Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Przemysław Wasilewski – spr. Sędziowie: SO Dariusz Gąsowski

SO Sławomir Wołosik

Protokolant: Aneta Chardziejko

przy udziale Prokuratora Andrzeja Litwińczuka

po rozpoznaniu w dniach 15 października i 26 listopada 2018 roku

sprawy:

I.  B. J.,

oskarżonego o czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k.;

II.  K. K. (1),

III.  S. K.

oskarżonych o czyny z art. 286 § 1 k.k.;

IV.  W. P.

oskarżonego o czyny z art. 263 § 2 k.k. i z art. 286 § 1 k.k.;

V.  D. S. (1)

VI.  M. R.,

VII.W. S.,

oskarżonych o czyn z art. 286 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych: D. S. (2), W. P., M. R., W. S., prokuratora, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. z siedzibą w S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 04 kwietnia 2018 roku, sygnatura akt III K 255/18

I.  Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1.  uchyla rozstrzygnięcie w części dotyczącej oskarżonego M. R. i uniewinnia go od popełnienia zarzuconego mu czynu;

2.  w oparciu o art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 33919,- (trzydzieści trzy tysiące dziewięćset dziewiętnaście) złotych przez oskarżonego W. P. (punkt XLIV części dyspozytywnej orzeczenia);

3.  w oparciu o art. 72 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka obowiązek naprawienia szkody w całości przez oskarżonego W. S. poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwoty 15697,05 (piętnaście tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych pięć groszy) złotych w terminie 8 (osiem) miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia (punkt L części dyspozytywnej orzeczenia).

II.  W pozostałym zakresie wyrok utrzymuje w mocy.

III.  Kosztami postępowania w części związanej z oskarżonym M. R. obciąża Skarb Państwa.

IV.  Zwalnia pozostałych oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w pozostałej części.

Dariusz Gąsowski Przemysław Wasilewski Sławomir Wołosik

UZASADNIENIE

G. F. oraz Z. M. zostali oskarżeni o to, że:

I.  w okresie od 8 września 2002 r. do 4 października 2002 r. w W., B. i O., działając ze sobą wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. w W. Ekspozytur w B. i O., doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 30.448,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 8 września 2002 r. w W. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez G. F. samochodu marki V. (...) nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez Z. M. samochodem marki H. (...) nr rej. (...), który następnie rzekomo zderzył się z prowadzonym przez E. P. samochodem marki M. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki WY Golf wypłaciła E. P. odszkodowanie w kwocie 8.448,00 zl oraz wypłaciła Z. M. odszkodowanie w kwocie 22.000,00 zł, tj. o przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

B. J. został oskarżony to, że:

II.  w okresie od 6 marca 2002 r. do 26 marca 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz z G. J. i K. T., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 5.000,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 6 marca 2002 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez G. J. samochodu marki P. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez B. J. samochodem marki V. (...) nr rej. (...), który następnie rzekomo zderzył się z prowadzonym przez K. T. samochodem marki R. nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. wypłaciła E. J. - właścicielce samochodu V. (...), odszkodowanie w kwocie 5.000,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

III.  w okresie od 4 kwietnia 2002 r. do 26 kwietnia 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz z M. G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wyprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie 7.300 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 4 kwietnia 2002 r. w B. na skrzyżowaniu ulic (...) kolizji z udziałem kierowanego przez M. G. samochodu marki F. (...) nr rej. (...), który zderzył się z prowadzonym przez M. J. samochodem marki O. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki F. (...) dokonała wypłaty tytułem odszkodowania kwoty 7.300,00 zl M. J. - właścicielowi samochodu marki O. (...) nr rej. (...), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

IV.  w okresie od 23 października 2002 r. do 20 grudnia 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz z P. E., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie co najmniej 11.268,05 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 23 października 2002 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem kierowanego przez P. E. samochodu marki P. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez M. J. samochodem marki H. (...) nr rej. (...) w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. nr rej. (...) dokonała przelewu kwoty 8.869,02 zł na rachunek M. J. - właściciela samochodu marki H. (...) nr rej. (...) oraz z tytułu ubezpieczenia AC samochodu marki P. nr rej. (...) wypłaciła J. E. - właścicielowi tego pojazdu, odszkodowanie w kwocie 2.399,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

V.  w okresie od 29 listopada 2001 r. do 19 grudnia 2001 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z A. C. (poprzednio L.) oraz z G. J., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie 6.856,64 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 29 listopada 2001 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem kierowanego przez G. J. samochodu marki R. nr rej. (...), który zderzył się z kierowanym rzekomo przez A. C. (poprzednio L.) samochodem marki V. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC dokonała wypłaty tytułem odszkodowania kwoty 2.556,64 zł G. J. za samochód marki R. (...) nr rej. (...) oraz dokonała wypłaty tytułem odszkodowania z AC kwoty 4.300 zł A. C. (poprzednio L.) jako właścicielowi samochodu marki Y. (...) nr rej. (...), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

VI.  w okresie od 14 grudnia 2001 r. do 1 lutego 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z M. J. oraz z G. J. i E. J., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą w/prowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B. oraz (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firm w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 16.000,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 14 grudnia 2001 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez niego samochodu marki R. (...) nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez E. J. samochodem marki V. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, (...) S.A. z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki V. (...) wypłaciło G. J. - właścicielowi samochodu R. (...), odszkodowanie w kwocie 8.600,00 zł oraz (...) S.A. z tytułu ubezpieczenia AC pojazdu marki V. (...) wypłaciło E. J. - współwłaścicielowi tego samochodu, odszkodowanie w kwocie 7.400,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

VII.  w dniu 18 lutego 2002 r. w B., w celu użycia za autentyczny podrobił dokument w postaci datowanej na 17 lutego 2002 r. umowy kupna — sprzedaży samochodu marki F. (...) nr rej. (...), w ten sposób, że na umowie tej podrobił podpis H. M. jako sprzedającego, tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 kk;

VIII.  w okresie od 23 lutego 2002 r. do 26 marca 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z W. K. oraz z M. M., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie 3.251 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 23 lutego 2002 r. przy ul. (...) kolizji z udziałem kierowanego przez M. M. samochodu marki B. (...) nr rej. (...), który zderzył się z prowadzonym przez niego samochodem marki V. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki B. wypłaciła J. K. - właścicielowi samochodu V. (...), odszkodowanie w kwocie 3.251,00 zł,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

IX.  w okresie od 8 maja 2002 r. do 18 czerwca 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z K. P., G. J. oraz M. C., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 17.090,53 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 8 maja 2002 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez K. P. samochodu marki F. (...) nr rej. (...), który zderzył się z kierowanym przez G. J. samochodem marki R. (...) (...) nr rej. (...), który następnie zderzył się z prowadzonym przez M. C. samochodem marki R. nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia AC wypłaciła kwoty 5.531,28 zł Z. P. - właścicielowi samochodu marki F. (...) nr rej. (...), oraz wypłaciła tytułem odszkodowania kwotę 11.559,25 zł M. C., tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

X.  w okresie od 2 czerwca 2002 r. do 25 czerwca 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z K. D. oraz K. B., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 16.878,08 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 2 czerwca 2002 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez K. B. samochodu marki V. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez K. D. samochodem marki A. (...) nr rej. (...), który następnie rzekomo zderzył się z prowadzonym przez niego samochodem marki O. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki V. wypłaciła mu odszkodowanie w kwocie 6.258,48 zł oraz wypłaciła K. D. odszkodowanie w kwocie 10.619,60 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XI.  w okresie od 5 sierpnia 2002 r. do 12 września 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z K. P., A. S. (1) i J. P. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 15.826,13 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 5 sierpnia 2002 r. w B. na ul.(...)kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez K. P. samochodu marki F. (...) nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez J. P. (1) samochodem marki O. (...) nr rej. (...) oraz zderzył się z rzekomo prowadzonym przez A. S. (2) samochodem marki V. nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki V. nr rej. (...) dokonała wypłaty tytułem odszkodowania kwoty 8.701,96 zł J. P. (1) - właścicielowi samochodu marki O. (...) nr rej. (...) oraz dokonała wypłaty tytułem odszkodowania kwoty 7.124,17 zł Z. P. — właścicielowi samochodu marki F. (...) nr rej. (...), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XII.  w okresie od 8 października 2002 r. do 26 listopada 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z A. C. (poprzednio L.) i A. Z. oraz z B. G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 33.900,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 8 października 2002 r. w F. kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez B. G. samochodu marki M. (...) nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez A. C. (poprzednio L.) samochodem marki R. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki M. (...) wypłaciła A. C. (poprzednio L.) - właścicielce samochodu R. (...), odszkodowanie w kwocie 15.000,00 zł oraz z tytułu ubezpieczenia AC pojazdu marki M. (...) wypłaciła A. Z. - właścicielowi samochodu marki M. (...), odszkodowanie w kwocie 18.900,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XIII.  w okresie od 19 grudnia 2002 r. do 21 stycznia 2003 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z K. J., A. Z. i K. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie 10.000,00 zl, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 19 grudnia 2002 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez K. J. samochodu marki P. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez K. K. (1) samochodem marki M. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. wypłaciła A. Z. - właścicielowi samochodu M. (...), odszkodowanie w kwocie 10.000,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XIV.  w okresie od 22 września 2003 r. do 26 października 2003 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z A. C. (poprzednio L.) oraz z P. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 6.300,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 22 września 2003 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez P. K. samochodu marki P. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez niego samochodem marki N. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. wypłaciła A. C. (poprzednio L.) - właścicielce samochodu N. (...), odszkodowanie w kwocie 6.300,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XV.  w okresie od 20 października 2003 r. do 5 grudnia 2003r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z A. C. (poprzednio L.) oraz z A. F., P. J. i P. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 15.275,04 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 20 października 2003 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez A. F. samochodu marki P. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez niego samochodem marki A. nr rej. (...), który następnie rzekomo zderzył się z prowadzonym przez P. J. samochodem marki P. nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. nr rej. (...) wypłaciła A. C. (poprzednio L.) - właścicielce samochodu A., odszkodowanie w kwocie 6.791,76zł oraz wypłaciła I. J. - właścicielce samochodu marki P. nr rej. (...), odszkodowanie w kwocie 8.483,28 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XVI.  w okresie od 20 grudnia 2003 r. do 21 stycznia 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z J. P. (2) oraz z P. J., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie 8.043,24 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 20 grudnia 2003 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez J. P. (2) samochodu marki C. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez P. J. samochodem marki P. nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. nr rej. (...) wypłaciła J. P. (2) - właścicielowi samochodu C., odszkodowanie w kwocie 8.043,24 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XVII.  w okresie od 5 listopada 2004 r. do 13 grudnia 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. oraz z P. K. i M. G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...)S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 19.987,72 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 5 listopada 2004 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez P. K. samochodu marki P. nr rej. (...), który zderzył się z prowadzonym przez M. G. samochodem marki H. (...) nr rej. (...), a ten z kolei przesunął się i uderzył w samochód marki S. nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. nr rej. (...) dokonała wypłaty tytułem odszkodowania kwoty 19.700,00 zł M. S. - właścicielowi samochodu marki H. (...) nr rej. (...) oraz dokonała przelewu kwoty 287,72 zł tytułem odszkodowania na rzecz (...) Sp. z o.o. jako właścicielowi pojazdu S. nr rej. (...), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XVIII. w okresie od 14 lipca 2002 r. do 30 lipca 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z J. P. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) S. A. Oddział w B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 4.400,00 zł, stanowiących odszkodowanie wypłacone z tytułu kolizji drogowej, za pomocą wprowadzenia pracownika tej firmy w błąd co do okoliczności zaistnienia takiego zdarzenia, podczas którego kierowany przez J. P. (1) samochód marki N. nr rej. (...) miał się zderzyć na drodze B. – S. z kierowanym przez P. W. samochodem marki F. (...) nr rej. (...), który to pojazd miał nie ustąpić pierwszeństwa przejazdu, podczas gdy w rzeczywistości kolizja taka nie miała miejsca i została upozorowana, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XIX. w okresie od 20 marca 2003 r. do 28 kwietnia 2003 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z M. L., P. K. oraz z inną ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 15.300,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 20 marca 2003 r. w K. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez P. K. samochodu marki P. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez K. J. samochodem marki P. nr rej. (...), który następnie rzekomo zderzył się z prowadzonym przez M. L. samochodem marki N. nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. wypłaciła M. L. odszkodowanie w kwocie 8.100,00 zł oraz wypłaciła K. J. odszkodowanie w kwocie 7.200,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XX. w okresie od 29 września 2003 r. do 16 października 2003 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 14.300,00 zł, stanowiących odszkodowanie wypłacone z tytułu kolizji drogowej, za pomocą wprowadzenia pracowników tej firmy w błąd co do okoliczności zaistnienia takiego zdarzenia, podczas którego kierowany przez P. K. samochód marki P. nr rej. (...) miał rzekomo zderzyć się z kierowanym przez D. S. (1) samochodem marki A. (...) nr rej. (...), podczas gdy w rzeczywistości kolizja taka została upozorowana, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XXI. w okresie od 16 grudnia 2003 r. do 9 stycznia 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. oraz z inną ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) S. A. Oddział w B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15.619,60 zł, stanowiących odszkodowanie wypłacone z tytułu kolizji drogowej, za pomocą wprowadzenia pracownika tej firmy w błąd co do okoliczności zaistnienia takiego zdarzenia, podczas którego kierowany przez J. S. samochód marki R. (...) nr rej. (...) miał zostać uderzony przez samochód marki F. (...) nr rej. (...) kierowany przez P. K., podczas gdy w rzeczywistości kolizja taka została upozorowana, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk;

XXII. w okresie od 25 maja 2004 r. do 17 czerwca 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z J. B. oraz z innymi ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) S. A. Oddział w B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 10.100,00 zł stanowiących odszkodowanie wypłacone z tytułu kolizji drogowej, za pomocą wprowadzenia pracownika tej firmy w błąd co do okoliczności zaistnienia takiego zdarzenia, podczas którego kierowany przez J. B. samochód marki F. (...) nr rej. (...) miał uderzyć w kierowany przez W. M. samochód marki S. (...) nr rej. (...), podczas gdy w rzeczywistości kolizja taka nie miała miejsca, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk;

XXIII. w okresie od 23 lipca 2004 r. do 26 sierpnia 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) S. A. Oddział w B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 14.939,20 zł, stanowiących odszkodowanie wypłacone z tytułu kolizji drogowej, za pomocą wprowadzenia pracownika tej firmy w błąd co do okoliczności zaistnienia takiego zdarzenia, podczas którego kierowany przez niego samochód marki V. (...) nr rej. (...) miał się zderzyć na trasie J. – B. z kierowanym przez J. S. samochodem marki R. (...) nr rej. (...), podczas gdy w rzeczywistości kolizja taka została upozorowana, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk.

K. K. (1) została oskarżona to, że:

XXIV.  w okresie od 4 grudnia 2003 r. do 23 grudnia 2003 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą i z M. R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 26.387,60 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 4 grudnia 2003 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez W. K. samochodu marki O. (...) nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez K. K. (1) samochodem marki V. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki V. (...) wypłaciła M. R. - właścicielowi samochodu O. (...), odszkodowanie w kwocie 15.019,60 zł oraz z tytułu ubezpieczenia AC pojazdu marki V. (...) wypłaciła K. K. (1) odszkodowanie w kwocie 11.368,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XXV.  w okresie od 20 sierpnia 2004 r. do 22 września 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą i z R. M. oraz z R. S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...)SA Oddział w B., doprowadzili wymienione (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 18.085,30 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 20 sierpnia 2004 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez R. S. samochodu marki H. nr rej. (...), który' nie zachowując należytej ostrożności, zajechał drogę rzekomo prawidłowo poruszającemu się pojazdowi marki R. nr rej. (...), kierowanemu przez K. K. (1), doprowadzając do zderzenia i uszkodzenia obu samochodów, w następstwie czego (...) Oddział w B. z tytułu ubezpieczenia AC pojazdu marki H. (...) wypłaciło R. M. — właścicielowi tego pojazdu, odszkodowanie w kwocie 6.980,31 zł oraz z tytułu ubezpieczenia OC samochodu marki H. (...) wypłaciło M. K. — właścicielowi samochodu R., odszkodowanie w kwocie 11.104,99 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XXVI.  w okresie od 19 grudnia 2002 r. do 21 stycznia 2003 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z B. J., K. J. i A. Z., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...)S.A. Oddział w B., doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie 10.000,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 19 grudnia 2002 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez K. J. samochodu marki P. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez nią samochodem marki M. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. wypłaciła A. Z. - właścicielowi samochodu M. (...), odszkodowanie w kwocie 10. 000,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

Z. K. oraz K. S. zostali oskarżeni o to, że:

XXVII.  w okresie od 30 marca 2004 r. do 7 maja 2004 r. w B., działając ze sobą wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników' (...) SA Oddział w B., doprowadzili wymienione (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1.410,25 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 30 marca 2004 r. w B. na skrzyżowaniu ul. (...) kolizji z udziałem kierowanego K. S. samochodu marki A. (...) nr rej. (...), który jadąc ul (...) nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki M. (...) nr rej. (...) kierowanemu przez Z. K., doprowadzając do zderzenia samochodów, w następstwie czego (...) SA Oddział w B. z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki A. (...) wypłaciło Z. K., jako właścicielowi samochodu M. (...), odszkodowanie w kwocie 1410,25 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

a ponadto K. S.

został oskarżony o to, że

XXVIII.  w okresie od 21 lutego 2003 r. do 2 marca 2003 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z A. L. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) SA Oddziału w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie 1.918,65 zl, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 21 lutego 2003 r. w B. przy ul. (...) kolizji z udziałem kierowanego przez niego samochodu marki N. (...) nr rej. (...), który został uderzony rzekomo przez pojazd marki F. (...). nr rej. (...), którym kierował A. L. (1), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC samochodu F. (...) wypłaciła mu, jako właścicielowi samochodu marki N., odszkodowanie w kwocie 1.918,65 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

S. K. został oskarżony to, że:

XXIX.  w okresie od 16 kwietnia 2000 r. do 9 maja 2000 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z J. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B. oraz (...) SA Oddział w Ł. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem tych firm w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 5.812,24 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej kolizji drogowej 16 kwietnia 2000 r. w B. na ul. (...) z udziałem rzekomo kierowanego przez niego samochodu marki P. (...) nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez J. W. samochodem marki F. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, (...)SA z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. (...) wypłaciło w dniu J. W. - właścicielowi samochodu F. (...), odszkodowanie w kwocie 2.400,00 zł oraz (...) S.A. wypłaciło S. K., jako właścicielowi samochodu marki P. (...), z tytułu ubezpieczenia AC odszkodowanie w kwocie 3.412,24 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk;

XXX.  w okresie od 30 września 2000 r. do 20 października 2000 r. w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie co najmniej 1000,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie kolizji drogowej zaistniałej 30 września 2000 r. w B. na ul. (...) z udziałem kierowanego przez niego samochodu marki P. (...) nr rej. (...), który zderzył się z prowadzonym przez A. L. (2) samochodem marki A. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, (...) SA wypłaciło S. K., jako właścicielowi samochodu marki P. (...), z tytułu ubezpieczenia AC odszkodowanie w kwocie 2.995,20 zł, przy czym świadomie powiększył on w tym pojeździe szkody powstałe podczas tej kolizji, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk;

XXXI.  w okresie od 2 września 2003 r. do 3 października 2003 r. w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) Oddział w B. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w bliżej nieokreślonej kwocie, nie większej niż 15.500,34 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie kolizji drogowej zaistniałej 2 września 2003 r. w B. na ul. (...) z udziałem kierowanego przez niego samochodu marki R. (...) nr rej. (...), który zderzył się z prowadzonym przez M. P. samochodem marki T. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, (...) SA z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki T. (...) wypłaciło S. K., jako właścicielowi samochodu R. (...), odszkodowanie w kwocie 15.500,00 zł, przy czym świadomie powiększył on w tym pojeździe szkody powstałe podczas tej kolizji, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk.

P. K. oraz D. S. (1) zostali oskarżeni to, że:

XXXII.  w okresie od 29 września 2003 r. do 16 października 2003 r. w B., działając ze sobą wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 14.300,00 zł, stanowiących odszkodowanie wypłacone z tytułu kolizji drogowej, za pomocą wyprowadzenia pracowników tej firmy w błąd co do okoliczności zaistnienia takiego zdarzenia, podczas którego kierowany przez P. K. samochód marki P. nr rej. (...) miał rzekomo zderzyć się z kierowanym przez D. S. (1) samochodem marki A. (...) nr rej. (...), podczas gdy w rzeczywistości kolizja taka została upozorowana, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

A. M. został oskarżony to, że:

XXXIII.  w okresie od 12 czerwca 2002 r. do 5 lipca 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z W. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. w W. Ekspozytury w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w kwocie 3.831,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 12 czerwca 2002 r. w B. przy ul. (...) kolizji z udziałem kierowanego przez niego samochodu marki V. (...) nr rej. (...), który uderzył w użytkowany przez W. K. pojazd marki B. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC samochodu V. (...) wypłaciła odszkodowanie w kwocie 3.831,00 zł J. K. - właścicielowi samochodu B., tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

R. M. został oskarżony to, że:

XXXIV. w okresie od 20 sierpnia 2004 r. do 22 września 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i z W. K. oraz z R. S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) SA Oddział w B., doprowadził wymienione (...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 18.085,30 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 20 sierpnia 2004 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez R. S. samochodu marki H. nr rej. (...), który nie zachowując należytej ostrożności, zajechał drogę rzekomo prawidłowo poruszającemu się pojazdowi marki R. nr rej. (...), kierowanemu przez K. K. (1), doprowadzając do zderzenia i uszkodzenia obu samochodów, w następstwie czego (...) SA Oddział w B. z tytułu ubezpieczenia AC pojazdu marki H. (...) wypłaciło R. M. - właścicielowi tego pojazdu, odszkodowanie w kwocie 6.980,31 zł oraz z tytułu ubezpieczenia OC samochodu marki H. (...) wypłaciło M. K. - właścicielowi samochodu R., odszkodowanie w kwocie 11.104,99 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

J. P. (2) został oskarżony to, że:

XXXV. w okresie od 20 grudnia 2003 r. do 21 stycznia 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z B. ]. oraz z P. J., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 11.644,61 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 20 grudnia 2003 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez niego samochodu marki C. nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez P. J. samochodem marki P. nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. nr rej. (...)wypłaciła mu, jako właścicielowi samochodu C., odszkodowanie w kwocie 8.043,24 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

W. P. został oskarżony to, że:

XXXVI. w okresie od co najmniej bliżej nieustalonego dnia w 1999 r. do dnia 11 grudnia 2007 r. w B., posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci: karabinu (...) (...) (...) (...)produkcji radzieckiej z 1944 r. nr (...) (...), pistoletu maszynowego (...) produkcji radzieckiej z 1943 r. oraz karabinu (...) (...) produkcji radzieckiej, tj. o przestępstwo z art. 263 § 2 kk;

XXXVII. w okresie od 2 czerwca 2002 r. do 8 lipca 2002 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z W. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Przedstawicielstwo w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 33.919,00 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 2 czerwca 2002 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez W. K. samochodu marki M. (...) nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez niego samochodem marki N. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytuł u ubezpieczenia OC pojazdu marki M. (...) wypłaciła A. P. - właścicielowi samochodu N. (...), odszkodowanie w kwocie 18.300,00 zł oraz z tytułu ubezpieczenia AC pojazdu marki M. (...) wypłaciła W. K. odszkodowanie w kwocie 15.619,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

M. R. został oskarżony to, że:

XXXVIII. w okresie od 4 grudnia 2003 r. do 23 grudnia 2003 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) i z W. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 26.387,60 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 4 grudnia 2003 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez W. K. samochodu marki O. (...) nr rej. (...), który rzekomo zderzył się z prowadzonym przez K. K. (1) samochodem marki V. (...) nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki V. (...) wypłaciła M. R. — właścicielowi samochodu O. (...), odszkodowanie w kwocie 15.019,60 zł oraz z tytułu ubezpieczenia AC pojazdu marki V. (...) wypłaciła K. K. (1) odszkodowanie w kwocie 11.368,00 zł, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

W. S. został oskarżony to, że:

XXXIX. w okresie od 12 kwietnia 2006 r. do 13 lipca 2006 r. w B. i Z., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...) S.A. (...) w B. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 15.697,05 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej kolizji drogowej, w ten sposób, że 12 kwietnia 2006 r. złożył w tym (...)oświadczenie o fikcyjnej kolizji drogowej, wskazując, iż tego dnia w Z., jadąc z B. w kierunku Ł., chcąc uniknąć czołowego zderzenia z jadącym z naprzeciwka samochodem osobowym, wyprzedzającym inny pojazd, zjechał na pobocze wskutek czego uderzył w drzewa, powodując uszkodzenia w samochodzie marki M. nr rej. (...), w następstwie czego (...) z tytułu ubezpieczenia AC pojazdu wypłaciło mu pieniądze w ww. kwocie tytułem odszkodowania, podczas gdy do uszkodzenia samochodu marki M. doszło w odmiennych okolicznościach, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk.

M. S. został oskarżony to, że:

XL. w okresie od 5 listopada 2004 r. do 13 grudnia 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z B. J. oraz z P. K. i M. G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników (...)S.A. Oddział w B., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia przez nich mieniem firmy w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 19.987,72 zł, jako nienależnego odszkodowania z tytułu fikcyjnej szkody komunikacyjnej powstałej w następstwie upozorowanej 5 listopada 2004 r. w B. na ul. (...) kolizji z udziałem rzekomo kierowanego przez P. K. samochodu marki P. nr rej. (...), który zderzył się z prowadzonym przez M. G. samochodem marki H. (...) nr rej. (...), a ten z kolei przesunął się i uderzył w samochód marki S. nr rej. (...), w następstwie czego, po zgłoszeniu tej kolizji, wyżej wymieniona firma ubezpieczeniowa z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu marki P. nr rej. (...) dokonała na jego rzecz wypłaty, jako właściciela samochodu marki H. (...) nr rej. (...), tytułem odszkodowania kwoty 19.700,00 zł oraz dokonała przelewu kwoty 287,72 zł tytułem odszkodowania na rzecz (...) Sp. z o.o. jako właścicielowi pojazdu S. nr rej. (...), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk.

J. S. został oskarżony o to, że:

XLI. w okresie od 16 grudnia 2003 r. do 9 stycznia 2004 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z P. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) S. A. Oddział w B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 15.619,60 zł, stanowiących odszkodowanie wypłacone z tytułu kolizji drogowej, za pomocą wprowadzenia pracownika tej firmy w błąd co do okoliczności zaistnienia takiego zdarzenia, podczas którego kierowany przez niego samochód marki R. (...) nr rej. (...) miał zostać uderzony przez samochód marki F. (...) nr rej. (...) kierowany przez P. K., podczas gdy w rzeczywistości kolizja taka została upozorowana, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk;

XLII. w okresie od 23 lipca 2004 r. do 26 sierpnia 2004 r. w B., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) S. A. Oddział w B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 14.939,20 zł, stanowiących odszkodowanie wypłacone z tytułu kolizji drogowej, za pomocą wprowadzenia pracownika tej firmy w błąd co do okoliczności zaistnienia takiego zdarzenia, podczas którego kierowany przez niego samochód marki R. (...) nr rej. (...) miał się zderzyć na trasie J. - B. z kierowanym przez B. J. samochodem marki V. (...) nr rej. (...), podczas gdy w rzeczywistości kolizja taka została upozorowana, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 04 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. III K 255/18 oskarżonych G. F. i Z. M. uznał za winnych popełnienia zarzuconego im w punkcie I komparycji wyroku czynu ustalając, iż działali wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą i wyeliminował z kwalifikacji czynu art. 298§1 kk i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał ich na kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonym na okresy próby wynoszące po 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego Z. M. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S. A kwoty 22.000,00 zł. w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego G. F. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...)S. A kwoty 6448 zł. w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Oskarżonego B. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punktach II – VI i VIII – XXIII komparycji wyroku ciągu przestępstw z tym iż wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynów II – VI i VIII – XX art. 298§1 kk oraz ustalił, iż czyny z punktu II – IV popełnił wspólnie i w porozumieniu z jeszcze inną ustaloną osobą i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał, zaś na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 91§1 kk w zw. z art. 33 §2 i 3 kk w zw. z art. 4§1 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 250 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 50 zł. Za czyn opisany w punkcie VII komparycji wyroku na mocy art. 270§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 85 kk, art. 86§1 kk art. 91§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 5 lat. Na mocy art. 46§1 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia w części szkód wyrządzonych czynami poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A.:

– z czynu IV opisanego w komparycji wyroku w kwocie 3750 zł;

- z czynu XIV opisanego w komparycji wyroku w kwocie 2100 zł.

Na mocy art. 46§1 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia w części szkód wyrządzonych czynami poprzez zapłatę na rzecz (...) S. A.:

– z czynu VIII opisanego w komparycji wyroku w kwocie 1000 zł;

- z czynu X opisanego w komparycji wyroku w kwocie 5600 zł;

- z czynu XI opisanego w komparycji wyroku w kwocie 4000 zł;

- z czynu XII opisanego w komparycji wyroku w kwocie 8500 zł;

- z czynu XV opisanego w komparycji wyroku w kwocie 3000 zł;

- z czynu XVII opisanego w komparycji wyroku solidarnie z M. S. w kwocie 18.400 zł;

- z czynu XIX opisanego w komparycji wyroku w kwocie 4000 zł;

- z czynu XX opisanego w komparycji wyroku solidarnie z P. K. i D. S. (2) w kwocie 14.300 zł;

- z czynu XXI opisanego w komparycji wyroku solidarnie z J. S. w kwocie 15.100 zł;

- z czynu XXII opisanego w komparycji wyroku w kwocie 3.100 zł;

- z czynu XXIII opisanego w komparycji wyroku solidarnie z J. S. w kwocie 14.900 zł.

Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego B. J. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A kwoty 2300 zł. z czynu opisanego w pkt V komparycji wyroku; kwoty 4000 zł. z czynu opisanego w pkt VI komparycji wyroku; kwoty 4300 zł. z czynu opisanego w pkt IX komparycji wyroku; kwoty 2.500 zł. z czynu opisanego w pkt XVI komparycji wyroku; kwoty 2200 zł. z czynu opisanego w pkt XVIII komparycji wyroku w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego B. J. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A kwoty 2100 zł. z czynu opisanego w pkt VI komparycji wyroku w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego B. J. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A kwoty 2500 zł. z czynu opisanego w pkt XIII komparycji wyroku w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Na mocy art. 63§1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 02 lipca 2007 r. do dnia 04.11.2007 r. uznając grzywną za uiszczoną w całości.

Oskarżoną K. K. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanego jej w punktach XXIV-XXVI komparycji wyroku ciągu przestępstw z tym iż wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynów art. 298§1 kk oraz ustalił, iż czyny z punktu XXIV i XXV popełniła wspólnie i w porozumieniu z jeszcze inną ustaloną osobą i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał, zaś na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art 91§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał ją na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonej na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonej K. K. (1) obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 7200 zł. z czynów opisanych w punktach XXIV i XXV komparycji wyroku oraz na rzecz (...) S.A kwoty 1200 zł. z czynu opisanego w pkt XXVI komparycji wyroku w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Oskarżonego Z. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie XXVII komparycji wyroku czynu z tym, iż z podstawy kwalifikacji czynu wyeliminował art. 298§1 kk i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego Z. K. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 1400 zł. w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Oskarżonego K. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach XXVII i XXVIII komparycji wyroku czynów z tym, iż z podstawy kwalifikacji czynów wyeliminował art. 298§1 kk i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk za każdy z tych czynów skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego K. S. karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego K. S. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 1000 zł. w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Oskarżonego S. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punktach XXIX i XXX komparycji wyroku ciągu przestępstw z tym, iż z podstawy kwalifikacji czynów wyeliminował art. 298§1 kk i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk w zw. z art. 91§1 kk skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn opisany w punkcie XXXI komparycji wyroku na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 kk, art. 91§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego S. K. karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego S. K. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 1500 zł. z czynu opisanego w punkcie XXIX komparycji wyroku i kwotę 2900 zł z czynu opisanego w punkcie XXX komparycji wyroku w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Na mocy art. 46§1 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego S. K. obowiązek naprawienia w części szkody wynikającej z czynu opisanego w punkcie XXXI komparycji wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 15.500 zł.

Oskarżonych P. K. i D. S. (2) uznał za winnych popełnienia zarzucanego im w punkcie XXXII komparycji wyroku czynu, z tym, iż wyeliminował z podstawy skazania art. 298§1 kk i za to na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał ich na kary po 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonym na okresy próby wynoszące po 2 lata wobec każdego z nich.

Oskarżonego A. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie XXXIII komparycji wyroku czynu, z tym, iż wyeliminował z podstawy skazania art. 298§1 kk i za to na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego A. M. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 1900 zł. w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Oskarżonego R. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie XXXIV komparycji wyroku czynu, z tym, iż wyeliminował z podstawy skazania art. 298§1 kk i za to na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego R. M. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 4500 zł. w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Oskarżonego J. P. (2) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie XXXV komparycji wyroku czynu, z tym, iż wyeliminował z podstawy skazania art. 298§1 kk i za to na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego J. P. (2) obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 2500 zł. w terminie 4 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Oskarżonego W. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to : - za czyn opisany w punkcie XXXVI komparycji wyroku na mocy art. 263§2 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; - za czyn opisany w punkcie XXXVII komparycji eliminując z podstawy skazania art. 298§1 kk na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego W. P. karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 46§1 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego W. P. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A kwoty 16.950 zł.

Oskarżonego M. R. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie XXXVIII komparycji wyroku czynu, z tym, iż wyeliminował z podstawy skazania art. 298§1 kk i za to na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego M. R. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 8700 zł. w terminie 8 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Oskarżonego W. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie XXXIX komparycji wyroku czynu i za to na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł wobec oskarżonego W. S. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 8000 zł. w terminie 8 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie XL komparycji wyroku czynu z tym, iż wyeliminował z podstawy skazania art. 298§1 kk i za to na mocy art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata.

Oskarżonego J. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach XLI i XLII komparycji wyroku ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 91§1 kk w zw. z art. 4§1 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata.

Zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych.

Apelację od powyższego orzeczenia wnieśli obrońcy oskarżonych D. S. (1), W. P., M. R., W. S., oskarżyciel publiczny oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. z siedzibą w S..

Obrońca oskarżonego D. S. (1) zaskarżył powyższy wyrok w całości w odniesieniu do swojego mocodawcy, na jego korzyść. Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt 2 k.p.k. orzeczeniu temu zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia tj.:

1.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej, a nie swobodnej oceny dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez nieuzasadnione uznanie, że świadczą o winie oskarżonego:

-

wyjaśnienia P. K. (nie zostało wskazane, czy zasługują na przyznanie waloru pełnej wiarygodności), podczas gdy wyjaśnienia te zawierają wiele sprzeczności, są niejasne i mogły być złożone jedynie w celu zmniejszenia własnej winy w niniejszym postępowaniu, oraz pod wpływem organów ścigania w toku postępowania przygotowawczego, a więc winny podlegać stosownej i pełnej weryfikacji, w szczególności gdy P. K. był wcześniej karany za uczestnictwo w licznych kolizjach (w przeciwieństwie od D. S. (1)), P. K. nie wyjaśnił jak doszło do zdarzenia, na czym polegało, kto kierował pojazdem, jak również zeznał że nigdy wcześniej nie spotkał D. S. (1) ani nie wyjaśnił na czym polegało zorganizowanie tej kolizji przez B. J. i skąd wynikało przekonanie P. K. o wtajemniczeniu D. S. (1) w kolizję - w szczególności w sytuacji gdy D. S. (1) wyjaśnił że nie znał i nigdy nie rozmawiał z P. K. przed kolizją, jak również nie zna i nigdy nie spotkał B. J., jak również obaj uczestnicy kolizji - są zgodni, że kolizja miała miejsce w rzeczywistości;

-

opinia biegłego sądowego z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych T. P., pomimo iż opinia ta została sporządzona lata po zdarzeniu, w oparciu o wątpliwej jakości fotografie samochodów oraz lakoniczne opisy uszkodzeń samochodów zawarte w aktach szkodowych, zawierała istotne braki w założeniach odnośnie np. prędkości z jaką poruszały się samochody, a także opinia jest sprzeczna co do przebiegu kolizji nawet z wyjaśnieniami P. K., któremu zdaje się zawierzył Sąd wydając wyrok skazujący , bowiem biegły stwierdza o uderzeniu stojącego samochodu, natomiast uczestnicy kolizji mówią o poruszających się pojazdach; jak również pominięciu przy ocenie rzetelności tej opinii, iż opinia została sporządzona na etapie postępowania przygotowawczego, razem z innymi opiniami w tej sprawie, a więc z uwagi na ilość kolizji i powiązań osobowych u większości oskarżonych, powstaje uzasadniona wątpliwość o zdolności biegłego do rzetelnego, samodzielnego potraktowania każdej badanej szkody indywidualnie .

2. art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy w szczególności przebiegu zdarzenia z dnia 29 września 2003 roku na skutek oddalenia wniosków dowodowych obrońcy oskarżonego złożonych w toku rozprawy w dniu 21 marca 2018 roku, jako zmierzających do przedłużenia postępowania jak również na rzekomy brak wskazania zastrzeżeń do opinii biegłego, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, gdyż dopiero przeprowadzenie w/w dowodu w korelacji z dotychczas zebranym materiałem dowodowym mogło wskazywać, czy oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, jak również w sytuacji gdy obrońca konkretnie, szczegółowo wypunktował wszelkie błędy opinii oraz uprawdopodobnił zasadność dopuszczenia nowej opinii biegłego sądowego przedstawiając prywatną opinię biegłego odpowiedniej specjalności, który nie wykluczył, że zdarzenie miało charakter losowy - o czym świadczy bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych, braku rozpatrywania sytuacji każdego z oskarżonych w niniejszej sprawie indywidualnie;

3. art. 410 k.p.k. polegające na:

- pominięciu przy dokonaniu ustaleń faktycznych istotnego dowodu świadczącego na korzyść oskarżonego D. S. (1) w postaci wyjaśnień B. J. i tym samym ustalenie winy jedynie w oparciu o część materiału dowodowego zebranego w sprawie, w sytuacji gdy pomimo przypuszczeń P. K. odnośnie zorganizowania fikcyjnej kolizji przez B. J., w szczegółowych wyjaśnieniach B. J. na temat wielu osób z aktu oskarżenia i kolizji, imię i nazwisko D. S. (1) nie pada ani razu, co w świetle wyjaśnień D. S. (1) odnośnie braku jakiejkolwiek znajomości pomiędzy współoskarżonymi odnośnie tej sprawie, jest niezwykle doniosłym w skutkach błędem procedury oceny dowodów;

- braku przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oraz postępowaniu sądowym likwidatora ubezpieczyciela inż. T. B., który wykonywał zdjęcia pojazdów oraz dokonywał ich oceny, w sytuacji gdy jego zeznania mogłyby posłużyć rzetelnemu ustaleniu uszkodzeń pojazdów, okoliczności zdarzenia, osób obecnych u ubezpieczyciela, ich zachowania, itp.

4. art. 5 § 2 k.p.k. zgodnie z którym nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego oraz wydaniu wyroku skazującego, pomimo zaistnienia w sprawie nie dających się usunąć wątpliwości na temat przebiegu zdarzenia z dnia 29 września 2003 roku, tj. odnośnie tego czy zderzenie samochodów nastąpiło w dniu i miejscu opisywanym przez oskarżonego D. S. (1) oraz w jaki sposób (samochody poruszały się, czy też jeden stał w momencie uderzenia), dlaczego B. J., który rzekomo zaplanował sfingowaną kolizję z udziałem oskarżonego D. S. (1), pomimo przesłuchiwania go przez organy ścigania oraz ujawnienia wielu zdarzeń nie wspomniał nigdy o znajomości z D. S. (1) oraz zaplanowaniu kolizji z dnia 29 września 2003 roku, w jaki sposób D. S. (1) miał zostać wtajemniczony w sfingowaną kolizję, skoro nigdy niej spotkał B. J., ani z nim nie rozmawiał, jak również P. K. nie wyjaśnił z uwagi na brak pamięci, jak wyglądało dokładnie zdarzenie zarzucone w akcie oskarżenia oraz skąd wynikało jego przekonanie o wtajemniczeniu w sfingowaną kolizji D. S. (1);

5. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia z pozornym uzasadnieniem, które zawiera jedynie zdawkowe i arbitralne wzmianki, w którym:

- brak jest przeprowadzenia analizy wszystkich zebranych dowodów zgromadzonych w sprawie i brak podania przyczyny dania wiary tym dowodom, pomimo że niektóre dowody były sprzeczne wobec siebie,

-

zupełnie pominięto w ocenie dowody powołane przez obronę i wyjaśnienia oskarżonego,

- znajduje się jedynie powierzchniowe powołanie znamion ustawowych przypisanego przestępstwa,

- sumarycznie powołano wszystkie dowodowy, z których ma wynikać całokształt ustalonego stanu faktycznego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. obrońca wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji i uniewinnienie D. S. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonych B. J., K. K. (1), W. P. i W. S. - w zakresie orzeczenia o karze.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 4 kpk zarzucił powyższemu wyrokowi rażącą niewspółmierność kar orzeczonych wobec:

1. B. J., a mianowicie kary jednostkowej 2 lat pozbawienia wolności za czyny stanowiące ciąg przestępstw z art. 286 § 1 kk oraz kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat, podczas gdy prawidłowe uwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary, a w szczególności stopnia społecznej szkodliwości czynów, motywacji i sposobu zachowania się sprawcy oraz rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstw, a ponadto wzgląd na cele wychowawcze i zapobiegawcze kary oraz jej społeczne oddziaływanie, przemawia za orzeczeniem wobec tego oskarżonego kary jednostkowej pozbawienia wolności i kary łącznej pozbawienia wolności w wyższym wymiarze oraz bez warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej;

2. K. K. (1), a mianowicie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata, podczas gdy prawidłowe uwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary, a w szczególności stopnia społecznej szkodliwości czynów, motywacji i sposobu zachowania się sprawcy oraz rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstw, a ponadto wzgląd na cele wychowawcze i zapobiegawcze kary oraz jej społeczne oddziaływanie, przemawia za orzeczeniem wobec tej oskarżonej kary jednostkowej pozbawienia wolności w wyższym wymiarze;

3. W. P., a mianowicie kary jednostkowej 6 miesięcy, pozbawienia wolności za czyn z art. 286 § 1 kk oraz kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowe uwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary, a w szczególności stopnia i społecznej szkodliwości czynów, motywacji i sposobu zachowania się sprawcy oraz rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstw, a ponadto wzgląd na cele wychowawcze i zapobiegawcze kary oraz jej społeczne oddziaływanie, przemawia za orzeczeniem wobec tego oskarżonego kary jednostkowej pozbawienia wolności i kary łącznej pozbawienia wolności w wyższym wymiarze;

4. W. S., a mianowicie obowiązku naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S. A. kwoty 8.000,00 zł, podczas gdy prawidłowe uwzględnienie wszystkich okoliczności związanych z popełnieniem przez oskarżonego przestępstwa z art. 286 § 1 kk, a w tym także z wypłatą nienależnego mu odszkodowania, przemawiają za orzeczeniem obowiązku naprawienia szkody w całości.

Na zasadzie art. 437 § 1 kpk oskarżyciel wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a) w pkt. V. wymierzenie B. J. kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

b) w pkt. VII. wymierzenie B. J. kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

c) uchylenie pkt. VIII.;

d) w pkt. XV. wymierzenie K. K. (1) kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

e) w pkt. XLI. wymierzenie W. P. za czyn z art. 286 § 1 kk kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

f) w pkt. XLII. wymierzenie W. P. kary łącznej 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

g) w pkt. L. orzeczenie wobec W. S. obowiązku naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S. A. kwoty 15.697,05 zł w terminie 8 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

Obrońca oskarżonego M. R. na podstawie art. 444 k.p.k. i art. 425 § 1 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości, na korzyść M. R..

Na podstawie art. 438 pkt. 2, 3 k.p.k. w zw. z art. 427 § 2 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił:

a. Obrazę przepisów postępowania karnego mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

- art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które przemawiałyby na korzyść oskarżonego, a także rozstrzygnięcie nieusuwalnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego w szczególności w sytuacji braku materialnych dowodów popełnia przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa.

- art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przypisanie oskarżonemu zachowań, które nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, co skutkowało przypisaniem oskarżonemu winy w zakresie zarzucanego mu czynu - w sytuacji gdy,

- po pierwsze, brak jest jakichkolwiek dowodów i ustaleń wskazujących kiedy wszyscy oskarżeni mieli wejść w porozumienie, co do wyłudzenia odszkodowania,

- po drugie, że działali wspólnie, w sytuacji gdy, podejmowane czynności przez poszczególnych oskarżonych można zindywidualizować i dzieli je znacząca odległość czasowa,

- po trzecie pominięcie okoliczności, iż oskarżony M. R. nie brał udziału w przedmiotowej kolizji, nie było go na miejscu kolizji, dowiedział się o niej dopiero po zdarzeniu, nie wiedział kto brał w niej udział, gdzie miała miejsce, jakie uszkodzenia miał samochód,

powodująca w efekcie poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, mających istotny wpływ na treść wyroku i w rezultacie niesłuszne uznanie oskarżonego M. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

b. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, mający istotny wpływ na rozstrzygnięcie, a w szczególności:

- błędne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu przy jednoczesnym pominięciu dokładnych ustaleń, co do sposobu rzekomego współdziałania.

- zaniechanie jakichkolwiek ustaleń w zakresie wskazania, który ze sprawców jakie czynności podejmował i z jakim zamiarem, co chciał, a na co się godził.

Na podstawie art. 437 k.p.k. obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. R. od zarzucanego mu czynu.

Obrońca oskarżonego W. S. na podstawie art. 444 k.p.k. i art. 425 § 1 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości na korzyść mocodawcy.

I. Na podstawie art. 438 pkt. 2, 3 k.p.k. w zw. z art. 427 § 2 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił:

a. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez odmówienie uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego W. S. złożonych w toku przewodu sądowego, ustalenie stanu faktycznego tylko i wyłącznie na podstawie opinii biegłego sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym w sposób nierzetelny i pod z góry założoną tezę, nieuwzględnieniu ekspertyzy prywatnej potwierdzającej wersję przebiegu zdarzenia podawaną przez oskarżonego i podważającą wiarygodność opinii biegłego sporządzonej w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do całkowicie dowolnego przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

b. Obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

- art. 167 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt. 5 k.p.k., poprzez niesłuszne oddalenie wniosku dowodowego skazanego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego wobec uznania, że wniosek ten w oczywisty sposób zmierza do przedłużenia postępowania, brak należytego uzasadnienia stanowiska w tym zakresie, w sytuacji, gdy wniosek ten został zgłoszony na rozprawie 5 września 2017 roku, a więc na 5 miesięcy przed zamknięciem przewodu sądowego, wniosek powyższy dotyczył istotnych okoliczności sprawy, brak było podstaw dla przyjęcia, że zmierza on do przedłużenia postępowania, co w stopniu poważnym ograniczyło prawo do obrony W. S.;

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 3 k.p.k. w zw. z art. 368 k.p.k. poprzez nierozpoznanie i pominięcie wniosków dowodowych obrońcy oskarżonego zgłoszonych w toku przewodu sądowego na rozprawie w dniu 05 września 2017 roku, podczas gdy przeprowadzenie dowodów wskazanych we wniosku dowodowym może doprowadzić do jednoznacznego wskazania, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu;

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., polegającą na oparciu orzeczenia w przedmiotowej sprawie wyłącznie na opinii biegłego, która zdaniem Sądu potwierdziła oskarżenie, z bezzasadnym pominięciem zawnioskowanych przez obronę dowodów, które ją podważały, co stanowiło skutek przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów, podjęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego w sposób uniemożliwiający ustalenie prawdy obiektywnej i sformułowania w ramach tej oceny niesłusznych merytorycznie wniosków, iż W. S. dokonał zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego w sprawie nie pozwala na przyjęcie jego sprawstwa.

Na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie W. S. od zarzucanego mu czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego W. P. zaskarżył wyrok w zakresie wszystkich zarzucanych w/w czynów, w całości.

W odniesieniu do czynu z art. 263 § 2 kk (ujętego w punkcie XXXVI komparycji wyroku):

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438 pkt 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym popełnienia zarzuconego mu czynu, podczas gdy z wyjaśnień W. P. oraz opinii z przeprowadzonych badań broni i balistyki, a także protokołu zatrzymania rzeczy wynika jednoznacznie, że oskarżony nie pozostawał w żadnej z wymaganych postaci umyślności, bowiem posiadana przez niego broń nie nadawała się do oddania strzału (pozbawiona była cech użytkowych), a zatem oskarżony pozostawał w uzasadnionym przekonaniu, że posiadanie takich elementów broni nie wymaga zezwolenia, co w konsekwencji doprowadziło do niezasadnego skazania oskarżonego za zarzucany mu czyn;

W odniesieniu do czynu z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk (ujętego w punkcie XXXVI komparycji wyroku):

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania tj. art. 201 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk, poprzez niezasadne oddalenie wniosku obrońcy o wezwanie na termin rozprawy i przesłuchanie biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr. inż. S. S., podczas gdy opinia ta zawierała istotne wady oraz istniały podstawowe kwestie, które nadal wymagają wyjaśnienia z wykorzystaniem wiedzy specjalnej, co uniemożliwiło analizę dowodu i wykazanie ewidentnych błędów w ustaleniach dokonanych przez biegłego, co w konsekwencji spowodowało naruszenie prawa oskarżonego do obrony;

2. obrazę przepisu postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego polegającą na oparciu się na niezupełnej i ogólnej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr. inż. S. S. oraz bezpodstawną odmowę przypisania waloru wiarygodności spójnym i logicznym wyjaśnieniom złożonym przez W. P., jak też dokumentom sporządzonym wskutek kolizji, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia przez Sąd I instancji, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu;

3. obrazę przepisu postępowania tj. art. 424 § 1 kpk poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu skarżonego wyroku wszystkich jego obligatoryjnych elementów polegający na niewyjaśnieniu przez Sąd I instancji, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych do opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr. inż. S. S. za wiarygodne i oparł się wyłącznie na w/w opinii mimo ewidentnych uchybień dokonanych przez biegłego, co wyłącza odniesienie się w sposób merytoryczny do twierdzeń Sądu I instancji i uniemożliwia dokonanie kontroli instancyjnej skarżonego orzeczenia.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 kpk w zw. z art. 437 § 1 i 2 kpk obrońca wniósł o rozwiązanie kary łącznej oraz:

w odniesieniu do czynu z art. 263 § 2 kk (ujętego w punkcie XXXVI komparycji wyroku) wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego zarzucanego mu czynu.

W odniesieniu do czynu z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk (ujętego w punkcie XXXVI komparycji wyroku), wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

ewentualnie, na wypadek jakby Sąd II instancji uznał, że w niniejszej sprawie nie zachodzi potrzeba przeprowadzenia postępowania sądowego w całości wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Wniósł również o uzupełnienie materiału dowodowego w sprawie poprzez wezwanie na termin rozprawy i przesłuchanie biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr. inż. S. S., celem umożliwienia zadania mu pytań zmierzających do wyjaśnienia uchybień opisanych w uzasadnieniu apelacji.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. z siedzibą w S. , na podstawie art. 425 § 2 kpk i art. 444 § 1 kpk zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku na niekorzyść S. K. w części dotyczącej orzeczenia obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) S.A. — pkt. XXIX wyroku oraz na niekorzyść W. P. w części dotyczącej orzeczenia obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) S.A. – pkt. XLIV wyroku.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz 438 pkt. 1 k.p.k. zarzucił temu wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art 46 § 1 k.k. polegający na nałożeniu na oskarżonych obowiązków naprawienia szkód w części, w sytuacji gdy zgodnie z dyspozycją przepisu art 46 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. przy złożeniu wniosku o naprawienie szkody przez pokrzywdzonego sąd jest zobligowany do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w całości.

Na podstawie art 437 § 2 k.p.k. pełnomocnik wniósł o:

1.  zmianę pkt. XXIX zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie wobec oskarżonego S. K. obowiązku naprawienia w całości szkody wynikającej z czynu opisanego w punkcie XXXI komparycji wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 29.980,34 zł,

2. zmianę pkt. XLIV zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie wobec oskarżonego R. P. obowiązku naprawienia w całości szkody wynikającej z czynu opisanego w punkcie XXXVI komparycji wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) SA. kwoty 33.919,60 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Ponieważ wnioski o uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego złożyły dwa podmioty – obrońca D. S. (1) co do mocodawcy oraz prokurator co do oskarżonych B. J., K. K. (1), W. P. oraz M. R. w oparciu o art. 457 § 2 k.p.k. w zw. z art. 422 § 2 k.p.k. w zw. z art. 423 § 1a k.p.k. Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do tych części wyroku, do których odnosiły się złożone wnioski.

Apelacja wniesiona przez obrońcę D. S. (1) okazała się niezasadna. Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia zawartych w nich zarzutów w stopniu skutkującym koniecznością uwzględnienia końcowych wniosków.

Sąd I Instancji nie dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego, mającej wpływ na treść orzeczenia, wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego.

Generalnie zauważyć należy, że Sąd Rejonowy w sposób wysoce pobieżny ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Końcowo wyciągnął właściwe wnioski w zakresie uznania winy D. S. (1), co do popełnionego przez niego czynu. Sąd Odwoławczy stwierdził, iż Sąd I Instancji naruszył dyspozycję art. 424 § 1 k.p.k. jeśli chodzi o treść uzasadnienia. Omówienie dowodów jest powierzchowne, sztampowe, schematyczne, co do przeważającej ilości czynów i rzeczywiście strony oraz ich przedstawiciele mogli mieć trudności z odtworzeniem toku rozumowania Sądu. Nie zostały rozważone również wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Jednak uchybienia przepisom proceduralnym, powstałe na etapie sporządzania pisemnych motywów rozstrzygnięcia, w przypadku wydania prawidłowego wyroku, nie mogą mieć wpływu na treść rozstrzygnięcia i skutkować jego modyfikacją lub uchyleniem. Odnosząc się do naruszenia przez Sąd I Instancji zasady swobodnej oceny dowodów zaznaczyć należy, że zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez Sąd I Instancji, prowadzących do wniosku, iż przekracza ona granice swobodnej oceny. Tymczasem argumentacja zawarta w uzasadnieniu apelacji nie wykazuje w istocie, że rozumowanie Sądu Rejonowego jest nielogiczne i wadliwe.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd nie naruszył przepisów prawa procesowego wskazanych w apelacji w stopniu mającym wpływ na treść rozstrzygnięcia wydanego w sprawie D. S. (1).

Przypisując czyn oskarżonemu Sąd oparł się na dowodach w postaci akt szkody (zał. 35), obciążających wyjaśnieniach współoskarżonego P. K. oraz opinii biegłego T. P.. Do akt została złożona prywatna opinia eksperta S. H. sporządzona w dniu 03 marca 2018 r., z której wynika, że „przedłożone do opiniowania materiały nie pozwalają na jednoznaczną odpowiedź na pytanie – Czy uszkodzenie samochodu A. mogło być skutkiem losowego zdarzenia z samochodem P.?”. Ekspertyza została zamówiona przez stronę oskarżoną, pod koniec procesu, kiedy cały materiał dowodowy obciążający w/w był znany. Co istotne ekspert wziął pod uwagę oświadczenie D. S. (1) z dnia 17 lutego 2018 r. Podsądny szczegółowo opisał zdarzenie włącznie z prędkością, z którą się poruszał, tor ruchu obydwóch pojazdów oraz podjęte manewry obronne (k. 7656v). Kilka miesięcy wcześniej, składając na początku procesu przed Sądem wyjaśnienia, w/w wyjaśnił. „… jedyne co mogę powiedzieć z tego co pamiętam to kolizja miała miejsce … Kolizja … Miała trochę inny przebieg. … Pan K. we mnie uderzył. Było inaczej. Ja mogłem jechać szybciej, on mi zajechał drogę i zderzyliśmy się bokami. …Ja jechałem sporo szybciej niż jest w zarzucie, niż jest w aktach. Odnoszę się tu do opinii biegłego. … współuczestnik kolizji, on ewidentnie się zagapił, wjechał pode mnie” (k. 7556). Niewiarygodnym i dokonanym jedynie na potrzeby opinie jest sprecyzowanie wyjaśnień po prawie 15 latach od zdarzenia i wcześniejszym oświadczeniu na początku procesu, że pamięta się jedynie, iż do kolizji doszło. Biegły sądowy wydając opinię oparł się oświadczeniach uczestników zgłaszanego zdarzenia, opisach uszkodzeń samochodu A. oraz zdjęciach uszkodzonego P.. Wbrew twierdzeniom skarżącego zdjęcia znajdujące się w aktach szkody są dobrej jakości i bez najmniejszego problemu w oparciu o nie można było ocenić uszkodzenia pojazdów. W istocie opinia nie zawiera braków, które wskazuje skarżący, co więcej kwalifikując je do kategorii istotnych. Sporządzenie opinii po latach od momentu wypłaty odszkodowania nie było w ocenie Sadu Okręgowego przeszkodą do oceny opisów zdarzenia, w jakich szkoda miała powstać w porównaniu z uszkodzeniami pojazdów. Zupełnie gołosłownym jest twierdzenie, że biegły nie dokonał założeń co do prędkości w których poruszały się pojazdy. Biegły opisał dwa warianty – obydwa pojazdy poruszające się z prędkościami zbliżonymi – 50 km/h oraz „A.” porusza się z prędkością 50 km/h, zaś P. – około 40 km/h. W symulacjach dokonywanych w programie (...) w każdym przypadku, w którym zgodnie z relacją D. S. (1) P. K. powodował stłuczkę (P. K.: „… zajechałem drogę i uderzyłem w prawy bok A.”) powinno dojść do wtórnego zderzenia się pojazdów swoimi bokami. Tym samym powinny w pierwszej kolejności powstać relatywnie duże odkształcenia nadwozi w miejscu ich pierwszego kontaktu, a następnie spowodowane obrotem samochodu marki „P.” w prawo i uderzeniem lewym bokiem w prawy bok samochodu marki „A.”. Takich odkształceń nie stwierdzono. Skarżący wskazuje na sprzeczności występujące w opinii, które tak naprawdę nie występują. Obrońca podnosi, że biegły wskazał, że P. stał i spotkał się z twardą przeszkodą, a przecież zgodnie z wyjaśnieniami D. S. (1) i P. K. pojazdy znajdowały się w ruchu. T. P. stwierdził , że uszkodzenia samochodu P. od okolicy pomiędzy tylną częścią przedniego błotnika do okolicy środkowej części przednich drzwi (powierzchniowe liniowe zarysowania z niewielkimi ubytkami lakieru) powstały w wyniku krótkotrwałego otarcia o twardą przeszkodę lub w wyniku zderzenia z twardą przeszkodą w chwili, gdy pojazd stał. Skarżący zdaje się nie zauważać, że w zarzucie jest mowa o upozorowanej kolizji, trudno więc przyjmować za prawdziwe oświadczenia składane przez uczestników u ubezpieczyciela. Przecież to właśnie sprzeczność wskazań kierowców z charakterem uszkodzeń samochodów stała się podstawą postawienia zarzutu. Poza tym z wyjaśnień P. K. wynika, że kolizja była upozorowana. „ … samochody rzeczywiście się chyba zderzyły … ale było to zrobione specjalnie. … Nie pamiętam, czy do ego zdarzenia doszło w tym samym miejscu, czy wcześniej stuknęliśmy się w innym i pojechaliśmy w inne. Z całą pewnością doszło do stuknięcia w celu zrobienia uszkodzeń samochodu … Ja z tego co pamiętam to miałem uderzyć w ten samochód A. trzy albo dwa razy” (k. 6486). Skoro P. K. twierdzi, że niekoniecznie do zderzenia mogło dojść w miejscu opisanym ubezpieczycielowi, co najmniej dwukrotnie uszkadzał samochód „A.” to biegły sądowy wyciągnął prawidłowe wnioski, że „brak jest podstaw do uznania, że doszło do przedmiotowej kolizji w miejscu i okolicznościach podanych w oświadczeniach”. Za całkowicie dowolne i nieoparte na jakichkolwiek podstawach Sąd Okręgowy uznaje dywagacje obrońcy, iż są uzasadnione wątpliwości o zdolności biegłego do rzetelnego, samodzielnego potraktowania każdej badanej szkody indywidualnie skoro sporządzał opinię na etapie postępowania przygotowawczego, razem z innymi opiniami w tej sprawie (duża ilość kolizji i powiązań osobowych u większości oskarżonych). W gruncie rzeczy doświadczony kierowca w oparciu o materiały na których opierał się biegły wyciągnąłby podobne wnioski, ponieważ opinia nie była skomplikowana, pod uwagę należało wziąć kilka okoliczności i zestawić je ze sobą. Prawidłowo Sąd przyjął, że wnioski dowodowe złożone w dniu 21 marca 2018 r. w sposób oczywisty zmierzają do przedłużenia postępowania i ich nie uwzględnił, ponieważ sformułowane w punkcie 1 zarzuty w rzeczywistości są dowolnymi dywagacjami nie opartymi na materiale dowodowym zgromadzonym w aktach i opinii biegłego. Zatem nie doszło do naruszenia art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. Uzupełniając uzasadnienie co do uszkodzeń P. – wystarczającym w ocenie Sądu był materiał fotograficzny znajdujący się w aktach szkodowych aby stwierdzić, że liniowe zarysowania lewego boku samochodu nie powstały w zdarzeniu opisanym w zgłoszeniu, co więcej brak jest uszkodzeń w przypadku obydwu pojazdów, które powinny powstać. Biegły pośrednio odpowiedział na zgłaszaną we wniosku wątpliwość odnośnie spowodowania uszkodzeń w innym miejscu niż wynika to z oświadczeń kierowców (pkt 1 wniosków). Wobec wskazań P. K. o możliwości dwukrotnego lub trzykrotnego wcześniejszego uderzania w samochód „A.” okoliczność którą miałby uzupełnić biegły „czy kierowcy samodzielnie mogliby kierować tymi pojazdami” nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia zarzutu. Sąd Odwoławczy uznał, że w sposób prawidłowy Sąd Rejonowy po analizie prywatnej opinii uznał, że nie ma podstaw do powzięcia uzasadnionych wątpliwości co do opinii biegłego. W ocenie Sądu Okręgowego została ona sporządzona na zlecenie oskarżonego pod określone okoliczności wskazane w 2018 roku przez w/w, w celu zasiania wątpliwości co do opinii sądowej.

Kolejnym chybionym zarzutem jest twierdzenie, że Sąd nie wziął pod uwagę zeznań B. J., który w ogóle nie wspomina o D. S. (1) (art. 410 k.p.k.). Faktycznie z wyjaśnień P. K. wynika, że B. S. był znajomym B. J. i to na jego polecenie, tak jak w przypadku innych upozorowanych kolizji wziął w niej udział. Zresztą w zamian za udział w pozorowanych kolizjach dostał od B. J. (1) P.. Zupełnie nie wiadomo jak milczenie B. J. co do D. S. (1) miałoby przemawiać na korzyść tego ostatniego. Powszechnym w postępowaniach karnych jest swobodne składanie wyjaśnień przez oskarżonych i brak jakichkolwiek gwarancji, że podają oni prawdziwe i pełne okoliczności danego zdarzenia. Skarżący i oskarżony mieli prawo brać udział w czynnościach sądowych z udziałem B. J. oraz P. K. i w miarę procesowych możliwości, w razie nieskorzystania z prawa do odmowy składania wyjaśnień bądź odpowiedzi na pytania dążyć do wyjaśnienia wszystkich okoliczności zdarzenia objętego zarzutem. Z całą pewnością powyższe nie może być traktowane jako wątpliwość objęta art. 5 § 2 k.p.k. świadcząca o niewinności oskarżonego. Sąd I Instancji nie naruszył zasady procesowej określonej w art. 5 § 2 k.p.k. nakazującej tłumaczenie wątpliwości w sprawie na korzyść oskarżonego bowiem zasada ta dotyczy wątpliwości, jakie w trakcie postępowania może lub powinien powziąć Sąd orzekający. W razie zaistnienia takiej sytuacji w sprawie i rozstrzygnięciu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, zasadnym staje się zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Dodać i podkreślić należy, że wątpliwości musi mieć sąd orzekający, a nie strona. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zaistniała. Jak wyżej wskazano wyjaśnienia P. K. w sposób jednoznaczny przemawiają za winą oskarżonego D. S. (1). Nie ma przy tym znaczenia ani branie udziału w szeregu kolizji i uprzednia karalność składającego obciążające wyjaśnienia ani niekaralność mocodawcy obrońcy i jednostkowy zarzut. Sąd Odwoławczy nie podzielił podejrzeń obrońcy, co do prawdziwości wyjaśnień P. K., biorąc pod uwagę etap postępowania na którym obciążył współoskarżonego oraz sposób w jaki to zrobił (poziom szczegółowości wyjaśnień). Istotnym jest, że obciążając D. S. (1), w/w obciążył również siebie, co oczywiście oznaczało skazanie za kolejny czyn i wymierzenie stosownej kary.

Sąd Okręgowy nie podzielił także zarzutu w części dotyczącej nieprzesłuchania w toku postępowania przygotowawczego i sądowego likwidatora ubezpieczyciela T. B. na okoliczność uszkodzeń pojazdów, okoliczności zdarzenia, osób obecnych u ubezpieczyciela, ich zachowania. Efekt pracy likwidatora szkody możemy odnaleźć w aktach szkodowych. Na potrzeby niniejszej sprawy wystarczające okazały się dowody zgromadzone w postępowaniu przygotowawczym. Nie było podstaw do dopuszczania z urzędu dowodu z przesłuchania w charakterze świadka likwidatora szkody.

Jedynym trafnym zarzutem apelującego jest wskazanie naruszenia przez Sąd art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. Uzasadnienie Sądu Rejonowego jest wyjątkowo skromne, oparte na powielanych motywach, zawierające braki w omówieniu dowodów, na których oparto stwierdzenie winy D. S. (1). Jednak tylko naruszenie przepisów postępowania karnego, które miało wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia może być podstawą ingerencji w orzeczenie (art. 438 pkt 2 k.p.k.). Wydanie wyroku poprzedza sporządzenie pisemnych jego motywów i po części błędne czy niepełne uzasadnienie nie mogło mieć wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia. A w przypadku D. S. (1) Sąd Odwoławczy stwierdził, że rozstrzygnięcie Sądu jest słuszne i sprawiedliwe, znajdujące oparcie w zgromadzonych, omówionych powyżej dowodach. Z tych względów apelację obrońcy w/w uznano za niezasadną.

Odnosząc się do apelacji prokuratora jedynie w części zasługiwała ona na uwzględnienie.

Sąd Odwoławczy nie podzielił zarzutów dotyczących rażącej niewspółmierności kar orzeczonych oskarżonym B. J., K. K. (1) i W. P.. Zgodnie z przyjętą w orzecznictwie i piśmiennictwie definicją rażącej niewspółmierności kary zachodzi ona wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Niewspółmierność kary zachodziłaby zatem wówczas, gdy zastosowane w niniejszej sprawie kary, wymierzone za przypisane oskarżonym przestępstwa, nie odzwierciedlałaby należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynów oraz nie uwzględniałaby w wystarczającej mierze celów kary (wyr. SN z 30.11.1990 r. WR 363/90, OSNKW 1991, Nr 7-9, poz. 39, LEX nr 20452). Uznaje się również, że zarzut rażącej niewspółmierności, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieszcząca się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia czynu zabronionego, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w odczuciu społecznym jest karą niesprawiedliwą (wyr. SN z 11.04.1985 r. V KRN 178/85, OSNKW 1985, Nr 7-8, poz. 60, LEX nr 20053). Ponadto w literaturze przyjmuje się stanowisko, że rażąca niewspółmierność orzeczonej kary ma miejsce wówczas, gdy pozostaje ona w dysproporcji ze stopniem winy sprawcy, stopniem społecznej szkodliwości czynu, prewencją szczególną i ogólną, karą żądaną a karą wymierzoną, oceną stopnia społecznej szkodliwości czynu (K. Łotewski „Apelacja”). W ocenie Sądu Okręgowego biorąc pod uwagę powyżej przywołane definicje należało uznać, że w niniejszej sprawie nie zachodzi rażąca niewspółmierność orzeczonych wobec sprawców B. J., K. K. (1) i W. P. kar pozbawienia wolności. Sąd Odwoławczy podziela wskazania oskarżyciela, iż dwadzieścia jeden przestępstw popełnionych przez B. J. cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Z materiałów dowodowych wynika, że był on inicjatorem wielu zachowań przestępczych objętych aktem oskarżenia w niniejszej sprawie, do przestępczego procederu namówił konkubinę, członków rodziny i znajomych. Na daty popełniania czynów przestępczy proceder uczynił swoim pomysłem na łatwy dochód i wygodne życie. Swoimi działaniami wyrządził poważne szkody w majątku ubezpieczycieli powodując wypłatę przez w/w podmioty kwoty łącznej 267.635,23 zł. Jednak powyższe zdecydowanie obciążające okoliczności nie są w stanie przełamać występujących w sprawie okoliczności łagodzących. W momencie rozpoczęcia przestępczej działalności w listopadzie 2001 r. w/w miał ukończone 23 lata. Działalność objętą zarzutami w/w zakończył niespełna 3 lata później. Był młodym, niedoświadczonym życiowo mężczyzną, jednostką niedojrzałą społecznie. Biorąc pod uwagę uprzednią niekaralność w/w w czasookresie objętym przypisanymi czynami, jak również w późniejszym okresie na terenie Rzeczypospolitej Polskiej do momentu nieprawomocnego skazania przez Sąd Rejonowy w dniu 04 kwietnia 2018 r. można przyjąć, że przez 14 lat w/w dojrzał psychicznie, zrozumiał naganność swojego postępowania i w chwili obecnej jest pełnowartościowym, niewymagającym resocjalizacji w warunkach izolacji członkiem społeczeństwa. Sąd Okręgowy jest przekonany, że obecny 40-letni mężczyzna jest zupełnie innym człowiekiem niż 23-latek rozpoczynający przestępczą działalność. Wbrew twierdzeniom skarżącego, który nie wydaje się przykładać istotnej wagi do czasu jaki upłynął od momentu popełnienia przestępstw do czasu skazania za te czyny, w ocenie Sądu Okręgowego jest to istotna okoliczność odnosząca się do każdego z trójki w/w oskarżonych. Trwające wiele lat postępowanie przygotowawcze, kilkuletnia konieczność pozostawania do dyspozycji organów ścigania, dwuletnie postępowanie sądowe, stosowane środki zapobiegawcze wobec B. J. – tymczasowe aresztowanie, poręczenie majątkowe i zabezpieczenie majątkowe, W. P. – poręczenie majątkowe, były dolegliwością stanowiącą swego rodzaju quasi-kary. Towarzysząca przez kilkanaście lat sprawcom świadomość grożących kar niewątpliwie nie należała do okoliczności ułatwiających codzienne funkcjonowanie. Zakładając, że czyny w/w zostałyby osądzone w niedługim czasie po zakończeniu przestępczej działalności, w świetle obowiązującego wówczas prawa można z dużą dozą prawdopodobieństwa przyjąć, że ich wymiar byłby podobny do kar wymierzonych w 2018 r. Pamiętać przy tym należy, że przestępstwa popełnione przez w/w godziły w majątek pokrzywdzonych (za wyjątkiem jednego przestępstwa przeciwko dokumentom popełnionemu przez B. J.), zatem skutki tych przestępstw są całkowicie odwracalne i mogą być naprawione przez w/w, o czym zresztą zdecydował Sąd Rejonowy. Dodatkowo w momencie uprawomocnienia się wyroku, rozpoczną się okresy próby, w których będzie podlegać weryfikacji, czy w/w wykorzystają szansę na powrót do społeczeństwa. Okres 5 lat na jaki kara pozbawienia wolności została warunkowo zawieszona B. J. i po 2 lata K. K. (1) oraz W. P. stanowią dodatkowe przedłużenie dolegliwości związanych z procesem i prawomocnym skazaniem w/w, podczas którego w/w winni zrealizować nałożone na nich obowiązki, a dodatkowo B. J. będzie musiał uiścić wymierzoną karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 50,- złotych każda stawka. W innym wypadku, w razie niewykonania obowiązków, niezapłacenia kary grzywny, bądź popełnienia przestępstwa w/w mogą zostać postawieni przed koniecznością odbycia orzeczonych kar pozbawienia wolności. Zważywszy na powyższe Sąd Okręgowy uznał, że orzeczone wobec w/w kary, biorąc pod uwagę całokształt ich przestępczej historii oraz przebieg postępowania są sprawiedliwe i osiągną stawiane przed nimi cele prewencji indywidualnej w stosunku do sprawców, jak również prewencji generalnej. Z punktu widzenia społecznego kary te zadośćuczynią społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. R. zasługuje w całości na uwzględnienie.

Analiza uzasadnienia Sądu Rejonowego w części dotyczącej rozstrzygnięcia odnoszącego się do M. R. doprowadza do wniosku, że Sąd oparł pewność co do winy oskarżonego na kilku przesłankach. Zdaniem Sądu z wyjaśnień oskarżonego wynika, że był on uczestnikiem pozorowanej kolizji, razem w W. K. w dniu 05 grudnia 2003 r. zgłosił szkodę w towarzystwie ubezpieczeniowym i nie kwestionował wypłaty na jego rzecz odszkodowania. W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd po części oparł się na błędnych ustaleniach, nieznajdujących potwierdzenia w materiale dowodowym, a część wskazań znajdująca potwierdzenie w dowodach nie świadczy w sposób pewny o winie oskarżonego. Przede wszystkim ponad wszelką wątpliwość ustalono, że na miejscu zdarzenia w dniu 04 grudnia 2003 roku nie było oskarżonego. W upozorowanej kolizji udział wzięli K. K. (1) (V. (...) nr rej. (...)) oraz W. K. (O. (...) nr rej. (...)). Powyższe potwierdził przybyły na miejsce zdarzenia funkcjonariusz policji (załącznik nr 39 k. 19). Z wyjaśnień – M. R. wynika, że przedmiotowy samochód O. (...) został wstawiony do komisu (...) przez poprzedniego właściciela. Został „przepisany” na jego nazwisko. Zostawił samochód w komisie do sprzedaży. Po pewnym czasie dowiedział się, że użytkownikiem samochodu jest W. K.. Nie przekazywał w/w samochodu znajomemu, to „(...)” handlował z K.”. Nie potrafił wskazać, kto z komisu przekazał W. K. samochód. Dodał, że komis rozliczył się z nim z tego samochodu w ten sposób, że dostał w zamian dwa inne auta. Oskarżony nie pamiętał, kto odebrał pieniądze za uszkodzony samochód, nie wykluczył, że mógł pokwitować odbiór gotówki u ubezpieczyciela. Pieniądze z całą pewnością trafiły do W. K., przy czym w/w „powiedział dla W. K., żeby przepisał ten samochód” na siebie. Co ostatecznie stało się z samochodem – tego w/w nie potrafił powiedzieć (k. 7559, 2442-2445). Z wyjaśnień K. K. (1) (k. 6403v) oraz W. K. (k. 7555, 4787-4789, 5554) nie wynika, aby na miejscu zdarzenia był M. R.. W. K. przy okazji potwierdza, że przedmiotowego O. kupił od w/w, choć nie potrafił podać kiedy i w jakich okolicznościach. Z dokumentów znajdujących się w aktach przedmiotowej szkody (załącznik nr 39) wynika, że kierowcą pojazdu był W. K.. Zgłoszenie szkody podpisał kierowca i M. R. jako właściciel pojazdu (k. 1-2). Konsekwentnie kolejne dokumenty były podpisywane przez w/w występujących w tych samych rolach. Ostatecznie w dniu 23 grudnia 2003 r. M. R. otrzymał czek nr (...) opiewający na kwotę 15.019,60 zł (k. 35). Ani z dowodów wskazanych w akcie oskarżenia dotyczących powyższego zdarzenia ani w toku rozprawy, oskarżyciel nie wskazał dowodów z których w sposób niebudzący wątpliwości wynikałaby świadomość M. R. odnośnie upozorowania zdarzenia w dniu 04 grudnia 2003 roku, jak również pobrania nienależnego świadczenia od ubezpieczyciela z powodu fikcyjnej szkody komunikacyjnej. Zgodnie z art. 286 § 1 k.k. oszustwo może być popełnione tylko umyślnie, a przy tym stanowi przestępstwo kierunkowe, znamienne celem, którego treścią jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca powinien obejmować wszystkie znamiona oszustwa zamiarem bezpośrednim. Rację ma skarżący, iż w przypadku współdziałania każdy ze sprawców musi mieć świadomość udziału w oszukańczych działaniach popełnianych z pobudek materialnych (korzyść majątkowa). Okoliczności wskazywane przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu, pomijając oczywiście te błędne, nie są wystarczające w ocenie Sądu Okręgowego, aby przypisać M. R. zarzucony mu czyn. Mimo poważnych wątpliwości co do winy w/w, jakie powinien powziąć Sąd Rejonowy, doszło do skazania w/w. W ten sposób Sąd I Instancji naruszył zasadę procesową określoną w art. 5 § 2 k.p.k. nakazującą tłumaczenie nieusuwalnych wątpliwości w sprawie na korzyść oskarżonego. Sąd Odwoławczy stwierdził, że zasada in dubio pro reo dotyczy wątpliwości, jakie w trakcie postępowania może i powinien powziąć Sąd orzekający. Słuszny okazał się również zarzut nierozważenia wszystkich okoliczności sprawy, zwłaszcza korzystnych dla oskarżonego (art. 4 k.p.k.) oraz dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego wobec oskarżonego materiału dowodowego (art. 7 k.p.k.). Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Odwoławczy uniewinnił M. R. od postawionego mu zarzutu.

W oparciu o art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu w części związanej z uniewinnieniem M. R. obciążono Skarb Państwa.

Na mocy art. 624 § 1 k.k. Sąd Okręgowy zwolnił pozostałych oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, iż przemawiają za tym zasady słuszności.