miał obowiązek stwierdzić. Co istotne dla bytu przestępstwa - powyższy fałsz musi dotyczyć okoliczności, które mają znaczenie prawne. Warto na potrzeby niniejszych rozważań przytoczyć definicję legalną dokumentu. Zgodnie z art. 115 § 14 k.k. dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Status dokumentu nie jest uzależniony od formy nośnika informacji i jej zapisu, ale od jej treści, w szczególności funkcji, jaką ta treść spełnia w konkretnych okolicznościach (postanowienie Sądu Najwyższego z 29 listopada 2006 r., I KZP 27/06, OSNKW 2006, Nr 12, poz. 110, Legalis 78854). Istotnym z punktu widzenia praktyki jest, iż "przedmiot będący dokumentem może być (…) sporządzony w celach dowodowych, ale też może dopiero nabrać takiego znaczenia prawnego w związku z pewną sytuacją faktyczną w zależności od okoliczności jego użycia" (wyrok Sądu Najwyższego z 15 października 2002 r., III KKN 90/00, Prok. i Pr. – wkł. 2003, Nr 4, poz. 2, Legalis 57453).

Odnosząc się do upoważnień skarżący w odniesieniu do czynów związanych z art. 271 k.k. kilkakrotnie podnosi, że Sąd błędnie ustalił, iż oskarżony był osobą uprawnioną do wystawienia tego dokumentu, podczas gdy w rzeczywistości upoważnienie mógł wystawić nadleśniczy.

Sąd Odwoławczy analizując zarzut w powyższej części nie wyciągnął wniosków jak powyższe. Wątpliwości w sprawie nie budzi fakt, że to nadleśniczy wystawiał upoważnienia objęte poszczególnymi zarzutami. Taki wniosek w ocenie Sądu Okręgowego wynika z analizy uzasadnienia Sądu Rejonowego. Zgodnie z § 22 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz upoważnienie jest dokumentem szczególnym. Upoważnia myśliwego, po spełnieniu dodatkowych formalności, do odbycia polowania indywidualnego we wskazanym obwodzie łowieckim na określoną zwierzynę, sprecyzowaną co do gatunku i ilości. Jest dokumentem w oparciu o który rozpoczyna się organizacja polowania indywidualnego. W przypadku pozyskania w czasie polowania zwierzyny danego gatunku, na podstawie upoważnienia myśliwy przekazując do punktu skupu tusze zwierzyny, okazuje egzemplarz upoważnienia osobie prowadzącej punkt skupu celem dokonania stosownej adnotacji (§ 22 ust. 4 rozporządzenia). Na osobie prowadzącej punkt skupu spoczywa szereg obowiązków związanych ze zgłoszeniem przez myśliwego tuszy zwierzyny. Osoba taka odmawia przyjęcia tuszy zwierzyny, jeżeli wraz z tuszą nie zostało okazane upoważnienie. Po przedstawieniu przez myśliwego upoważnienia i uczynieniu przez prowadzącego skup odpowiedniej adnotacji w tym dokumencie, dostarczający otrzymuje od osoby prowadzącej skup dokument stwierdzający przyjęcie tuszy do punktu skupu, który stanowi druk ścisłego zarachowania (§ 51 rozporządzenia). Treść tego dokumentu została szczegółowo określona w powyższym rozporządzeniu (§ 51 ust. 3). Wśród obligatoryjnych elementów wymieniono: określenie dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego; imię i nazwisko myśliwego lub osoby dostarczającej tuszę; datę, godzinę i miejsce pozyskania zwierzyny; określenie gatunku pozyskanej zwierzyny oraz numer tuszy w upoważnieniu (…); numer obwodu łowieckiego; województwo; określenie klasy jakości tuszy; wagę tuszy wyrażoną w kg; cenę jednostkową za kg tuszy; wartość tuszy; numer upoważnienia lub świadectwa pochodzenia zwierzyny; datę i godzinę przyjęcia tuszy potwierdzoną podpisem przyjmującego; podpis myśliwego lub osoby dostarczającej tuszę. Następnie zgodnie z § 22 ust. 5 rozporządzenia myśliwy jest obowiązany zwrócić wydającemu upoważnienie po jego wykorzystaniu lub utracie przez nie terminu ważności lub przedłożyć mu upoważnienie, na jego żądanie, w celu dokonania korekty (wykreślenie zwierzyny do odstrzału) w przypadku zrealizowania planu pozyskania danego gatunku zwierzyny.

Oskarżony, co również wynika z ustaleń Sądu I Instancji, był uprawniony do dokonywania wpisów na upoważnieniu, jako osoba prowadząca skup zwierzyny. Czynność ta była istotna z punktu widzenia prawa, ponieważ skutkowała koniecznością wystawienia kolejnych dokumentów związanych z przyjęciem tuszy do punktu skupu. W ten sposób pojawiała się nowa treść w upoważnieniu wyczerpująca definicję dokumentu w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. Zasadniczym skutkiem wpisów oskarżonego w upoważnieniach było uznanie, że pozyskanie danej zwierzyny było w pełni legalne i możliwym było podejmowanie dalszych czynności związanych z daną tuszą, przewidzianych przepisami, w tym podjęcie przez myśliwego decyzji odnośnie sposobu jej zadysponowania. Zgodnie z przepisami powyższego rozporządzenia - § 22 ust. 2 - upoważnienie jest drukiem ścisłego zarachowania i jest wydawane na jeden obwód łowiecki w dwóch egzemplarzach. Zatem niezależnie od tego czy wpis oskarżonego był umieszczany na oryginale czy kopii danego upoważnienia, w świetle przepisów kodeksu karnego stanowił autonomiczny dokument wywołujący konkretne skutki prawne. Co więcej samo upoważnienie, bez wpisów uprawnionej osoby, takich skutków nie wywołałoby. Dokonanie wpisu w upoważnieniu skutkowało koniecznością m.in. podjęcia dalszych czynności prawnych związanych z zaewidencjonowaniem pozyskanego zwierzęcia, opisem sposobu i okoliczności jego pozyskania, jego wyceny, wprowadzenia do obrotu, wyliczeniem należności za polowanie indywidualne. Powyższe oznaczało w szczególności skutek związany z obowiązkiem dokonania wpisów w kolejnych urządzeniach ewidencyjnych (wykazie odbiorczym), wystawienia asygnat, rachunków, faktur. Analizując poszczególne punkty rozstrzygnięcia, których dotyczą zarzuty związane z powyższymi kwestiami Sąd Odwoławczy stwierdził, co następuje. Za wyjątkiem czynu XVII przypisanego w punkcie IX rozstrzygnięcia w opisie każdego czynu związanego z art. 271 k.k. pojawia się dokument odzwierciedlający nieprawdziwy stan faktyczny, sporządzony przez oskarżonego w postaci informacji o pozyskaniu w ramach polowania zwierzęcia przez konkretną osobę. W ocenie Sądu nie ma znaczenia z punktu widzenia art. 271 k.k., który z dwóch egzemplarzy upoważnienia wydanych przez nadleśniczego wypełnił oskarżony. Nie budzi najmniejszych wątpliwości, że pozyskanie zwierzyny objętej wpisem nastąpiło w zupełnie innych okolicznościach niż opisanych w poszczególnych wpisach oskarżonego w upoważnieniach. Dzięki tym wpisom w/w mógł podjąć dalsze czynności i zadysponować daną tuszą tak jak wcześniej zaplanował. Dodatkowo w poszczególnych przypisanych w/w zachowaniach, co do których pojawia się w kwalifikacji prawnej czynu art. 271 k.k. (za wyjątkiem czynu XVII z aktu oskarżenia) w większości przypadków są wymienione inne dokumenty podczas sporządzania których dopuścił się on fałszu intelektualnego. Są to wykaz odbiorczy (czyn I, II, IX, X, XI, XIII, XIV, XVI z aktu oskarżenia), asygnata (czyn I, VI z aktu oskarżenia), książka ewidencji pobytu myśliwych oraz sprawozdanie z polowania (czyn XVI z aktu oskarżenia). Jedynie jeśli chodzi o czyn VIII zarzucony, a następnie przypisany oskarżonemu dokumenty objęte fałszerstwem to wykaz odbiorcy i asygnata. Jeśli chodzi o asygnatę – bezspornym pozostaje, że jest to dokument w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. Wątpliwości skarżącego, wokół których został zbudowany zarzut, budzi wykaz odbiorczy. Sąd Rejonowy uznał, że dokument ten należy traktować na równi z upoważnieniami i asygnatami. Sąd Okręgowy podziela w pełni powyższe zapatrywania Sądu I Instancji. Aby osiągnąć skutek w postaci pełnej legalizacji pozyskania danej zwierzyny w wyniku wykorzystania strzału objętego danym upoważnieniem należało sfałszować szereg dokumentów, w tym zapisy w wykazie odbiorczym, jak również wpisy w książce ewidencji pobytu myśliwych oraz sprawozdanie z danego polowania, co też oskarżony czynił. Poza tym wpis w danym dokumencie mógł wywoływać skutki wynikające tylko i wyłącznie z charakteru danego dokumentu. Przykładowo wpis w książce ewidencji pobytu myśliwych oznaczał, że w miejscu wskazanym w książce ewidencji, jako miejsce wykonywania polowania nie mógł w tym samym czasie, bez zgody myśliwego wykonującego polowanie w tym miejscu, polować inny myśliwy (§ 22 ust. 4 rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz). Ponadto dla oddania pełnej kryminalnej zawartości danego zdarzenia wskazanym jest szczegółowy opis działań oskarżonego. Jest to bardzo istotne, bowiem w momencie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu rozważenie wszystkich okoliczności może doprowadzić do umorzenia postępowania z uwagi na art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., a w przypadku uznania, że stopień społecznej szkodliwości czynu był wyższy niż znikomy – do rozstrzygnięć o wiele mniej korzystnych dla sprawcy. Najwymowniejszym przykładem jest decyzja prowadzącego postępowanie w niniejszej sprawie z dnia 29 czerwca 2015 roku o częściowym umorzeniu śledztwa, jeśli chodzi o podrabianie podpisów na asygnatach przez T. W. (k. 3073-3075).

Końcowo odnosząc się do charakteru dokumentów wymienionych w czynach przypisanych w/w warto wskazać kolejne orzeczenie Sądu Najwyższego, którego wnioski podziela Sąd Okręgowy w niniejszym składzie: "status dokumentu zależy (…) niejednokrotnie od indywidualnej oceny i dlatego też o tym, czy określony przedmiot stanowi dokument decyduje jego faktyczna i subiektywna ocena w konkretnej sprawie. Strona przedmiotowa czynu zabronionego z art. 271 § 1 k.k. polega na poświadczeniu w dokumencie nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne, bez względu na to, czy ma on znaczenie na zewnątrz, czy tylko jest wykorzystywany na wewnętrzne potrzeby. Chodzi tu więc o faktyczną doniosłość prawną poświadczenia nieprawdy, rozpatrywaną obiektywnie w oparciu o indywidualne okoliczności sprawy.” (wyrok Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2005 r., sygn. III KK 206/04, Prok. i Pr. – wkł. 2005, Nr 12, poz. 4, Lex 151674).

Z kwestią włączenia tusz pozyskanych wskutek humanitarnego odstrzału wiąże się kolejny zarzut dotyczący czynów objętych rozstrzygnięciem w punkcie I – działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (zarzut I.2.a). Jednym ze znamion czynu z art. 271 § 3 k.k. jest działanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zgodnie z definicją kodeksową korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego (art. 115 § 4 k.k.). Sąd Najwyższy w uchwale z 30 stycznia 1980 r. wskazał, że korzyścią majątkową jest zwiększenie aktywów majątkowych lub zmniejszenie pasywów, przy czym majątkiem są wszystkie prawa, które mają wartość możliwą do wyrażenia w pieniądzu (sygn. VII KZP 41/78, OSNKW 1980/3, poz. 24, Lex 19607). Dzięki korzyści majątkowej sprawca może zaspokoić określone potrzeby. W doktrynie dominuje pogląd, że korzyść majątkowa w prawnokarnym znaczeniu nie dotyczy korzyści majątkowej należnej sprawcy, ale tylko korzyści bezprawnej (M. Budyń-Kulik i inni: Komentarz aktualizowany do art.115 Kodeksu karnego, Lex). Jeśli chodzi o korzyść osobistą - jej cechą jest brak wartości ekonomicznej. Zaspokaja potrzeby niematerialne sprawcy.

Jak wskazano we wcześniejszych rozważaniach T. W. bezprawnie włączył do swojego majątku 6 tusz zwierzyny pozyskanej w wyniku humanitarnego odstrzału. Bezspornym, wynikającym również z apelacji pozostaje, że do kasy Nadleśnictwa B. zostały odprowadzone określone kwoty z tytułu zdania tych tusz do skupu. Również oskarżony otrzymał z tytułu skupu tusz określone wynagrodzenie (czyn II, IX, XI, XIII z aktu oskarżenia). Jak wskazuje skarżący, gdyby nie działanie oskarżonego, Nadleśnictwo musiałoby ponieść koszty utylizacji tusz. Oczywistym jest, że oskarżony nie otrzymałby prowizji związanych ze skupem tusz. Tym samym nie budzi najmniejszych wątpliwości, że Nadleśnictwo B. i oskarżony w wyniku niezgodnych z prawem działań oskarżonego odnieśli korzyść majątkową. Wbrew twierdzeniu skarżącego niskie kwoty z tytułu prowizji i działanie na korzyść pracodawcy nie mają znaczenia dla przypisania w/w czynu z art. 271 § 3 k.k. Ustawodawca nie określił żadnych granicznych wartości korzyści majątkowej po przekroczeniu których sprawca ponosi odpowiedzialność karną. Zatem uzyskanie nawet minimalnej, symbolicznej korzyści majątkowej i wyczerpanie pozostałych znamion czynu z art. 271 § 3 k.k. oznacza popełnienie przestępstwa fałszu intelektualnego, chyba że zajdą wyjątkowe okoliczności uwalniające od winy podsądnego lub skutkujące niemożliwością przypisania czynu. Takie okoliczności w niniejszej sprawie nie zachodzą.

Jeśli chodzi o czyny z aktu oskarżenia I (korzyść majątkowa) i XIV (korzyść osobista) Sąd Odwoławczy stwierdził, iż w powyższych wypadkach za każdym razem w/w działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osobistej. Jak wcześniej wskazano, co nie budzi wątpliwości apelującego, w/w pozyskał tusze w wyniku odstrzału humanitarnego. Zgodnie z prawem powinien je zutylizować, a koszty działań obciążyłyby Nadleśnictwo B.. Ponieważ Nadleśnictwo zamiast poniesienia kosztów otrzymało opłatę od tuszy zwierzęcia przeznaczonej na własny użytek – tym samym osiągnęło korzyść majątkową. W obydwu wypadkach tusze zwierząt zostały w sposób bezprawny sprzedane A. I., ponieważ nie zostały uzyskane w wyniku polowania (art. 15 ust. 3 ustawy prawo łowieckie). Nawet gdyby zostały uzyskane w wyniku polowania, mogłyby być przeznaczone wyłącznie na użytek myśliwego. Z treści przypisanych czynów wynika, że prócz wdzięczności za pomoc i umożliwienie zakupu tusz dziczyzny oskarżony żadnych ekonomicznych korzyści nie odniósł. Miał zapewne satysfakcję z udzielonej pomocy, mógł liczyć na pomoc A. I. w przyszłości. Bez cienia wątpliwości w obydwu przypadkach w/w odniósł korzyść osobistą. Z całą pewnością A. I. odniosła korzyść majątkową z powyższych transakcji, ponieważ powszechnie wiadomym jest, że ceny skupu dziczyzny i ceny rynkowe znacznie się różnią. Kupując dziczyznę w sklepie w/w musiałaby zapłacić znacznie więcej niż oskarżonemu. Jednak z uwagi na etap odwoławczy postępowania oraz brak zaskarżenia rozstrzygnięcia w powyższym zakresie na niekorzyść oskarżonego, Sąd Okręgowy nie mógł czynić ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego (art. 434 § 1 k.p.k.). Na tym etapie postępowania nie było możliwości uzupełnienia czynu I z aktu oskarżenia o działanie oskarżonego również w celu osiągnięcia korzyści osobistej (A. I.), zaś czynu XIV – w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (Nadleśnictwo i A. I.).

Odnosząc się do analogicznego zarzutu dotyczącego czynu VIII z aktu oskarżenia (zarzut V.1) jest on niecelny. Myli się obrońca twierdząc, że brak jest w materiale dowodowym jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż w przypadku powyższego zdarzenia oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Już z treści czynu przypisanego w/w wynika, że H. M. ani nie upolował dzika warchlaka, ani tym bardziej nie zakupił jego tuszy na potrzeby własne. Osobą która „zagospodarowała” tuszę zwierzęcia był oskarżony. Z wyjaśnień w/w wynika, iż wszedł on w posiadanie dzika w wyniku odstrzału humanitarnego. Schemat postępowania był taki sam, jak w przypadku czynów I i XIV. Oskarżony odsprzedał pozyskaną w bezprawny sposób tuszę J. K. (3) (k. 3017, korzyść majątkowa i osobista). Tak jak w przypadku dwóch wskazanych czynów, tak i w tym przypadku Nadleśnictwo również odniosło korzyść majątkową. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu szczegółowo wyjaśnił, dlaczego nie zmieniał opisu czynu przypisanego w/w odnośnie sposobu pozyskania zwierzęcia, z którą to argumentacją Sąd Odwoławczy w pełni się zgadza.

Kolejne zarzuty dotyczące wątku „korzyści majątkowej” przy przestępstwie z art. 271 § 3 k.k. dotyczą czynów X (VI.1.a) oraz XVI (VII.2.a). Również te zarzuty zostały uznane za całkowicie niezasadne.

Jeśli chodzi o czyn przypisany oskarżonemu w punkcie VI (czyn X aktu oskarżenia) to skarżący całkowicie pomija treść przypisanego w/w czynu oraz fragment uzasadnienia Sądu Rejonowego, w którym szczegółowo i precyzyjnie została przedstawiona korzyść majątkowa, jaką w/w uzyskał dopuszczając się m.in. fałszerstwa intelektualnego. Z treści czynu przypisanego wynika, że T. W. wskazał J. S. kwotę do zapłaty za organizację polowania w dniach 16-17.11.2012 r., trofeum i tuszę jelenia w wysokości 2200 zł, którą to kwotę myśliwy przelał na prywatne konto leśniczego, ten zaś przelał na konto Nadleśnictwa B. z powyższego tytułu kwotę 939,85 zł. W wyniku powyższych działań oskarżony odniósł korzyść majątkową w wysokości 1260,15 zł. Kolejną osobą, która zyskała na działaniach w/w był myśliwy. Oskarżony przy wycenie trofeum zaniżył wartość trofeum jelenia byka o co najmniej 405,- zł (2200,- zł zamiast od 2605,- zł do 3184,- zł), z czego skorzystał materialnie J. S.. Kolejną korzyścią majątkową, jaką odniósł myśliwy było zaniżenie przez oskarżonego wagi tuszy i należnej ceny za 1 kg mięsa pozyskanego z danego zwierzęcia – łącznie, co najmniej 390,15 zł. Sąd Okręgowy w całości akceptuje rozważania Sądu dotyczące powyższej kwestii zawarte w uzasadnieniu (str. 50-51, k. 3719v-3720).

Przechodząc do czynu XVI aktu oskarżenia przypisanego w punkcie VIII wyroku twierdzenie skarżącego, że mocodawca nie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, również i w tym przypadku okazało się dowolne. Podobnie jak w przypadku poprzednio omawianego zarzutu T. W. sfałszował dokumenty dotyczące polowania T. D., które miało miejsce pod koniec lutego 2013 r. W dokumentacji wymienionej w czynie przypisanym pomniejszył wagę jelenia byka odstrzelonego przez w/w o co najmniej 35 kg, wagę trofeum jelenia określił na 2,2 kg o wartości 350,- zł oraz w kopii upoważnienia nr (...) wpisał pozyskanie dzika warchlaka z trofeum wartości 50,- zł, co nie miało miejsca. Wyliczając T. D. należność za jelenia byka oraz trofeum o wadze 5,9 kg określił ją na poziomie 2400,- zł plus za polowanie 100,- zł. Taką też kwotę myśliwy wpłacił na prywatny rachunek oskarżonego, którego numer uprzednio wskazał mu w/w. Po czym oskarżony wpłacił w kasie Nadleśnictwa kwotę 500,- zł za polowanie, byka jelenia oraz trofeum o pomniejszonych wagach. W ten sposób, w/w przywłaszczył 2000,- zł. Odnośnie dzika, po zmianach w opisie czynu o których mowa w dalszej części uzasadnienia, aktualne są rozważania odnośnie korzyści majątkowych omówione wcześniej, w częściach dotyczących zwierzyny uśmierconej ze względów humanitarnych.

Sąd Odwoławczy jak uznano wyżej uznał, że bez wątpienia oskarżony włączył tusze zwierząt do swojego majątku. Sąd po części podzielił zarzut apelacyjny związany z wartością pozyskanych tusz zwierząt (I.1.c). Jeśli chodzi o wartość tuszy, które winny być przeznaczone do utylizacji, zdaniem Sądu Odwoławczego nie miały one wartości handlowej. Nadleśnictwo w przypadku postąpienia oskarżonego z tuszami zwierząt odstrzelonymi z powodów humanitarnych poniosłoby dodatkowe koszty związane z koniecznością ich utylizacji. Dlatego Sąd uznał, że oskarżony swoimi działaniami przypisanymi w punkcie I części dyspozytywnej wyroku nie wyczerpał znamion czynu z art. 284 § 1 k.k., dlatego wyeliminował ten artykuł z podstawy prawnej czynu przypisanego w/w, skazania oraz wymierzenia kary. W opisie czynów należało pozostawić stwierdzenie o przywłaszczeniu tusz przez oskarżonego, jako substratu „włączenia do swojego majątku” zwierzyny, dla oddania pełnego opisu czynów przypisanych w/w. Konsekwencją powyższego było przypisanie w/w ciągu przestępstw z art. 271 § 3 k.k., skazanie i wymierzenia mu zmniejszonych kar w oparciu o art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w wymiarze 7 miesięcy pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. kary grzywny w wysokości 40 stawek dziennych po trzydzieści złotych każda.

Jeśli chodzi o czyn opisany w punkcie VI aktu oskarżenia, przypisany w punkcie III wyroku żaden z zarzutów nie okazał się słuszny (zarzut III.1.a oraz b).

Prawidłowo Sąd przyjął, że A. B., w sposób pewny zeznał, iż w dniu 08 marca 2012 r. nie odstrzelił dzika. Z zeznań złożonych w dniu 13 maja 2014 roku w sposób jednoznaczny wynika, że jeśli chodzi o upoważnienie w oryginale i kopii nr (...) z dnia 17 lutego 2012 roku „nie wpisałem na upoważnieniu pozyskania dzika, bo wówczas nic nie upolowałem. Nie wiem na jakiej podstawie jest wpis na kopii pozyskania przeze mnie dzika. Sądzę, że na to upoważnienie kilka razy wychodziłem, ale nic nie pozyskałem” (k. 1561). Podczas składania zeznań przed Sądem, prawie dwa lata po pierwszym przesłuchaniu i ponad cztery od momentu wypełnienia dokumentu przez oskarżonego, w/w po potwierdzeniu wcześniejszych zeznań, zaczął zastanawiać się (o czym wspomniał w zarzutach obrońca) „czy nie mogło być tak faktycznie tego dzika strzeliłem, a nie odnotowałem na oryginale”. Kończąc zeznania ponownie stanowczo świadek oświadczył: „Zapis protokołu gdzie jest napisane o dziku z 8 marca 2012 roku się zgadza, gdyż ja faktycznie wtedy nic nie upolowałem” (k. 3310v). Uwadze skarżącego uszedł fakt, że dywagując na temat dokonania bądź nie wpisu do upoważnienia, świadek mówi o oryginale dokumentu i ewentualnym własnoręcznym jego wypełnieniu. Zatem dywagacje w/w w ogóle nie dotyczą przedmiotowej kopii upoważnienia, na której oskarżony poświadczył nieprawdę o pozyskaniu dzika przez świadka. Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Rejonowy wyciągnął prawidłowy wniosek z faktu dysponowania tuszą dzika przez oskarżonego, dopuszczenia się przez w/w fałszu intelektualnego jeśli chodzi o kopię upoważnienia A. B. i asygnatę, z zaznaczeniem, że została ona przeznaczona na własny użytek, iż wcześniej oskarżony musiał wejść w posiadanie tej tuszy. Skoro przy innych zdarzeniach objętych zarzutem szczegółowo wyjaśniał jak poszczególne tusze pozyskał, a w przypadku niniejszego zdarzenia takich wyjaśnień zabrakło, musiał wejść w jej posiadanie nielegalnie (sam albo od osoby która w taki sposób tuszę tą pozyskała). Niesposób przypadkiem tłumaczyć nie tylko niezgodnego z prawem wypełnienia kopii przedmiotowego upoważnienia, ale również wystawienie drugiego fałszywego dokumentu w postaci asygnaty, której treść współgra z poprzednim fałszywym wpisem oraz zawiera informacje, co do wagi i wartości tuszy dzika przeznaczonej na własny użytek A. B.. W tym miejscu przyznać rację należy skarżącemu, że Sąd w uzasadnieniu omyłkowo wskazał, że tusza została zdana do punktu skupu, sprzecznie z treścią przypisanego w wyroku przedmiotowego czynu. Ta omyłka nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia. Nawiązując do wcześniejszych rozważań odnośnie art. 271 § 3 k.k. korzyścią majątkową była możliwość nabycia przez oskarżonego tuszy zwierzęcia po preferencyjnych a nie rynkowych cenach, po uprzednim stworzeniem pozorów jej legalnego nabycia.

Odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych związanych z oceną stopnia społecznej szkodliwości czynów, w których pojawia się kwalifikacja prawna z art. 270 § 1 k.k. (zarzut III.3.a, V.3.a, VI.2.a), Sąd Odwoławczy nie podzielił zapatrywań skarżącego w tym zakresie. Biorąc pod uwagę całokształt zdarzeń objętych kolejnymi zarzutami, cel któremu służyło dane fałszerstwo, osobę oskarżonego, który wykonywał przecież zawód leśnika i był zobowiązany do przestrzegania przepisów związanych z łowiectwem, jak również skupował upolowaną zwierzynę w punkcie skupu (...), nie może być mowy o dokonaniu innej oceny stopnia społecznego niebezpieczeństwa w/w czynów niż uczynił to Sąd. Łamiąc w sposób rażący szereg przepisów, dysponując zwierzyną dziką jak swoją własnością, w/w okazał się osobą niegodną sprawowanych funkcji i wykonywanego zawodu.

Tak samo Sąd Okręgowy ocenia kolejną część zarzutu dotyczącą art. 270 § 1 k.k. (zarzut III.3.b, V.3.b, VI.2.b). W tym miejscu, nie powtarzając wywodu dotyczącego art. 271 k.k. Sąd Odwoławczy uznał, że wystarczające jest odesłanie do części uzasadnienia dotyczącej zarzutu braku znamienia przy poświadczaniu nieprawdy „co do okoliczności mającej znaczenie prawne”. Z każdego przypisanego czynu w sposób oczywisty, nie budzący najmniejszych wątpliwości wynika, że znamię „w celu użycia za autentyczny” zostało zastąpione opisem. W przypadku czynu z punktu VI aktu oskarżenia podrobiona asygnata wraz z innymi dokumentami została użyta do stworzenia pozorów legalnego nabycia przez A. B. upolowanego dzika (mimo, że w rzeczywistości myśliwy ten nie upolował w tym dniu żadnego dzika). Analogiczna sytuacja zaistniała podczas zdarzenia przypisanego w/w w punkcie V wyroku (zarzut VIII aktu oskarżenia), z tą różnicą, że podrobienie dotyczy asygnaty wystawionej na H. M. oraz w punkcie VI wyroku (zarzut X aktu oskarżenia) – podrobiona asygnata wystawiona na J. S..

Całkowicie chybiony jest zarzut z punktu IV.1 dotyczący czynu przypisanego w punkcie IV wyroku (punkt VII aktu oskarżenia). Uwadze skarżącego uszedł fakt, że kwestia zgodności z przepisami wnoszenia opłat przez stażystów na rzecz Nadleśnictwa B. w ogóle nie była poruszana przez Sąd, ponieważ nie jest istotna z punktu widzenia postawionego zarzutu. Niewykluczone, że stan prawny odpowiada stanowi opisanemu w zarzucie obrońcy lecz wówczas należałoby się zastanowić nad wyczerpaniem przez T. W. również znamion czynu z art. 286 § 1 k.k. poprzez wprowadzenie w błąd G. R. K. i uzyskanie od niego kwoty 1500,- zł. Ponieważ zarzut postawiony przez oskarżyciela dotyczył przywłaszczenia kwoty 1500,- zł poprzez wskazanie pokrzywdzonemu swojego numeru konta i dalsze rozdysponowanie tej kwoty, Sądy Obu instancji poruszały się w granicach zakreślonych w akcie oskarżenia. Sąd Odwoławczy w całości podziela rozważania zawarte w uzasadnieniu Sądu I Instancji dotyczące tego czynu i uznaje za wystarczające odesłanie do tej części uzasadnienia (str. 23-24, k. 3706-3706v). Końcowo Sąd Odwoławczy wskazuje i podkreśla, że oskarżony nie miał prawa pobierać jakichkolwiek opłat na budowę ambony od stażysty. Co najwyżej mógł wskazać osoby zajmujące się budową ambon na terenie Nadleśnictwa i czynienie dalszych ustaleń oraz ewentualnych rozliczeń pozostawić zainteresowanym.

Całkowicie błędne są zarzuty z punktu VI.3.a oraz b dotyczące czynu przypisanego w punkcie VI wyroku (punkt X aktu oskarżenia). Ponownie należy odesłać skarżącego do argumentacji zaprezentowanej przez Sąd Rejonowy odnośnie tego czynu, z której niezbicie wynika, że rozliczając polowanie J. S. w okresie od 16 do 21 listopada 2012 r. w/w sfałszował dokumenty na podstawie których rozliczał polowanie z nadleśnictwem w ten sposób, że wpisał jelenia łanię zamiast jelenia byka, zaniżył wagę jelenia, wartość trofeum jelenia po czym wykazał w rozliczeniu z Nadleśnictwem ogólną kwotę związaną z przedmiotowym polowaniem w wysokości 939,85 zł. Natomiast w rozliczeniu z myśliwym wartość łączna tuszy, trofeum jelenia byka i opłaty za polowanie została wskazana na kwotę 2200 zł wraz z numerem prywatnego rachunku bankowego myśliwego. Sąd Rejonowy słusznie szczegółowo i wyczerpująco uzasadnia, dlaczego pozostawiając na swoim rachunku różnicę pomiędzy wpłatą J. S. i przelewem z tytułu rozliczenia polowania na rzecz Nadleśnictwa w/w popełnił przestępstwo przywłaszczenia, niezależnie od tego, na co spożytkował różnicę. Zupełnie niezrozumiały jest zarzut z podpunktu b. w którym skarżący podnosi, że Nadleśnictwo nie powierzyło oskarżonemu żadnego mienia. Wystarczającym jest przypomnienie, jakie stanowisko zajmował w/w i jaki był zakres jego obowiązków, jako leśniczego ds. łowiectwa. Oskarżony w rozliczeniu potraktował byka jelenia pozyskanego przez J. S. jak swoją własność wpisując nieprawdziwe dane, zarówno w rozliczeniach których dokonał z ramienia swojego pracodawcy w stosunku do myśliwego (zaniżenie wartości pozyskanego trofeum o co najmniej 2355,- zł różnica 2605,- zł i 250 zł), jak i w stosunku do pracodawcy rozliczając należność całkowitą za to polowanie na kwotę 939,85 zł.

Jeśli chodzi o zarzut z punktu VII.1.1 odnośnie pozyskania dzika, to rację należy przyznać skarżącemu, iż Sąd I Instancji postąpił niekonsekwentnie, co do tuszy dzika pozyskanej jak wynika z pisemnych wyjaśnień oskarżonego w wyniku odstrzału humanitarnego (potrącenie autem dzika k. 3031). Podzielając w całości tok rozumowania Sądu w powyższym zakresie, co do czynów objętych punktem I rozstrzygnięcia Sąd Odwoławczy zmienił i uzupełnił opis czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie VIII wpisując w miejsce stwierdzenia „wszedł w posiadanie od nieustalonej osoby pozyskanej bezprawnie tuszy dzika warchlaka o wadze 38 kg” słowa „jako pracownik Służby Leśnej posiadający uprawnienia do wykonywania polowania wydane w oparciu o zapisy ustawy Prawo Łowieckie, dokonał odstrzału wyżej opisanego dzika warchlaka w ramach konieczności jego bezzwłocznego uśmiercenia celem skrócenia cierpienia zwierzęcia (o której konieczności mowa w regulacjach art. 4 ust. 3 i art. 33 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997 roku z późn. zmianami), a następnie tuszą ową stanowiącą własność Skarbu Państwa, bez zgłoszenia Nadleśnictwu B. w ramach i zakresie obowiązków służbowych faktu wyżej opisanego odstrzału humanitarnego (celem ujęcia upadku zwierzyny w rocznym planie łowieckim i wykonania procedury utylizacji tuszy), przywłaszczył dysponując nią jak swoją własnością”. Z uwagi na powyższe Sąd Odwoławczy wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w/w w punkcie VIII części dyspozytywnej wyroku, jak również z podstawy skazania art. 52 ust. 2 ustawy Prawo Łowieckie i obniżył wymierzone w/w za ten czyn kary pozbawienia wolności z 8 miesięcy do 7 miesięcy i karę grzywny z 15 stawek dziennych do 12 stawek dziennych.

Przechodząc do zarzutu VII.2.a w części dotyczącej błędnego ustalenia przez Sąd, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wystarczającym jest odesłanie do rozważań dotyczących czynu zachowań przypisanych w punkcie I rozstrzygnięcia. Z treści samego zarzutu wynika, że wynagrodzenie, jakie osiągał oskarżony, jako skupowy było niskie, a przecież ustawodawca ze znamieniem korzyści majątkowej nie łączy żadnych progów po przekroczeniu których mamy do czynienia z tym znamieniem. Poza tym z całą pewnością w/w działał w celu osiągnięcia korzyści osobistej i majątkowej – zdobycia wdzięczności myśliwego T. D. za uchronienie go przed odpowiedzialnością dyscyplinarną za upolowanie byka jelenia w trybie odstrzału nagannego (2 punkty czerwone) oraz rozliczając pozyskaną tuszę jelenia byka w niższych kategoriach wagowych i cenowych niż powinna być rozliczona. Biorąc pod uwagę kierunek zaskarżenia, zasadę reformationis in peius, działanie w celu osiągnięcia korzyści osobistej na obecnym etapie postępowania nie może podlegać uzupełnieniu w treści czynu przypisanego.

Jeżeli chodzi o wagę pozyskanego przez T. D. jelenia byka to została ona zaniżona o więcej niż 35 kg. W ocenie Sądu Odwoławczego zarówno oskarżyciel, jak i Sąd Rejonowy wyliczenia dotyczącej wagi oparli na opinii biegłego dotyczącej wieńca jelenia dwunastaka podmienionego przez oskarżonego i przedstawionego członkom komisji do oceny trofeów łowieckich, który oszacował wagę zwierzęcia na 130-150 kg (k. 793). W opinii dotyczącej wieńca jelenia czternastaka nieregularnego obustronnie koronnego zabezpieczonego u T. D., którego to jelenia, zgodnie z zeznaniami odstrzelił w dniu 27 lutego 2013 r., biegły oszacował wagę zwierzęcia na 150-170 kg (k. 795, 717-719, 726A). Z wykazu odbiorczego nr 21/130-12 z dnia 28 lutego 2013 r. wynika, że wagę byka oskarżony określił na 95 kg (k. 726e). Sam świadek T. D. stwierdził, iż słysząc szacunkową wagę ustrzelonego jelenia – 80-90 kg był ogromnie zdumiony „bo tyle to łania waży, a mój pozyskany byk wskazywał na wiele więcej kilogramów” (k. 726a). O świadomym zabiegu sfałszowania wagi jelenia w dokumentacji świadczy treść smsów wysyłanych przez oskarżonego do myśliwego (k. 728) oraz treść listu (k. 723). Wbrew wskazaniom obrońcy, który podważa powyższą okoliczność twierdząc, że tusza została przecież zważona w punkcie skupu (...), powyższe nie budzi cienia wątpliwości, ponieważ tuszę w tym punkcie przyjmował i ważył nie kto inny tylko oskarżony jako skupowy, który również fałszował i podrabiał dokumenty związane z tą tuszą.

Za całkowicie dowolne, nieznajdujące potwierdzenia w materiale dowodowym Sąd Odwoławczy uznał twierdzenia obrońcy o zamiarze zwrotu 2000 zł Nadleśnictwu B. (zarzut VII.3.a). Sąd Odwoławczy po raz kolejny podziela w tym zakresie ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego. Niesposób pogodzić wersję obrony z faktem sfałszowania dokumentów przez oskarżonego pod kątem upolowania przez T. D. jelenia byka i wskazania zaniżonej wagi oraz innego trofeum, co więcej – przedstawienie członkom komisji do oceny trofeów łowieckich podmienionego, mniej wartościowego trofeum. Zakładając hipotetycznie za prawdziwe twierdzenie o zamiarze przelania kwoty 2000,- złotych Nadleśnictwu, w/w musiałby się przyznać do popełnienia poważnego przestępstwa lub dopuścić się kolejnego przestępstwa w celu udokumentowania pochodzenia kwoty 2000 zł.

Zarzut z punktu VII.3.b należało uznać za niezasadny z argumentacją analogiczną jak do tożsamego zarzutu z punktuVI.3.b omówionego powyżej.

Podobnie należy ocenić zarzut VIII.2 dotyczący naruszenia przepisów prawa materialnego – art. 272 k.k. – braku w opisie czynu znamienia „wprowadził w błąd inną osobę upoważnioną do wystawienia dokumentu”. W ocenie Sądu w świetle wcześniejszych rozważań wystarczającym jest wskazania fragmentu przypisanego czynu opisowo zastępującego powyższe znamię – „wyłudził poświadczenie nieprawdy przez dwóch pozostałych członków komisji (…) przez podstępne przedstawienie do oceny poroża innego jelenia byka niż odstrzelonego przez T. D. w dniu 27.02.2013 r. obustronnie koronnego nieregularnego czternastaka”. Uzasadnienie apelacji nie zawiera wskazania na podstawie jakich okoliczności skarżący przyjął, że członkowie komisji do oceny trofeów łowieckich nie byli upoważnieni do wystawienia dokumentu - arkusza oceny prawidłowości odstrzału.

Sąd Odwoławczy ostatni z zarzutów ewentualnych – nr IX uznaje za niecelny. Sąd Rejonowy w sposób właściwy ocenił stopień społecznej szkodliwości czynów sprawcy wymienionych w zarzucie. Co istotne z uzasadnienia orzeczenia Sądu Rejonowego wynika, iż w sposób maksymalny zastosował wobec sprawcy zasadę wynikającą z art. 5 § 2 k.p.k. przyjmując za prawdziwe jego twierdzenia o humanitarnym uśmiercaniu zwierząt za prawdziwe, ponieważ z materiału dowodowego nie można było ustalić żadnych innych okoliczności, mimo że doświadczenie życiowe odnośnie ilości tego rodzaju zdarzeń, wsparte oświadczeniami innych myśliwych i łowczych nadleśnictwa (str. 6-7 uzasadnienia, k. 3697v-3698) wskazuje, że możliwość zaistnienia 10 takich przypadków w ciągu roku była subminimalna. Sąd Odwoławczy, biorąc pod uwagę całokształt przestępczej działalności sprawcy, nie może przyjąć argumentu skarżącego, że podczas popełniania wszystkich przestępstw w/w miał na uwadze tylko i wyłącznie dobro swojego pracodawcy, ponieważ stwierdzenie to stoi w rażącej sprzeczności z poczynionymi ustaleniami. Trudno również przyjąć za korzystne dla T. W. stwierdzenie, że gdyby chciał wykorzystać powierzone mu stanowisko, to nie tworzyłby żadnej dokumentacji, tylko pozyskaną zwierzynę sprzedawałby na czarnym rynku, a wynagrodzenie w całości przeznaczyłby dla siebie. Uwadze skarżącego uszedł fakt, że kłusownik (bo za taką osobę zostałby uznany w/w) nie ma takich możliwości pozyskania oraz wprowadzania do obrotu zwierzyny, jak osoba zajmującą stanowisko leśniczego ds. łowiectwa. Sąd Odwoławczy w całości podziela ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynów sprawcy i po raz kolejny odnośnie tej części odsyła do pisemnych motywów rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

Z uwagi na wyeliminowanie w punkcie I części dyspozytywnej wyroku z podstawy prawnej przypisanego w/w czynu i podstawy prawnej skazania art. 284 § 1 k.k. oraz obniżenia orzeczonych kar, jak również zmianę opisu czynu przypisanego w punkcie VIII części dyspozytywnej wyroku na korzyść oskarżonego, połączoną również z obniżeniem wymiaru kar, Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 91 § 2 k.k., art. 86 §1 i § 2 k.k. wymierzył skazanemu w nowych, niższych rozmiarach karę pozbawienia wolności – 1 roku i 2 miesięcy i karę grzywny – 110 stawek dziennych po 30 złotych każda stawka. Przy wymierzaniu kar łącznych Sąd Okręgowy brał pod uwagę w całości przesłanki, którymi kierował się Sąd Rejonowy (str. 48-50 uzasadnienia, k. 3718v-3719). Tak wymierzone kary są odpowiednie, by wymóc na skazanym obowiązek bezwzględnego podporządkowania się obowiązującym przepisom i regułom dotyczącym pozyskiwania dzikich zwierząt. Ukształtowane na tym poziomie kary pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia na okres próby oraz grzywny, spełnią wymagania tak w zakresie społecznego oddziaływania, jak i celów zapobiegawczych oraz wychowawczych w stosunku do T. W.. W ocenie Sądu Okręgowego są to kary sprawiedliwe.

Nie stwierdzając innych nieprawidłowości, które należało brać pod uwagę z urzędu, Sąd Odwoławczy w pozostałej części wyrok utrzymał w mocy.

O opłacie orzeczono na mocy art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 j.t.), zaś o pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Na pozostałe koszty procesu złożyły się koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20,- zł (art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, Dz.U. z 2013 r., poz. 663 j.t.) oraz opłata za kartę karną ustalona zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U. z 2014 r. poz. 861). Opłata za każdą kartę karną wynosi 30,- złotych.