Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Marzanna Chojnowska - spr

Protokolant: Agnieszka Malewska

Przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku Marka Moskala

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia i 16 maja 2013 roku

sprawy S. P.

Oskarżonego o czyn z art. 77 § 2 kks w zw z art .6 § 2 kks

Na skutek apelacji wniesionej przez S. P.

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 28 listopada 2012 roku, sygnatura akt XV K 1345 / 12

I. Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art.41§ 2 i 4 kks w zw z art. 20§ 2 kks w zw z art. 69§ 1 i 2 kk w zw z art. 70§1 pkt 2 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny warunkowo zawiesza tytułem próby na okres 1 ( jednego ) roku.

II. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

III. Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

S. P. został oskarżony o to, że prowadząc działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji wody i rehabilitacji, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru, wbrew postanowieniom art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 roku, Nr 14, poz. 176 z późn. zmianami), nie odprowadzał na rachunek Drugiego Urzędu Skarbowego w (...)w obowiązujących terminach, tj. do dnia 20 – tego każdego miesiąca za miesiąc poprzedni zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, za miesiące od stycznia do grudnia 2011 roku w łącznej kwocie 18448 złotych,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 28 listopada 2012 roku w sprawie sygn. akt XV K 1345/12 oskarżonego S. P. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na mocy art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. skazał go na karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przy przyjęciu, iż jedna stawka równa się kwocie 60 (sześćdziesięciu) złotych.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 90 złotych.

Powyższy wyrok na podstawie art. 444 k.p.k. zaskarżył oskarżony S. P. w całości, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a mianowicie:

1.  niezastosowanie wobec oskarżonego art. 30 k.k. i całościowo błędne przyjęcie, iż oskarżony prowadząc działalność gospodarczą jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru wbrew postanowieniom art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku nie odprowadzał zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i to w sytuacji, gdy po stronie oskarżonego brak było jakiegokolwiek z góry powziętego zamiaru;

2.  nieuwzględnienie faktu ciężkiej sytuacji finansowej oskarżonego;

3.  wymierzenie kary grzywny w wysokości niewspółmiernie wysokiej w stosunku do zarzucanego oskarżonemu czynu.

W oparciu o podniesione zarzuty oskarżony S. P. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest w przeważającej części bezzasadna i w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie. Niemniej jednak wskutek zainicjowania postępowania odwoławczego możliwe stało się dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec S. P. kary grzywny na okres 1 roku próby.

Na wstępie należy stwierdzić, iż w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego okoliczności czynu oraz wina oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości. Sąd I instancji dokonał właściwej analizy wszystkich ujawnionych w sprawie dowodów, ocenił je zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym, słusznie uznając, iż bezspornym dowodem winy oskarżonego są m.in. jego wyjaśnienia, w których przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, znajdujące odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

S. P. w swoich wyjaśnieniach jednoznacznie stwierdził, że nie wpłacał podatku dochodowego od osób fizycznych w terminie i podał przyczyny tego stanu rzeczy, które jednak jak słusznie zauważył Sąd I instancji, nie mogły ekskulpować go od odpowiedzialności karnoskarbowej za popełniony czyn zabroniony. Mając jednocześnie na uwadze, że oskarżony był już wcześniej karany za takie samo przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. (k. 8 – 9), uzasadnionym jest twierdzenie, że doskonale zdawał sobie sprawę z konsekwencji prawnych własnego zachowania i nie pozostawał w błędzie co do jego karalności. W tych warunkach S. P. ponosi odpowiedzialność za popełnienie przestępstwa skarbowego z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., a tym samym postawiony przez niego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie mógł zyskać akceptacji.

Pomimo tego Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uzupełnionego na rozprawie apelacyjnej w trybie art. 452 § 2 k.p.k., doszedł do przekonania, że istnieją okoliczności umożliwiające dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie konsekwencji odpowiedzialności S. P. w związku z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary grzywny na okres 1 roku próby.

Podkreślić należy, że przepis art. 69 § 1 i 2 k.k. (stosowany odpowiednio w postępowaniu karnoskarbowym na podstawie art. 20 § 2 k.k.s.) jest tak skonstruowany, że przy stosowaniu omawianej instytucji nakazuje kierować się względami szczególno – prewencyjnymi w odniesieniu do sprawcy przestępstwa. By zatem możliwe było warunkowe zawieszenie wykonania kary Sąd musi nabrać przekonania, że sprawca nie powróci do przestępstwa i wykonanie wymierzonej mu kary nie będzie konieczne dla wdrożenia go do przestrzegania porządku prawnego. Tego rodzaju przekonanie bazować zaś musi na ocenie postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa (art. 69 § 2 k.k.).

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż w przypadku S. P. istnieją podstawy do przyjęcia istnienia pozytywnej prognozy kryminologicznej. Przede wszystkim zdecydowanie na korzyść oskarżonego przemawia jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa, a mianowicie fakt, iż S. P. jako płatnik ostatecznie w całości uiścił należne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za okres wymieniony w zarzucie (k. 63). Na aprobatę zasługuje również postawa oskarżonego, który od początku postępowania konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i rzetelnie wyjaśniał przyczyny, z powodu których nie odprowadzał zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zastosowaniu w/wymienionej instytucji probacyjnej nie stoją również na przeszkodzie właściwości i warunki osobiste S. P.. Pomimo bowiem tego, że oskarżony był uprzednio karany za taki sam czyn, to jednak prowadzi ustabilizowany tryb życia (posiada żonę i dziecko) oraz zajmuje się działalnością gospodarczą. W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, cele prewencji indywidualnej nie wymagają na obecnym etapie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 41 § 2 i 4 k.k.s. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 2 k.k. wykonanie orzeczonej wobec S. P. kary grzywny warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 1 roku. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia. W ocenie Sądu Okręgowego za takim rozstrzygnięciem przemawiają względy słuszności.