Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2019 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski

Protokolant Iwona Ostaszewska

przy udziale Prokuratora Bożeny Romańczuk

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2019 roku

sprawy P. H.

oskarżonego o czyn z art. 178 a § 4 k.k.;

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 10 października 2018 roku, sygnatura akt II K 278/18

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

P. H. został oskarżony o to, że w dniu 28 czerwca 2018 roku o godz. 11.20 w miejscowości O. ul.(...) na drodze publicznej prowadził samochód osobowy marki F. o nr. rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, wyniki – 1,23 mg/dm ^{( 3)}, 1,24 mg/dm ^{( 3)} alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się w trakcie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem przez Sąd Rejonowy w Białymstoku sygn. akt XV K 545/17 za przestępstwo prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim wyrokiem z dnia 10 października 2018 r. w sprawie sygnatura akt II K 278/18 oskarżonego P. H. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 28 czerwca 2018 r. około godziny 11.20 w miejscowości O. na ulicy (...), na drodze publicznej, w ruchu lądowym, prowadził samochód osobowy marki F. o nr. rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, to jest posiadając 1,23 mg/dm ³ i 1,24 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i czynu tego dopuścił się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, to jest popełnienia czynu z art. 178a § 4 k.k. i za to na mocy art. 178a § 4 k.k. skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 42 § 3 i § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat. Na mocy art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Powyższy wyrok w pkt. I, II, III w całości zaskarżył obrońca oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony w dniu 28.06.2018 r. około godz. 11.20 w miejscowości O. na ul. (...) na drodze publicznej, w ruchu lądowym, prowadził samochód osobowy marki F. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, gdy faktycznie samochód oskarżonego stał na parkingu przy ul. (...) w O., a oskarżony jedynie sprawdzał czy w samochodzie znajdują się klucze pozostawione przez jego siostrę,

1.  obrazę przepisów postępowania art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nie ustalenie przez funkcjonariuszy Policji okoliczności dlaczego oskarżony wychodzi z samochodu i udaje się w kierunku posesji swego szwagra M. F. oraz czy jakiekolwiek okoliczności wskazywały, iż pojazd był w ruchu tj. czy silnik samochodu był ciepły,

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, t.j. art. 17 § 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez jego nie zastosowanie w sprawie albowiem oskarżony czynu nie popełnił i w sprawie brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia,

3.  obrazę art. 6 k.p.k. poprzez naruszenie prawa do obrony i uniemożliwienie oskarżonemu zajęcia merytorycznego stanowiska w sprawie i skonfrontowania swoich wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym przed Sądem,

4.  obrazę prawa materialnego, t.j. art. 178a § 4 k.k. poprzez wadliwe ustalenie na podstawie pośrednich, poszlakowych oświadczeń świadków w osobach A. G. i M. P., iż oskarżony na drodze publicznej kierował samochodem marki F. (...), a co nie zostało ani udowodnione, ani potwierdzone przez monitoring sklepu (...).

Na podstawie art. 437 k.p.k. skarżący wniósł o:

- zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez jego uchylenie i uniewinnienie oskarżonego od czynu mu zarzucanego ewentualnie umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt. 1 k.p.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustosunkowując się do zarzutu dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), przypomnieć należy ugruntowane w tym przedmiocie orzecznictwo Sądu Najwyższego, iż „zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 roku, II Kr 355/74, OSNPG 1075/9/83, LEX nr 16881).

Wbrew stanowisku obrońcy uznać należy, iż w świetle zebranego w toku postępowania materiału dowodowego Sąd Rejonowy poczynił trafne ustalenia faktyczne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wyrazem sędziowskiego przekonania w wymienionej kwestii pozostaje uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy bardzo szczegółowo i wnikliwie ustosunkował się do każdego z dowodów wskazując, które z faktów uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny prawidłowo wywiódł o winie oskarżonego, kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, jak również wymierzonej karze.

Całkowicie błędnie obok zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych skarżący stawia zarzut obrazy prawa materialnego – art. 178 a § 4 k.k. Apelujący zapomina, że o naruszeniu prawa materialnego mającego polegać na nieprawidłowym zastosowaniu przepisów części ogólnej czy szczególnej kodeksu karnego, można mówić dopiero wówczas, gdy prawidłowe i niekwestionowane są ustalenia faktyczne. Taka sytuacja w niniejszym postępowaniu odwoławczym nie wystąpiła, bowiem w punkcie 1. ustalenia faktyczne zostały przez skarżącego zakwestionowane.

Uzasadniając błąd w ustaleniach faktycznych, jakich zdaniem skarżącego dopuścił się Sąd, w/w zrelacjonował wersję zdarzenia przedstawioną przez oskarżonego. Jest to niewystarczające, ponieważ Sąd precyzyjnie wskazał na jakich dowodach oparł się ustalając stan faktyczny i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom. Z uzasadnienia Sądu wynika, iż relacja siostry oskarżonego Ś. S. nie pozostaje w sprzeczności do wydarzeń, które nastąpiły po przywiezieniu przez nią do O. oskarżonego, samochodem osobowym marki F., o numerze rejestracyjnym (...). Sąd Odwoławczy nie widzi rozbieżności w stanowczych twierdzeniach w/w, że samochód zaparkowała na ul. (...) (k. 26v), a następnie, jak wynika z innych dowodów samochód ten znalazł się pod salą weselną (...)przy ul. (...). Przecież w/w zostawiła bratu kluczyki i jako wysoce prawdopodobne, choć nieobjęte aktem oskarżenia, jest przeparkowanie samochodu przez P. H., będącego już wówczas zgodnie z zeznaniami siostry w stanie nietrzeźwym, 300 m dalej pod salę na ul. (...). To, że samochód oskarżonego znalazł się na ul. (...) wynika z wyjaśnień samego oskarżonego (k. 23) i zeznań A. G. (k. 5v). Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że należy w całości obdarzyć przymiotem wiarygodności zeznania tego świadka. Zdaniem obrońcy nie można wierzyć A. G. ponieważ kłóciła się z oskarżonym, co jest ponownie życzeniowym traktowaniem rzeczywistości. Przecież P. H. swoim zachowaniem godził w żywotne interesy świadka i jej męża. Powodem zwrócenia uwagi oskarżonemu było zajęcie miejsca w ogródku piwnym przy lokalu prowadzonym przez w/w i spożywanie wódki. A koncesja nie obejmowała konsumpcji wódki w tym miejscu i zachowanie oskarżonego groziło naruszeniem warunków koncesji. To oskarżony wypraszany z ogródka, a nie A. G. wdał się w kłótnię. Z tego powodu w/w bardzo dobrze go zapamiętała, co więcej widząc w jakim stanie wsiada do samochodu i odjeżdża – natychmiast zawiadomiła o powyższym przejeżdżającego obok lokalu funkcjonariusza policji. W chwilę później kilkaset metrów dalej M. P. zauważył wysiadającego z samochodu oskarżonego i dokonał jego zatrzymania. Doprowadził w/w w miejsce skąd chwilę wcześniej podsądny odjechał samochodem. A. G. bez cienia wątpliwości rozpoznała P. H. jako osobę, z którą wcześniej miała do czynienia, która odjechała, kierując samochodem.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie może być mowy o naruszeniu przez Sąd art. 5 § 2 k.p.k.. Przepis ten dotyczy z wątpliwości jakie może czy też powinien powziąć sąd orzekający (a nie strona) i dopiero gdyby sąd je powziął, a nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego, zasadny byłby zarzut naruszenia tego przepisu. Uzasadnienie tego zarzutu w ogóle nie dotyczy tego przepisu, bowiem apelujący twierdzi, że zasada in dubio pro reo została naruszona, gdyż funkcjonariusze policji nie ustalili powodów wyjścia oskarżonego z samochodu, dlaczego udawał się w kierunku posesji szwagra, czy silnik samochodu był ciepły!!! Zapewne skarżącemu chodziło o inny przepis prawa procesowego. Być może w/w miał na myśli art. 366 § 1 k.k. („Przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad jej prawidłowym przebiegiem, bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy”). Nawet w takim przypadku byłby to zarzut całkowicie chybiony, ponieważ w przepisie jest mowa o „istotnych okolicznościach sprawy”, a wskazywane przez w/w okoliczności mają znaczenie drugorzędne albo w ogóle są nieistotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy.

Równie niezrozumiały jest zarzut oznaczony numerem 4. Z akt sprawy wynika, iż w dniu 18 lipca 2018 r. mocodawca skarżącego został pouczony o przysługujących mu uprawnieniach i ciążących na nim obowiązkach (k. 21-21v), co potwierdził własnoręcznym podpisem. W tym dniu złożył wyjaśnienia własnoręcznie potwierdzając „treść jest zgodna z moimi wyjaśnieniami” i dwukrotnie składając podpis pod protokołem. Był powiadomiony o rozprawie w dniu 10 października 2018 r., pouczony o przysługującym mu prawie osobistego uczestniczenia, z którego to prawa nie skorzystał (k. 73). W toku procesu z własnej woli nie składał żadnych wniosków dowodowych. Zatem nie sposób dopatrzeć się naruszenie prawa do obrony oskarżonego.

Sąd Odwoławczy na rozprawie oddalił wniosek obrońcy oskarżonego o zaliczenie w poczet materiału dowodowego oświadczenia M. F.. Po raz kolejny skarżący nie zauważył przepisu procesowego. Artykuł 174 k.p.k. zakazuje zastępowania dowodu z zeznań świadka treścią pism.

Nie dopatrując się uchybień, które powinny być brane przez Sąd Odwoławczy z urzędu, uznając sposób procedowania Sądu Rejonowego, wydane orzeczenie i motywy, które legły u jego podstaw za ze wszech miar prawidłowe, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Z uwagi na trudną sytuację finansową skazanego Sąd Odwoławczy na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za II instancję.